
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1670321700819_ot9z4k4h1q"> <p>Bij het zien van de eerste beelden van The Callisto Protocol werd mij gelijk duidelijk dat Glen Schofield en zijn nieuwe studio Striking Distance een vergelijking met Dead Space niet uit de weg willen gaan. Ze omarmen wat Schofield samen met EA in 2008 neerzette, en ik geef ze groot gelijk, want Dead Space is en blijft een weergaloze horrorervaring. En zo ontdek je in The Callisto Protocol weer een groot, verlaten ruimteschip - oké, het is nu een ruimtebásis - vol creepy crawlies, kijk je naar de achterkant van je lichaam om je health in de gaten te houden, stomp je op lijken om er spullen uit te laten ploppen en tover je een holografische inventaris tevoorschijn om die te managen.</p> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1670321703114_t0j0o979x99">Onsympathieke klootzak</h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1670321704482_xzp8z4qupg"> <p>Ondanks dat we inmiddels veertien jaar verder zijn, weet The Callisto Protocol tegelijkertijd geen van de ingrediënten van Dead Space te verbeteren, laat staan er compleet nieuwe aan toe te voegen, iets wat in de eerste uren van de game al pijnlijk duidelijk wordt. Te beginnen met het verhaal, dat ondanks puike voice-acting en uitstekende motion-capture een heel belangrijk ding vergeet: het gaf me geen enkele reden om ook maar één vliegende fuck te geven om hoofdpersonage Jacob en de gebeurtenissen op Callisto.</p><p>Jacob is een piloot die al enige tijd vracht van de maan Europa naar de maan Callisto vervoert, en nog voor hij de woorden “dit is onze laatste keer” kan uitspreken weet je al dat alles gruwelijk fout gaat. Het schip wordt aangevallen en stort ter aarde, en Jacob bevindt zich ineens in de gevangenenkolonie van Callisto. Vanaf dat moment is de enige motivatie die ik kon bespeuren dat Jacob vooral niet gevangen wil zijn en weer terug wil naar zijn oude leventje, maar aangezien de beste man regelmatig overkomt als een onsympathieke klootzak, kon dat me maar weinig interesseren. </p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1670321712850_n81t441nd"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-685804"> <figure class="resized-image"> <img alt="" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/685804/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1670321714388_wtp5tt1no2"> <p>Hoe anders is dat in Dead Space, waarin je vanaf minuut één weet dat Isaac Clarke op een missie is om een mysterieuze situatie op een ruimteschip te onderzoeken, terwijl hij als geheime beweegreden heeft dat niemand minder dan de liefde van zijn leven op dat schip zit. In The Callisto Protocol duurt het tot aan het einde van het verhaal voor Jacob enigszins sympathie weet op te wekken en een complot wordt onthuld, maar tot die tijd is je enige drijfveer “fuck this shit, I’m out”. Dat is op zich wel te snappen wanneer Jacob ontwaakt in een gevangenis waarin een infectie is uitgebroken, maar zodra die celdeur opengaat en de ontsnappingspoging echt start, staat het volgende struikelblok klaar: de afschuwelijke combat.</p> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1670321720540_czyv8lqkdn">The Snollebollekes Protocol</h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1670321726156_l0h5uqqp3fg"> <p>Toen ik eerder dit jaar in Londen de remake van Dead Space al even mocht spelen, overkwam me een heel bekend gevoel dat ik in 2008 ook zo vaak kreeg: doodsangst. Pure paniek ontstaat in die game als je een paar vijanden op je af ziet rennen, omdat je weet dat je van dichtbij amper je mannetje kan staan en compleet overrompeld kan worden. The Callisto Protocol weet bijna het tegenovergestelde te doen. In de eerste uren ben je voornamelijk aangewezen op mêlee-aanvallen, en in de eerste minúten is dat echt indrukwekkend. </p><p>Tot je doorkrijgt dat combat in deze game zo scripted is als maar kan. Een geïnfecteerd wezen rent op je af, valt je met zijn linker- of rechterarm aan, en jij duikt vervolgens naar links of rechts om die aanval te ontwijken. Bij de volgende mep duik je precies de andere kant op (want je kunt letterlijk niet twee keer dezelfde kant uitwijken), en dat doe je net zo lang tot er een countermogelijkheid is. Vervolgens ram je de vijand een paar keer en krijg je een kans om snel een schot te lossen met een wapen zodat die vijand nog eventjes gestund is. Waarna het scripted riedeltje van voor af aan begint en je weer hersenloos afwisselt tussen links en rechts, tot je weer kunt toeslaan. Oké, je kunt ook naar achteren bewegen om een aanval te blokkeren, maar dat kost wat health en is zonder upgrades van je wapen niet heel rendabel. Dus beweeg je tijdens gevechten als bij een Snollebollekes-concert.