Favorieten: Kingdom Come: Deliverance 2 was mijn baken tijdens de zorg voor mam

In deze rubriek vertellen PU-redacteuren over de game die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze heeft gemaakt. Vandaag: Dwayne met Kingdom Come: Deliverance 2.

We zijn zo enorm verwend in 2025. De ene na de andere klapper diende zich aan, waardoor het schrappen uit mijn toplijst verwerd tot een morele crisis. Titels als Donkey Kong Bananza en Split Fiction vallen dit jaar respectievelijk buiten mijn top drie en vijf. Dat terwijl de keuzestress voor mij eigenlijk nog wel meeviel; Hollow Knight: Silksong, Blue Prince en Absolum zijn slechts enkele van de bejubelde games die ik niet eens heb aangeraakt.

De keuze voor mijn favoriet was echter makkelijk: Kingdom Come: Deliverance 2, tot een week of twee terug ook echt mijn GOTY van 2025. Op de valreep werd ontwikkelaar Warhorse toch nog ingehaald door Supergiant Games (in een hele close finish), maar dat doet niets af aan de impact die de Middeleeuwensimulator op mij heeft gehad.

De game bood geweldige afleiding tijdens een spannende periode dit jaar, waarin ik mocht zorgen voor mijn moeder. Mocht, inderdaad, want ben ik blij dat ik die keuze als freelancer überhaupt kón maken.

Zwoegen, maar daar ook vruchten van plukken

Soit, richting het einde van januari keer ik voor een paar weken terug op het ouderlijk nest in Veldhoven. Met een klein leven in de middeleeuwse Bohemen achter me stap ik naar binnen, met de PS5 onder m’n arm. Warhorse Studios was heerlijk vroeg met de reviewexemplaren van KCD2. Een kleine maand van tevoren, net na de jaarwisseling, kwam hij al binnen.

Het plan is helder: was gedaan? Check! Alle boodschappen in huis? Yes! Eten op tafel (en is het een beetje binnen te houden)? Jawel! Moeders lekker aan de Netflix, ik terug naar Henry of Skalitz in het oude Tsjechië. Natuurlijk verliep meer dan genoeg anders dan gepland, maar onder de streep hebben we hem samen keihard gerockt.

De level-up in discipline tijdens die paar weken sijpelt door in KCD2’s gameplay. Warhorse durft in een tijd van supersnelle voldoening het tegenovergestelde te doen. Elke stap die je zet als Henry, elke hap eten en iedere slok schnapps: je neemt ze welbewust. Beter worden in vechten? Uren maken in de boksring. Nooit van je paard vallen? Dan zijn vlieguren nodig in het zadel.

Warhorse laat je zwoegen, maar ook de vruchten plukken van je harde werk. Het is heerlijk om die level-up rechts bovenin te zien na het zoveelste zwaardgevecht. Het perfect uitvoeren van die ene specifieke longsword-combo, met zes perfect getimede vegen in allerlei verschillende richtingen met de rechterstick? Dat is crack. Het is ware onderdompeling in het leven anno 1403, in het Oost-Europa dat destijds in de ban was van de twist tussen de koningen (en broers) Wenceslaus en Sigismund. Dat alles gebeurt in een historisch accurate, open spelwereld met de bravoure, structuur en sfeer van Red Dead Redemption 2, Skyrim en The Witcher 3.

Opverend en energiek

Het was in die paar weken bij mama een werkelijk stimulerende ervaring om in de wereld van KCD2 rond te lopen. Ging het een dag even allemaal kut, dan was het ’s avonds al genoeg om in de open wereld rond te rijden en wat bloemetjes te plukken. Dat was in het eerste deel al licht therapeutisch, maar het vervolg verheft zo’n simpele activiteit tot iets energieks.

Warhorse lijkt de CryEngine daadwerkelijk tot zijn grenzen gepusht te hebben met prachtige belichting en levendige omgevingsanimaties. De muzikale omlijsting van componist Jan Valta maakt het plaatje compleet; die lp zet ik hier geregeld nog op om me terug te brengen naar de spelwereld.

