Na het fantastische eerste seizoen van Arcane in 2021 was het praktisch in de sterrenhemel te lezen: seizoen twee wordt minstens net zo goed, en animatiestudio Fortiche Productions heeft daarmee één van de beste series ooit te pakken. Maar een halfjaar na de release van dat tweede seizoen schrik ik nog regelmatig in het holst van de nacht met pijn in mijn ziel wakker. De teleurstelling steekt nog altijd.
Dit artikel bevat spoilers voor beide seizoenen van Arcane.
Stel je een voetbalveld voor waar een tiental ballen perfect zijn neergelegd voor penalty's. Het gras is netjes gemaaid, de zon schijnt in de rug en de schoenen van de spelers zijn strak geveterd. De spelers komen nog even op adem en doen wat laatste stretches in de rustruimte, waarna ze het veld op lopen.
In plaats van de secuur neerlegde ballen het doel in te schoppen, laden de getrainde sportmensen vervolgens alle ballen in een machine die in rapid-fire-modus het doel in worden geschoten. Alle ballen komen dus op de bedoelde plek terecht, maar er mist iets. Dat is precies hoe het voelde om in november vorig jaar het tweede en tegelijkertijd laatste seizoen van Arcane te bekijken. Het is ook de reden dat ik er zes maanden na de release nog zwaar genoeg aan til om er een artikel aan te wijden.
Legendarische legendes
Voor zij die nog niet zijn ingewijd of een opfrissertje nodig hebben: Arcane is een Netflix-serie gebaseerd op de populaire moba League of Legends. Een game-adaptatie dus, waarvoor League-ontwikkelaar Riot Games in zee is gegaan met animatiestudio Fortiche Productions. Daarmee hebben ze met het eerste seizoen een verhaal neergezet dat ik niet alleen als de beste game-adaptatie tot dusver zou bestempelen, maar zelfs als een van de beste series ooit. Punt.
Arcane deed zijn naam al vanaf de eerste afleveringen eer aan. De prachtige animatie van Fortiche is niets minder dan betoverend, de personages en hun verhalen zijn eindeloos intrigerend, de thematiek is relevant, en heb ik al benoemd hoe ongekend goed de animatie is? Ieder frame van Arcane verdient een plekje in het Louvre, en als ze het daar niet willen offer ik mijn slaapkamer wel op. Zelfs voor een League-leek als ikzelf is Arcane in ieder opzicht meeslepend door de unieke personages en thema’s als klassisme - in de vorm van het conflict tussen het rijke Piltover en het door armoede geplaagde Zaun. Het is een kleurrijk, doch volwassen geheel.
Het eerste seizoen is continu zorgvuldig in hoe de plot vooruit kruipt, de personages veranderen en hoe dat allemaal per ‘akte’ tot een explosieve resolutie komt. De eerste drie afleveringen introduceren Powder en Violet, later bekend als Jinx en Vi, en creëren de fundering van vrijwel iedere belangrijke relatie in de rest van de serie. Denk aan Vander met Silco en Jayce met Viktor. De rest van het seizoen bouwt daar vervolgens weer een ijzersterk huis op, dat het intieme verhaal steeds verder opschaalt, maar de kern nooit uit het oog verliest.
De kloof in de relatie van Powder en Violet blijft in je achterhoofd zitten. Vi’s schuldgevoel over het slaan en verlaten van haar zusje valt continu van haar gezicht af te lezen. Aan de andere kant zijn de psychotische aanvallen van Jinx duidelijk een gevolg van mentale problemen die als kind zijn ontstaan, en door een vaderfiguur als Silco tot een wapen is geslepen. Hun verleden heeft duidelijk invloed op de keuzes die ze gedurende het seizoen maken, zoals wanneer Jinx de Council van het rijke Piltover opblaast.
Accepteren
Dat gevoel ontbreekt in het tweede seizoen. Toen onze Jacco voor de release vorig jaar alvast screeners kreeg van de eerste zes afleveringen, vertelde hij al dat de vaart er nogal in zat. “De pacing voelt wat all-over-the-place”, hoor ik hem nog zeggen. Ook hoor ik mezelf nog denken, met brillenglazen beslagen door roze mist: ”Ondenkbaar. Arcane is juist altijd zorgvuldig in de pacing.”
Het was dan ook onredelijk lastig om toe te geven dat hij gelijk had. Seizoen twee van Arcane heeft namelijk vrijwel geen ademruimte. Vi is in de eerste akte bezig met Jinx te zoeken en in te rekenen, maar haar liefde voor haar zusje is toch te sterk. Het beëindigt haar relatie met Caitlyn, waarna Vi als een punk geklede gladiator door het leven gaat.