</p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1670321732248_vwchj1lx6sj"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-692642"> <figure class="resized-image"> <img alt="" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/692642/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1670321734055_iic8euj9asm"> <p>Naïef als ik ben dacht ik “ach, dit is maar één soort vijand, het wordt later vast beter”. Niet dus. Er zitten misschien vijf of zes verschillende soorten vijanden in de hele game, waarvan de helft op precíés dezelfde manier beweegt. Dat betekent dus dat je pakweg elf uur lang naar links en naar rechts drukt, en dat zelfs in de bossfights, als je het al bossfights kunt noemen. Wie verzint dit?!</p><p>Het erge hieraan is dat van het gevoel van horror, dat in Dead Space bij elke confrontatie weer omhoog kwam, niets overblijft. Als je een vijand spot weet je hoe laat het is, zeker als er meerdere tevoorschijn komen, en loop je vanzelf al naar ze toe om het scripted dansfestijn te starten. Van dichtbij weet je in ieder geval dat je letterlijk alles kunt dodgen.</p> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1670321744854_rc4xzv42bmh">Aldi-versie</h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1670321749205_t93r7cymiob"> <p>Oh, maar er zitten ook wapens in, hoor. Alleen heb je zo’n beperkte inventaris voor ammunitie dat je niet ontkomt aan mêlee. De wapens schieten prima weg en sommige hebben zelfs aan het einde van de upgrade-tree een paar leuke trucjes, maar er is slechts een handjevol verschillende en zonder upgrades lijken ze te veel op elkaar. De vijanden zijn daarbij ook nog eens saaie kogelsponzen die amper reageren op waar ze geraakt worden, tenzij je Jacobs ‘grip’-arm gebruikt – een soort Aldi-versie van de Stasis uit Dead Space – om ze op de vele puntige muren te gooien die Callisto rijk is, of een afgrond in te werpen. </p><p>Naast het feit dat er van horror geen sprake is in de combat – dat de vijanden bijzonder vlezig zijn en tal van gezwellen hebben blijft niet lang eng – vind ik het vooral erg dat je je creativiteit er totaal niet in kwijt kunt. In Dead Space vertraag je vijanden met Stasis, hak je hun ledematen af en gebruik je die vervolgens als projectielen, en heeft elk wapen duidelijk een ander effect. Door ze te combineren en te spelen met objecten in de omgeving ontstaat een groteske speeltuin en word je van begin tot eind uitgedaagd om nieuwe manieren te vinden om de vijanden te lijf te gaan. The Callisto Protocol biedt niets meer dan een tergend saaie herhalingsoefening, afgewisseld door véél te makkelijke stealth-momenten met vijanden waar je letterlijk voor kunt staan zonder dat ze je doorhebben. </p> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1670321754044_n6wunx9hznc">Levenloos</h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1670321757216_68gfzuzbgmc"> <p>Een ander gigantisch minpunt is het gebrek aan world-building. Callisto en alles wat erop staat oogt prachtig, maar komt compleet levenloos over. Je krijgt bijna niets mee van de mensen die er zijn gestorven, op enkele, maximaal vijftien seconden durende audio-logs na. Audio-logs die je in een menuutje moet beluisteren (fokking irritant) en compleet fantasieloos in elkaar zijn gezet. Ze zijn onder te verdelen in de categorieën “oh nee, ik hoor iets”, “ik moet echt vet veel werken van de baas”, “jezus, je zou bijna denken dat er een complot gaande is” en “oh nee, ik ben geïnfecteerd”. Dat is het énige wat je meekrijgt van de bewoners en werklui van Callisto, want de gigantische hoeveelheid rondgestrooide ledematen en half gemuteerde mensen die vastzitten in muren en plafonds vertellen geen verhaal.</p><p>Het gebrek aan world-building maakt het verkennen van Callisto dodelijk saai, want naast steeds dikker bedekte muren (door een vlezige substantie die je in zoveel andere games ook al hebt gezien) en de eerder genoemde vijanden, hebben de omgevingen bijna niets te bieden. Er zijn veel te veel gangetjes en luchtschachten waar Jacob doorheen moet kruipen en muren of obstakels waar hij zijwaarts doorheen moet schuifelen, zoveel dat het al snel irritant wordt. Omgevingspuzzels zijn er niet, je hoeft alleen af en toe een batterij uit de ene deur halen om ‘m in een andere te stoppen. Het is een kwestie van lopen, lopen en lopen, en ik vroeg me meermaals af waarom ik het in godsnaam