Het acteerwerk van Tom McKay en Luke Dale als Henry en Hans (echt, jullie zijn keihard beroofd bij de Game Awards), maar eigenlijk elk stukje stemacteerwerk, is geweldig. De wereld voelt geleefd en wekt daadwerkelijk de illusie dat zijn bewoners een eigen leven hebben. Je kunt hele gesprekken afluisteren op straat. Volledig uitgewerkte dag- en nachtcycli, economie en moraliteitsystemen: Warhorse heeft er allemaal aan gedacht.

Het script van de main quest escaleert de reis van boerenpummel Henry naar edelman vanaf de eerste minuut op geloofwaardige wijze. Waar de edelen Henry in deel één nog uitlachten, mengt hij zich in het vervolg in koninklijke zaken met grote gevolgen. Zelfs het oerconventionele ‘weg met al je skills’-excuus aan de start van het verhaal boeit me niet.

©GMRimport

Mislukte heist op de harnassmid als hoogtepunt

Door al die zorgvuldig gecureerde content van Warhorse is KCD2 al een topper op zich, maar de manier waarop de vele spelsystemen en mechanieken in elkaar vallen doet er nog een schepje bovenop. Ik ga je niet vermoeien met alle anekdotes die ik in de spelwereld heb beleefd, maar de manier waarop de wereld reageert op jouw acties is verbluffend.

Oké, toch één kleine anekdote dan: ik probeerde dus de harnassmid van Kuttenberg te overvallen en dat liep volledig in de soep. Ik hield geen rekening met de npc’s die op zijn bovenverdieping woonde. Het plan was om hem knock out te krijgen, zijn sleutels te jatten en de tent een paar dagen later helemaal leeg te roven, maar ik werd betrapt door een bediende die net de trap af kwam gelopen. Eindstand: een dode smid en talloze ooggetuigen, maar ook de sleutels, want die heb ik nog snel van zijn lijk gegrist.

Daar betaalde ik uiteraard een enorm hoge prijs voor, want ik had me al behoorlijk misdragen in de stad. Het wanted-systeem was al zover geëscaleerd dat ze me op wilden hangen. Duh, ik had de harnassmid van de grootste stad in de game vermoord! Duizenden groschen (de in-game valuta), aangevuld door mijn dertig punten in charisma en mijn vlotte babbel, redden me uiteindelijk van de strop. De buit? Die ben ik uiteindelijk natuurlijk gaan halen. Niet dat ik openlijk in die gear rond kan lopen in Kuttenberg, want die herkennen de mensen natuurlijk direct.

Een geweldige tijd

Terwijl ik dit tik, denk ik aan gisteravond. Effe bellen met mam. Griep heeft ze. “Maar ik kan nog wel op de bank naar The Witcher kijken. Nieuw seizoen!”, zegt ze. “Mooi, mam. Het is een drol van een serie, sinds seizoen één, maar mooi dat je ervan geniet”, plaag ik terug. “Nee hoor, ik maak maar een grapje. Ik heb een stoofpotje met groente gemaakt vandaag. Ik breng morgen wel even een bakje.”

Je leert je pa of ma op een totaal andere manier kennen als de rollen worden omgedraaid. Dat is een enorme uitdaging, maar ook een eer om te mogen doen. Het was een geweldige periode dit jaar voor mij persoonlijk, maar die ging ook vergezeld van een minstens zo geweldige tijd met een videogame. Ik sliep weer een periode op mijn oude zolderkamertje, compleet met de Scarface-poster die daar altijd is blijven hangen.

De flinke opgave, maar vooral de manier waarop wij er al gezin doorheen wisten te dansen, maken januari en februari 2025 tot belangrijke herinneringen. Bedankt, Henry en Warhorse, jullie gaven mij de steun in de rug die ik nodig had.