Vlieg op met je seizoensfestivals in singleplayergames

Ik heb een zwak voor Assassins Creed-games. Vooral hun nieuwe incarnaties sinds Origins zijn fantastische werelden om doorheen te dwalen. Ik heb ook mateloos veel respect voor het team dat zulke enorme gedetailleerde werelden tot in de kleinste details inricht, puur voor mijn persoonlijke vermaak. Ze geven me wat ik het liefste wil in games: een eigen universum waar ik op mijn eigen tempo mijn eigen verhaal kan beleven.

Het was ook de reden dat ik verliefd werd op Morrowind, Oblivion en Skyrim. En The Witcher 3. En Zelda: Breath of the Wild. Het spelen van zo’n grote openwereld-rpg voelt voor mij alsof ik een nieuwe werkelijkheid in stap, net zoals de bemanning van de Enterprise avonturen beleeft in het Holodeck. Maar dan met werkende veiligheidsmaatregelen en zonder het risico dat een van de personages opeens echt bewustzijn gaat ontwikkelen en de dokter gijzelt. Ik dwaal af, sorry.

Een eigen universum dus, en vooral een universum zonder deadline. Deadlines heb ik al genoeg in mijn leven. Dat artikel moet ingeleverd worden, die reportage moet voor half vijf gemonteerd, dat mailtje moet echt vandaag en die melk moet op voor het over de datum is. In het echte leven moet van alles en ook nog eens op tijd. En je krijgt er geen eens achievements voor!

Vakantie

Daarom is een openwereld-rpg voor mij een soort ultieme vakantie. Recentelijk heb ik Breath of the Wild weer eens opgepakt. Ik had alle vier de titanen al verslagen, bezit het Meesterzwaard en zou in principe kunnen beginnen aan de eindstrijd tegen Ganon. Maar dat hoeft niet. Ik doe dat ook niet. Ik trek de bergen in, ik zoek ingrediënten voor drankjes, ik kijk of ik nog ergens een tempel heb gemist. Het spel laat me lekker mijn gang gaan en niemand jaagt me op, zelfs al staat het lot van Hyrule op het spel.

De reden dat ik weer BotW (en een aantal andere oudere games) oppak, is omdat ik vorige maand in Assassin’s Creed Valhalla opnieuw werd geconfronteerd met een van mijn grootste irritaties: een ‘actueel festival’. De makers van Valhalla, dat zich zoals je ongetwijfeld weet afspeelt in het jaar 873 en waar jij als stoere Viking Engeland binnenvalt, vonden het noodzakelijk om een kerstfeest te organiseren. En dan niet als logisch onderdeel van het verhaal - dat zou nog prima zijn. Het Yule-festival stamt uit de oudheid, werd gevierd door de Germanen en is later door het Christendom gekaapt en omgebouwd tot het kerstfeest dat we nu kennen. Genoeg materiaal om een historisch interessant plot omheen te bouwen.

Maar nee, de reden dat plotseling Yule werd gevierd in Valhalla, was omdat ‘in het echt’ ook de kersttijd was aangebroken. Het spel hield er totaal geen rekening mee dat ik even naar mijn nederzetting reisde om wat nieuwe gebouwen neer te zetten met de buit van mijn raid. Mijn terugkeer triggerde ongevraagd ‘nieuwe content’. Opeens moest ik naar een tussenfilmpje kijken, was mijn nederzetting zonder mijn wensen versierd, waren er minigames en bleken er wapens en cosmetische spullen te winnen die alleen tijdens het festival verkrijgbaar waren.

Spuug

Hier zijn heel veel dingen mis mee. Om te beginnen voelde Valhalla opeens niet meer als mijn universum. Het was (spuug, kots) een live service game geworden. Want net zoals de steden in World of Warcraft in december volhangen met versiering, ging Valhalla zonder mijn toestemming opeens mmo’tje spelen. De echte wereld drong door in mijn persoonlijke universum. En niet alleen dat: het spel wilde me blijkbaar ook nog eens aan het werk zetten. Want ik wilde toch wel die tijdelijke spullen verdienen met een handvol irritante minigames? Leuk toch? Die extra service die alleen mogelijk is dankzij de live verbinding en de servers?

Dit alles gaf me het gevoel dat mijn fantasie werd afgenomen. Tot het festival was ik een Viking op avontuur. Door het festival was ik een bezoeker geworden van een pretpark. Een klant van Ubisoft, in plaats van een avonturier in een andere wereld.

Bovendien - en dit vind ik onvergeeflijk in een singleplayer-rpg - geeft zo’n festival je een keiharde deadline op de echte kalender. Daardoor denk ik meteen: laat maar. Ik speelde dit spel juist om deadlines even te vergeten. Ik wil niet ook nog in mijn agenda zetten dat ik nog even als Viking een paardenrace moet winnen voor het niet meer kan.

Begrijp me niet verkeerd: ik heb niets tegen seizoensgebonden inhoud voor online games. Games waarin ik een ervaring deel met andere spelers hebben immers al een directe link met de werkelijkheid. Kerstversiering in Fortnite of een Halloweenskin in Rocket League is prima, daar maak ik me niet druk om. Hetzelfde geldt voor unieke games zoals Animal Crossing. De charme van dat spel is juist de verbinding met de echte tijd, waardoor je alternatieve leven op het eilandje echter aanvoelt.

Maar mijn singleplayeruniversums? Daar moeten de live server-monsters vanaf blijven! Dit is mijn wereld. Mijn tijd. En mijn verhaal. Dus probeer je ook niet in mijn echte agenda te wurmen.

Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die (meestal) ingaat op actuele gebeurtenissen. Lees ook: