Favorieten: Zelden ringt mijn telefoon nog dankzij Ghost of Yotei

In deze rubriek vertellen PU-redacteuren over de game die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze heeft gemaakt. Vandaag: Marcel met Ghost of Yotei.

Vroeger was alles beter. De verpakking van die rozijntjes, naturel ribbelchips, Ajax, de huizenmarkt, het 33cl-blikje van Coca-Cola…Maar met stip op één staat het internet. Mijn hemel, wat is dat toch om te janken tegenwoordig! Laat er geen twijfel over bestaan: vroeger was het echt anders. Veiliger, leuker, en nog socialer ook.

Kon ik maar terug naar toen. Dan had ik in deze tekst kunnen vertellen hoe ik dankzij de eerste cd-rom van Grim Fandango met teleurstelling om heb leren gaan, omdat op het tweede schijfje een flinke kras zat. Of dat ik sinds Dante’s Inferno eerst bijna tot tien tel als ik me weer eens ergens te druk over maak. Maar nee, ik moet het over Ghost of Yotei hebben.

Die goeie, ouwe tijd

Laten we eerlijk zijn: natuurlijk is Ghost of Yotei niet echt mijn ‘GOTY’. Die eer moet haast wel naar Elden Ring: Nightreign gaan. Ik durf het inmiddels niet meer te checken, maar de laatste keer dat ik naar mijn speeltijd van die game keek stond de teller op 400 uur. Dat zullen er inmiddels wel 80 meer zijn, dus laten we zeggen dat ik het omgerekend twintig hele dagen heb gespeeld in 2025. Die game is goed voor bijna zes procent ‘of the year’. Dat zijn cijfers om mee thuis te blijven en nog meer Nightreign te spelen.

Toch verbleekt dit percentage bij de uren die ik naar mijn telefoon heb zitten staren. Ik combineerde eindeloos doomscrollen in de trein met streams op de achtergrond, terwijl ik ook nog een longread zat te lezen. Dat moest blijkbaar allemaal tegelijk. Zelfs als ik gewoon thuis op de bank zat, waren mijn hersenen altijd onderweg naar iets anders. Andere muziek, een leuker filmpje, nog meer shitposts. Het liep de spuigaten uit. Om toch een beetje in de PU-stijl te schrijven (RIP gamer.nl): ik kon amper meer pissen zonder podcast.

Computeren

Dat moest anders, bedacht ik me ergens halverwege dit jaar. Geen revolutionaire realisatie, maar wel een belangrijke. Het moest ook radicaal, want ik kan niets normaal. Mijn oplossing was als volgt:

1.      Geen oplader meer in de buurt, want anders bleef ik aan mijn telefoon geplakt zitten;

2.      Geen apps meer die al mijn tijd en aandacht opeisten;

3.      Een computer kopen, zodat ik weer ‘ouderwets’ kon internetten.

Wat dit allemaal met Ghost of Yotei te maken heeft? Geloof me, dat vroeg ik me ook af, tot ik weer naar de intro van deze tekst keek. “In deze rubriek vertellen PU-redacteuren over de game die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze heeft gemaakt.”

Als ik dit jaar aan games bekijk, dan is Elden Ring: Nightreign hoe ik tot voor kort met mijn telefoon omging. Het slokte alles om zich heen op, maar ik kwam er nooit van tot rust. Je kunt geen marathon lopen als je maar blijft sprinten. Ghost of Yotei liet me een ander pad zien. De afgelopen maanden kwam er langzaam maar zeker tijd vrij voor bezinning. Mijn telefoon kreeg een nieuwe functie: elders. Als ik per se iets op wilde zoeken, dan moest ik daarvoor ouderwets computeren. En ik zette met potlood een streep door sociale media alsof het namen waren op Atsu’s sjerp. Het gaat nog niet vlekkeloos, maar al zoveel beter dan vroeger.

Langspeelplaat

Toen ik dit stuk schreef (en alles nog beter was), had ik Ghost of Yotei nog steeds niet uitgespeeld. Dat is op zich niet opmerkelijk, want je kunt rustig tachtig uur in die game stoppen. Maar daarin zat het probleem: ik speelde nooit rustig, enkel obsessief. En dat is misschien toch niet zo heel gezond. Ghost of Yotei is een van de eerste games waar ik echt lang mee heb gedaan. Ik speelde het een paar uur per sessie, en toen was ik er wel weer klaar mee. Niet omdat het spel me ging tegenstaan, maar omdat ik er weinig bij voelde om het er allemaal weer in één keer doorheen te jagen.

Je kunt het achterhaald noemen, maar Ghost of Yotei voelt voor mij een beetje als het oude internet. Computergestuurde personages steken pas van wal zodra jij ze aanspreekt (geen autoplay) en je kunt eigenlijk op ieder moment een missie opstarten dan wel afbreken. Er is op de achtergrond geen algoritme aan het werk dat je dwingt om door te spelen. Notificaties zitten er wel in, maar die zijn nooit misleidend: dit is wat je kunt doen en dit is wat je krijgt. Het zal je niet verbazen dat ik de HUD ook zoveel mogelijk heb uitgezet. Het is alsof ik het spel in een focusmodus speel.

Was het dit jaar de beste game? Vast niet. Zelfs als ik die absurde hoeveelheid Nightreign even wegdenk, dan zijn er nog Clair Obscur: Expedition 33 en Hollow Knight: Silksong. Hades 2 heb ik niet eens durven spelen. Dat is nou typisch zo’n spel waarin ik mezelf kan verliezen, terwijl ik nog druk op zoek ben naar rust.

Als ik mezelf iets mag toewensen, dan is het dat ik wat van die kalmte uit Ghost of Yotei meeneem naar volgend jaar. Dat ik in 2026 alleen games blijf spelen zolang ik me daar relaxed bij voel, en anders lekker niet.

Met wind in mijn rug

Geniet met volle teugen

Tijd komt nooit meer terug