Toen Monster Hunter World in 2018 verscheen, luidde het een nieuw tijdperk in voor de serie. Het jagen werd toegankelijker, missies verliepen soepeler en de beruchte leercurve werd iets afgevlakt - zonder de kern van Monster Hunter te verliezen. Wilds lijkt die lijn door te trekken, maar zet een nog radicalere stap: minder voorbereiding, minder obstakels, en meer actie.
Toen ik Monster Hunter Wilds een maand voor de releasedatum nog eens aan de tand mocht voelen, voelde het een beetje alsof ik terugkeerde naar een vertrouwd eetcafé. Er was alleen iets veranderd. De half doorzakte stoelen waren vervangen door moderne fauteuils, en de krakende radio had plaatsgemaakt voor een bluetoothspeaker. De cappuccino smaakte nog even goed en ik zag dezelfde bekende gezichten, maar het voelde toch anders. Is dit nog steeds mijn Monster Hunter?
Na een intensieve previewsessie van ongeveer vier uur en zo’n zeven monsterslachtingen verder, kan ik zeggen: ja, dit is absoluut Monster Hunter, maar het is ook anders. Wilds wordt zonder twijfel de meest filmische en toegankelijke Monster Hunter tot nu toe, met een nadruk op verhaal, soepele spelmechanieken en een ambitie om de serie verder open te breken voor een groter publiek dan ooit tevoren.
Van Quest Board naar blockbuster
Waar eerdere Monster Hunter-games je doorgaans op jacht stuurden met een inspiratieloze opdracht als “een dino heeft mijn broodmandje gestolen, pak ‘m!”, voelt Wilds als een interactieve avonturenfilm. Statische missiepamfletten zijn verleden tijd - althans in de verhaalmodus. Missies zijn nu geïntegreerd in een doorlopend narratief.
In plaats van houterige npc’s die je vanuit je basis opdrachten geven, gaan de sleutelfiguren in het verhaal daadwerkelijk met je mee op pad. Terwijl je met je troupe door het landschap reist op de rug van Seikrets (een soort Raptor-achtige metgezellen), blijven de personages onderling praten en reageert jouw eigen jager actief op de gebeurtenissen.
Zo pingpong je op natuurlijke wijze tussen serene momenten, zoals het observeren van grazende planteneters, en actievolle situaties, bijvoorbeeld wanneer de rust verstoord wordt door een nieuwe monsterbedreiging. Jouw jager schiet heldhaftig in actie, en nadat je het monster een koppie (en staart) kleiner hebt gemaakt, volgt alweer het volgende tussenfilmpje die je vloeiend in de richting van een volgende jacht duwt. Monster Hunter Wilds lijkt steeds meer afstand te nemen van de klassieke missieformule en voelt daardoor als een moderne actie-avonturengame.
De aanwezigheid van jouw personage speelt ook een belangrijke rol in die verschuiving. Zoals collega Bas eerder al schreef, heeft jouw jager eindelijk een eigen stem en een persoonlijkheid. Je bent geen zielloze avatar meer – er zijn ingesproken dialoogopties, er wordt gehint naar een achtergrondverhaal en wanneer er een noodsituatie uitbreekt, ben jíj degene die gelijk heldhaftig optreedt en de commando’s uitschreeuwt.
Interne strijd
Naast deze narratieve sprong voorwaarts introduceert Wilds ook mechanische verfijningen. De gloednieuwe Focus Mode laat je razendsnel van richting veranderen zonder je wapen op te bergen en maakt het eenvoudiger om bepaalde lichaamsdelen van monsters te raken. In eerdere games kon een slecht getimede aanval je volledig uit positie brengen, maar hier herstel je soepeler, zonder lompe vertragingen.
In de praktijk voelt dit sneller en responsiever, maar ik merkte al snel een interne strijd met mezelf. Monster Hunter had altijd een zekere logheid, een noodzaak om elke actie goed te overwegen. Door deze verbeteringen voelt de game toegankelijker, maar waar ligt de grens tussen nodeloze frictie, en uitdaging?
Ook andere klassieke Monster Hunter-elementen zijn vereenvoudigd of verdwenen. Zo is het in multiplayersessies niet meer mogelijk om je teamgenoten per ongeluk dan wel met opzet de lucht in te slingeren met een zware aanval. Dit kon in eerdere delen frustrerend zijn, maar zorgde ook voor komische momenten. Dat is nu verleden tijd: je kunt onbezorgd hakken zonder je team te hinderen. Is dat een verbetering? Dat hangt af van je perspectief. Eén ding is duidelijk: Wilds heeft geen geduld meer voor onnodige vertragingen.