De montage waarin we dit te zien krijgen spreekt redelijk voor zich, maar ik had een introspectieve aflevering waarin we iets dieper in haar gebroken gevoel duiken meer gewaardeerd. Wanneer Jinx ineens weer opduikt gaat Vi vrijwel direct terug naar hoe we haar kennen. Leuk, want het gaat weer beter met haar, maar wat is hier nou echt gebeurd?
Opstandig
Jinx heeft een vergelijkbaar probleem, waar ze in de eerste helft van het tweede seizoen wordt neergezet als het symbool van de Zaunite-revolutie. Ze pikken het geweld van de rijkelui uit de bovenstad niet meer, en nadat ze de Council heeft opgeblazen is Jinx het symbool van deze rebellie geworden.
Daar heeft ze zelf helemaal geen zin in, wat een interessante opzet voor haar verhaal is. Uiteindelijk laat men dit idee na een tijdje echter gewoon vallen. De derde akte - en dus het einde van de serie - draait namelijk om de bezetting van Noxus, een overzees rijk, dat Piltover en Zaun probeert over te nemen. Dus gaan de twee naties maar samenwerken. Ondanks dat de hele serie opbouwt naar een grootse vereniging van de twee steden, komt het einde daarvan praktisch aanwaaien. En Jinx heeft daar verder niets mee te maken!
Snelheidsduivels
De verhaallijn van Jayce en Viktor heb ik niet benoemd, omdat die gedurende beide seizoenen precies genoeg aan bod is gekomen. Hun verhaal wordt wél op een bevredigende manier afgesloten.
Ik geloof volledig dat de bezetting door Noxus al vanaf het begin op de planning stond voor dit verhaal. De zaadjes werden immers al geplant in het eerste seizoen, en in het vervolg groeit de verhaallijn aanvankelijk op vrij natuurlijke wijze door. Het is pas in de laatste akte dat alles ineens in een stroomversnelling beland, en dit voorzichtig opgezette verhaal gevoelsmatig te vroeg losbarst.
Als de inhoud van de eerste zes afleveringen van seizoen twee werd verspreid, met een daadwerkelijk einde aan het conflict tussen Piltover en Zaun, was dat al een vrij ‘simpele’ oplossing geweest. Een derde seizoen had zich dan geheel op de bezetting van Noxus kunnen richten, wat in de huidige serie óók nogal uit het niets begint en snel eindigt. Maar Arcane lijkt daar om de een of andere reden geen tijd meer voor te hebben.
Herkenbaar
De voornaamste reden dat dit opgejaagde seizoen mij nog altijd wakker houdt, is dat het ook anders had kunnen lopen. Op de vraag waarom Arcane het voor gezien houdt na het tweede seizoen antwoordde Riot Games-medeoprichter Marc Merril simpelweg met “omdat er meer verhalen te vertellen zijn”. Het bedrijf kondigde vervolgens aan dat er drie nieuwe League of Legends-series in ontwikkeling zijn.
Er zit vast meer achter zo’n beslissing. Arcane is immers een peperdure serie, en de wereld van League of Legends is groots. Ik verwijt de creatieve breinen achter de serie dan ook niet dat ze de kans om meer verhalen te vertellen in hun geliefde universum met beide handen grijpen. Drie weken na het starten van de ene Dungeons and Dragons-campagne heb ik immers ook al de drang om een nieuwe te schrijven.
Het is die knagende gedachte; het gevoel dat de beslissing om Arcane met het tweede seizoen af te sluiten te maken had met een drang om zo snel mogelijk uit te breiden. Om eerder bij dat nieuwe project te komen, om eerder een nieuwe cast aan personages uit de games naar een groter publiek te brengen - ook al komen Arcane-personages schijnbaar weer terug in toekomstige projecten.
Zelfs na deze klaagzang kan ik het tweede Arcane-seizoen niet slecht noemen. Het is vooral een teleurstelling, want hier zat zóveel meer in. In de meeste gevallen geloof ik dat de personages op hun bedoelde eindpunt terecht zijn gekomen. Vi is gelukkig met Caitlyn, Mel gaat naar een nieuw avontuur en Ekko heeft de kans om van Zaun een mooie plek te maken: de ballen zijn in het doel beland. Het plezier van een sierlijke trap zal alleen voor altijd een gemis blijven.
