In Back to the PUture nemen we een kijkje in klassieke PU-magazines. Gefeliciteerd! Deze week is de populaire indiegame Undertale tien jaar oud geworden! Op 15 september van het jaar 2015 bracht Toby Fox zijn unieke rpg uit na een succesvolle Kickstarter. Nu tien jaar later, is Undertale een begrip in de gamesindustrie. De persoonlijke impact van het spel valt daarnaast ook niet te onderschatten.
In nummer 263 van het Power Unlimited-magazine kreeg Undertale een klein blokje tekst in Ook Gespeeld, waarin Jurjen kort maar krachtig duidt waarom Undertale zo’n meesterwerkje is. Lees het hieronder maar, en wordt enthousiast! Hij heeft namelijk perfect uiteengezet wat Undertale in de basis tot op de dag van vandaag nog zo speciaal maakt.
Ik maak er geen geheim van dat Undertale mijn favoriete game ooit is. Dat heeft allerlei redenen, zoals dat grandioze schrijfwerk, het unieke combatsysteem dat bloedstollende bullet hells combineert met puzzelachtige gesprekken die je kunt voeren met tegenstanders en de nagenoeg perfecte soundtrack. Onvergeeflijk dat Jurjen die niet heeft genoemd overigens, maar zo’n kader is dan ook klein. En er is zoveel om over Undertale te zeggen.
Undertale vertelt rondom de plot over een kind dat in een berg valt waar monsters al jarenlang opgesloten zijn, een verhaal over menselijkheid. Over hoe onze keuzes onze levens beïnvloeden, en hoe we dat vaak niet eens doorhebben totdat we ermee geconfronteerd worden - zowel in positieve als negatieve zin. Dat wordt uitstekend ondersteund door de gameplay, en de spelsystemen die we door jarenlang games spelen voor lief zijn gaan nemen. Maar onder de motorkap werkt Undertale heel anders. Op een manier die je aan het denken wil zetten terwijl je het avontuur beleeft.
It’s you!
Undertale was al uit tegen de tijd dat ik er voor het eerst over hoorde, ergens eind 2015 of vroeg in 2016. Toentertijd zat ik in groep 8, klaargestoomd voor de middelbare school. Een maatje van mij vertelde me over de game, en in twee avonden tijd bereikte ik voor het eerst het einde van een ‘neutral’ run - ofwel een playthrough waarin je Undertale als een conventionele rpg speelt. Sommige monsters vermoord je, anderen worden gespaard.
Op dat moment vlogen de diepere lagen van Undertale nog aan me voorbij. Logischerwijs me dunkt, ik was immers een jaar of elf. Wat me wel vanaf het begin bijbleef was een kleine interactie aan het begin van het spel. Wanneer je in een hal met een spiegel interact, verschijnt een tekstblok met de woorden: “It’s you!” Zonder al te veel te spoilen, komt deze optionele interactie rond het einde van de game terug. Wanneer je met een spiegel interact, leest de tekst: “Despite everything, it’s still you.”
Het is een stuk tekst dat toentertijd een mooie strik om mijn avontuur wist te binden, maar de woorden zijn met de jaren nog meer betekenis gaan dragen. In de context van de game is “it’s still you” al een briljant stukje schrijfwerk, gezien de vele manieren waarop je Undertale kan spelen - gewelddadig, pacifistisch, chaotisch. Maar het slaat ook op de speler. De levensweg die we als personen allemaal bewandelen.
It's still you
Voordat ik naar de middelbare school ging deed ik een socialevaardigheidstraining. Daar ontmoette ik een persoon, waar ik door gedeelde interesse in Undertale mee bevriend werd. We hebben die volledige schoolperiode met elkaar opgetrokken.
Toen mijn stage bij Power Unlimited en Gamer.nl begon raakte ik bevriend met toenmalig hoofdstagiair (dit is een grapje) Javier, door onze gedeelde liefde voor Undertale. Zo’n anderhalf jaar later is hij mijn beste vriend, en werken we samen aan de vetste projecten.
Tijdens mijn opleiding kan ik maar weinig verbinding vinden met klasgenoten, maar tijdens de minor van dit semester ben ik aan de praat geraakt. Waarom? Door de Undertale-button op mijn jas. Ineens voelt school niet meer als een noodzakelijke afleiding.
Zelfs mijn werkzaamheden bij PU heb ik op een bepaalde manier aan Undertale te danken. Het magazine inspireerde mij om van entertainen en informeren mijn werk te maken. Undertale wakkerde die gevoelens bij gaming in het specifiek nog veel meer aan, en zorgde ervoor dat ik meer en dieper over het medium na ging denken.
Undertale heeft mij de afgelopen tien jaar veel gebracht. Vaak voel ik me onzeker over wat ik heb bereikt en wat ik allemaal nog kan of moet doen. Maar op die momenten denk ik ook aan de woorden van Sans, het ketchup-verorberende skelet met een lolbroek die praktisch aan z’n reet kleeft, die je vrijwel de gehele game bijblijft. "You didn't get this far by giving up, did you?"