Monster Hunter op dieet
Monster Hunter Wilds snijdt al het overtollige vet weg en brengt de kern van de serie - het jagen op monsters - nog scherper in beeld. Waar eerdere delen je verplichtten om handmatig honing te verzamelen, paddenstoelen te plukken en achter monsters aan te hollen, is dat nu allemaal bijzaak. De ontwikkelaar lijkt zichzelf de vraag te hebben gesteld: voegt dit nog echt iets toe aan het spelplezier?
Het antwoord luidt nee, dus weg ermee. Terwijl je Seikret je als een soort Uber rechtstreeks naar je doelwit brengt, haal je met je slingslot op afstand bessen en kruiden binnen. Geen geneuzel meer met voorraadbeheer - genezende drankjes vullen automatisch aan en je slijpt je wapen zonder af te stappen, gewoon vanuit het zadel. Alles staat in het teken van je zo snel mogelijk weer middenin de actie te krijgen. Geen afleiding, geen onnodige downtime. Alleen jij, je wapens, en het monster voor je.
Monsterlijke omgevingen
De monsters waar ik tegen mocht vechten in deze sessie waren, zoals we inmiddels van deze reeks kunnen verwachten, weer heerlijk geïnspireerd. Vooral het gevecht tegen Lala Barina maakte veel indruk. Het is niet de eerste keer dat je tegen een spinachtig wezen vecht in de Monster Hunter-reeks, maar toch weet Wilds er een nieuwe draai aan te geven. Het is bijna schilderachtig hoe het gevecht zich ontvouwt: de achtpotige Lala Barina laat haar borstkas ontpoppen tot een vrij letterlijke roos, terwijl ze sierlijk danst door de lucht en haar webben spint. De rode bloemroosjes die ze laat neerdalen, geven het water waar je doorheen ploetert de kleur van bloed. Het is een akelig, maar tegelijkertijd betoverend aanzicht. Dit soort gevechten herinneren je eraan dat ook de omgevingen een hoofdrol spelen in de totale beleving van Monster Hunter, en de vurige rivieren van het nieuwe bosgebied hebben nu al een onuitwisbare indruk achtergelaten.
Plan B(owgun)
Ook de nieuwe mogelijkheid om twee wapens bij je te dragen, voelt als een subtiele maar ingrijpende evolutie. Hoewel ik van nature een Great Sword-speler ben - er is gewoon niets zo bevredigend als een perfect getimede klap - wilde ik tijdens de previewsessie niet de hele tijd op veilig spelen. Dus besloot ik het eens anders aan te pakken. Voor een multiplayerjacht nam ik een Bowgun mee als primair wapen, met mijn vertrouwde Great Sword als back-up in de zadeltas van mijn Seikret - voor het geval het uit zou lopen op een catastrofe.
En ja hoor, dat deed het. Het duurde nog geen vijf minuten voordat ik hopeloos stond te klungelen met het herladen, terwijl mijn teamgenoten al in volle vaart op het monster inhakten. Paniek. Gelukkig kon ik teruggrijpen naar mijn Great Sword, en in plaats van een blok aan het been van mijn team te zijn, voelde ik me weer in mijn element. Dit nieuwe systeem is niet alleen een strategische toevoeging, maar voor spelers zoals ik - die wel willen experimenteren zonder direct vast te zitten aan een nieuwe keuze - ook een absolute gamechanger. Wie weet kan ik mezelf straks ook een beoefend Hunting Horn-speler en Bow Gun-sluipschutter noemen.
Monster Hunter Wilds voelt tot nu toe duidelijk als een evolutie van de serie. De essentie staat als een huis - de spanning van de jacht, de imposante monsters, de diepgaande actie - maar de manier waarop je daar komt, is sterk veranderd. De game haalt de frictie weg, maakt de jacht zelf toegankelijker en voegt een filmische flair toe die we nog niet eerder in deze hoedanigheid hebben gezien. Is dat een stap vooruit of een verlies aan charme? Dat zal moeten blijken. Maar als zelfs een koppige Great Sword-speler zoals ik begint te experimenteren met nieuwe wapens, dan doet Wilds duidelijk iets goed.
Monster Hunter Wilds verschijnt op 28 februari voor PlayStation 5, Xbox Series X en S en pc.