deed. </p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1670321767870_98l4t4vnr4"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-692796"> <figure class="resized-image"> <img alt="Callisto Protocol" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/692796/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1670321769432_tczirfpay8"> <p>Dat er af en toe prachtige uitzichten zijn te zien en enkele locaties fantastisch zijn vormgegeven, maakt het feit dat je vervolgens toch weer een halfuur door dezelfde soort gangetjes kruipt niet goed. En ik heb het nog niet eens gehad over de belachelijke hoeveelheid jump-scares die je binnen en buiten die gangetjes om de oren vliegen en totaal niet eng zijn, omdat je alleen maar tig keer op ‘E’ hoeft te rammen als er weer eens eentje plaatsvindt.</p> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1670321774396_ae4yy90g8sp">Momentjes</h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1670321779382_13jjlvvnou6"> <p>Toch laat The Callisto Protocol af en toe zien dat er ergens wel een goede horrorgame in schuilt. Het spel heeft echt zijn momentjes, zoals wanneer een alarm afgaat en je de monsters alleen bij vlagen in rood licht kunt zien. Ook zijn er een hoop cinematische momenten die prachtig in elkaar zijn gezet en de acteerprestaties van onder anderen Sam Witwer en Josh Duhamel uitstekend belichten. Zelfs het verhaal begon me op driekwart van de game te boeien, omdat je doorkrijgt wat Jacobs rol is bij de gebeurtenissen op Callisto en wat het titulaire Protocol inhoudt. Maar aan het einde wordt alles ineens razendsnel afgerond en schreeuwt Glen Schofield nog net niet in je oor dat er een vervolg aan komt.</p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1670321785441_cwj3af1o3l"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-692797"> <figure class="resized-image"> <img alt="Callisto Protocol.jpg" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/692797/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1670321787295_85r752c3nea"> <p>Ook de vele animaties van het doodgaan van Jacob zijn leuk, al vond ik ze te repetitief voor een game waarin de hoeveelheid manieren waarop je dood kunt gaan dé unique sellling point is. En de helft van alle keren dat ik doodging – ja, ik wierp Jacob tegen alles aan om mezelf te vermaken – vloog er ineens een arm van hem af en zakte hij als een kaartenhuis in elkaar. Niet heel indrukwekkend dus. Al genoot ik wel van de momenten waarop de échte doodsanimaties plaatsvonden, zoals wanneer Jacobs schedel wordt ingeslagen en hij het met een ingedeukt hoofd uitschreeuwt, een monster zijn ledematen platstampt of een gekke worm zijn mond inkruipt en hem van binnenuit kapotmaakt. </p><p>Dus ja, ik heb me af en toe zeker vermaakt met de game, maar hij weet geen enkele keer in de buurt te komen van het genre-definiërende spektakel dat Dead Space is. Hopelijk gaat Striking Distance met het hele team die klassieker nog eens spelen om te zien wat het zo fantastisch maakt, want als je zo graag vergeleken wil worden met die game, moet je ook je mannetje kunnen staan. Dat kan The Callisto Protocol absoluut niet.</p><p><i>The Callisto Protocol is nu verkrijgbaar op pc, PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S en Xbox One.</i></p> </div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
<div class="article-conclusion"> <div class="article-conclusion__title-wrapper"> <h2 class="article-conclusion__title">Ons oordeel</h2> </div> <div class="review conclusion rs-snippet rs-snippet_review"> <div class="rating"> <div class="rating__value rating__value--60">5,8</div> <div class="rating__graphic-container"> <div class="rating-text-wrapper"> <div class="rating__graphic--text"> <div class="rating__value-text">58</div> </div> </div> </div> </div> <div class="review__summary"> <h2 class="review__product-title">Conclusie</h2> <span>The Callisto Protocol gaat de vergelijking met Dead Space heel graag aan, maar weet op de graphics en acteerprestaties na in geen enkel opzicht iets te verbeteren aan diens formule. Callisto is prachtig, maar voelt levenloos en bevat te weinig world-building. De combat is te scripted en het verhaal komt veel te langzaam op gang, en nog belangrijker: de game is zelden eng. Het is daardoor een matig opwarmertje voor de Dead Space-remake.</span> </div> <div class="review__container"> <div class="review__list-wrapper"> </div> </div> </div> </div>
</article>


The Callisto Protocol review (pc) – Ook horror moet leuk zijn

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links