Terwijl ik voor het eerst Ori and the Will of the Wisps speel, verbaas ik mij over hoe extreem ik aan het genieten ben. Ik kan er niet langer onderuit: de metroidvania is voor mij veruit het beste gamegenre.

Eigenlijk ben ik pas vrij laat in mijn ‘gamecarrière’ begonnen met het spelen van games binnen dit genre. Ik heb de klassieke Metroid-games toen ze uitkwamen nooit gespeeld. Ik proefde er pas echt van met Metroid Prime op de GameCube. Hoewel metroidvania’s negen van de tien keer tweedimensionaal zijn, bevat Prime dezelfde bouwstenen als zijn genregenoten. Door voorwerpen of vaardigheden te vergaren, open je steeds meer paden. Hierdoor versterk je niet alleen jezelf maar krijg je ook steeds beter door hoe de spelwereld in elkaar steekt.

©GMRimport

Later heb ik het overigens helemaal goedgemaakt wat betreft het spelen van die oude Metroids. Sindsdien heb ik mijn ervaring met het genre ook flink uitgediept. Games als Yoku’s Island Express, Steamworld Dig 2 en de Ori-spellen gaven hetzelfde soort voldoening, maar op eenzame hoogte staat Hollow Knight. Toen ik die game speelde, begon ik pas echt te beseffen dat de metroidvania precies mijn ding is. Ik had er voor die tijd simpelweg niet bij stilgestaan dat ik überhaupt een favoriet genre kon hebben, of dacht gemakshalve dat het de platformer was, waar de metroidvania van afstamt.

Maar nu ervaar ik weer datzelfde gelukzalige gevoel tijdens het spelen van Ori and the Will of the Wisps. Het is een enorme verbetering ten opzichte van het eerste deel, dat door de relatieve oppervlakkigheid en kleine schaal van de spelwereld toch een beetje als ‘my first metroidvania’ voelt. Will of the Wisps gooit echter alle remmen los met een gigantische wereld om jezelf in te verliezen. Gecombineerd met de extreem soepele gameplay en de vele upgrades om jezelf nog sneller door die wereld te kunnen verplaatsen, is het genieten geblazen. Voor mij kan daar niets aan tippen, maar waarom is dat eigenlijk?

©GMRimport

De toerist uithang

Ik kan me nog goed herinneren dat ik voor de MS-DOS-versie van Wolfenstein 3D samen met mijn neef complete papieren landkaarten van levels tekende, om alle paden en geheime gangen duidelijk in kaart te brengen. Wolfenstein is natuurlijk een shooter en vrij lineair, en kaarten maken hoeft tegenwoordig al helemaal niet meer, maar toch is die fascinatie voor jezelf vertrouwd maken met een vreemde omgeving altijd gebleven.

Als ik er over nadenk, vind ik dat ook het leukste aan de toerist uithangen in het buitenland of verhuizen naar een andere stad. Eerder doorlopen straten die voorheen mijlenver uit elkaar leken te liggen, blijken opeens verbonden door een smal tussenstraatje. Plots begrijp je waar dat ene mooie gebouw staat in verhouding met het gezellige stadscentrum. Ik hoor dan als het ware een ‘klik’ in mijn hoofd, zowel in het echt als tijdens het spelen van een game: twee losse gedachtenkronkels die door een observatie via een nieuw hersendraadje samensmelten.

Dat lijkt misschien wat filosofisch, maar het is in de kern waarom een metroidvania mij zoveel voldoening biedt. Waar ik in andere games vaak het gevoel heb dat ze mijn tijd niet respecteren, stoor ik er mij in een metroidvania geen moment aan wanneer ik voor de tiende keer dezelfde weg bewandel. Ik ben op dat moment immers óók progressie aan het boeken, omdat de kaart die zich langzaam maar zeker in mijn hoofd vormt steeds duidelijker in beeld komt. Als een mist die langzaam optrekt. Wat een heerlijk gevoel is dat toch!

©GMRimport

Terwijl de releasedatum van Hollow Knight Silksong nog altijd niet bekend is, werd wel bevestigd dat de game vanaf 18 september speelbaar is in ACMI, het nationale museum van schermcultuur te Australië.

De game wordt speelbaar in het in Melbourne gelegen museum als onderdeel van een voorstelling genaamd Game Worlds, waarin de spelwerelden van games centraal staan (via IGN). Naast dat de game speelbaar is op de expositie zijn er ook displays te zien over het ontwerp en artistieke richting van het spel.

Fans vragen zich vooral af wat deze aankondiging kan betekenen voor de release van Silksong, maar vooralsnog is daar niets bekend over. De game werd jaren geleden aangekondigd - in eerste instantie als downloadbare content voor Hollow Knight, en daarna als vervolg - maar is sindsdien meermaals uitgesteld. Tijdens de Switch 2 Direct vorige maand werd gemeld dat de game nog altijd dit jaar moet uitkomen.

In Silksong besturen spelers niet de Knight, maar Hornet, een NPC uit de eerste game. Hornet kan hoger springen en daar is het leveldesign dan ook omheen gebouwd. Het spel komt naar pc, Nintendo Switch en Switch 2, PlayStation- en Xbox-consoles.

De eerste zeven games in de Leisure Suit Larry-games zullen binnenkort niet meer te koop zijn via Steam.

Dat werd middels een statement door uitgever Assemble Entertainment bevestigd. De Leisure Suit Larry-games waren vooral aan het einde van vorig millennium populair vanwege de vele seksueel getinte grappen. Het gaat om de zes door Sierra On-Line gemaakte delen en het door High Voltage Software ontwikkelde Leisure Suit Larry: Magna Cum Laude. Dit zijn de zeven spellen die uit de verkoop verdwijnen:

Mensen die de games al hebben gekocht kunnen ze blijven downloaden en spelen. Daarnaast zullen de twee meest recente games uit de reeks - Leisure Suit Larry: Wet Dreams Don't Dry en Leisure Suit Larry: Wet Dreams Dry Twice - te koop blijven staan.

Een reden werd niet gegeven, maar volgens Phil Salvador van Video Game History Foundation heeft het mogelijk te maken met het feit dat de Leisure Suit Larry-IP eigendom is van Codemasters en gelicenseerd werd aan Assemble Games. Tegenwoordig is Codemasters echter onderdeel van Electronic Arts. Deze week werd tevens aangekondigd dat Codemasters stopt met de ontwikkeling van rallygames en is het X-account van Codemasters verwijderd - mogelijk verkeert de ontwikkelaar dus in zwaar weer binnen EA.