Veertig jaar lang had ik één zekerheid in mijn leven: ik wilde fysieke games kopen, het doosje in mijn handen kunnen houden en de game in de kast kunnen plaatsen. Sinds vorig jaar ben ik echter helemaal om: ik koop games alleen nog maar digitaal. Mocht je je nog vastklampen aan die ouderwetse disks en cartridges: kom er maar bij jongens, het water voelt heerlijk!
De bovenstaande titel en intro op PU plaatsen is een beetje als vloeken in de kerk. Natuurlijk begrijp ik dat, want ik dacht er mijn hele leven ook zo over. Sinds ik als kleine snotneus mijn NES, SNES en bijbehorende games verkocht om een PlayStation te kunnen aanschaffen, wist ik het zeker: dit nooit meer. Ik moest en zou elke game waar ik interesse in had (voor zover mogelijk) fysiek kopen en mijn alsmaar groeiende collectie blijven uitbreiden. Aan de gemiddelde reactie hier op PU te zien, zijn er velen die er zo over denken.
Lekker lezen
Een van mijn vroegste herinneringen is hoe ik in de auto van mijn moeder zat te wachten terwijl ze bij de lokale supermarkt boodschappen deed. Ik had net een nieuwe Nintendo 64-game gekregen, volgens mij was het Turok: Dinosaur Hunter. Terwijl ik een halfuur zat te wachten, las ik de achterkant van het doosje en de bijbehorende handleiding meermaals door. Het onderzoeken van het gamedoosje en het boekje voordat je thuiskwam voelde als een wezenlijk onderdeel van het plezier.
Dat gevoel is nooit weggegaan – tot voor kort dan. Toen ik vorig jaar 40 werd, veranderde er iets. Dat had niet per se te maken met dat jubileumjaar, al is het wel gerelateerd aan nieuwe inzichten die ik de afgelopen jaren heb gekregen. Voorop staat de eindigheid der dingen, onze sterfelijkheid. We hebben één zekerheid in het leven en dat is dat we ooit de pijp aan Maarten geven. Mijn eigen sterfelijkheid heb ik inmiddels zo goed als mogelijk is geaccepteerd. Ik wil genieten van het leven dat resteert en de dingen die ik graag doe, als het even kan met mensen om mij heen waar ik om geef en die om mij geven.
©GMRimport
Verzamelen versus spelen
Gamen is een van de bezigheden waar ik van geniet. Maar games verzamelen is niét gamen. Die gamecollectie kun je niet mee je graf in nemen, dus waar is al dat verzamelen nou eigenlijk goed voor? Sinds kinds af aan verzamel ik graag – ik heb ook nog altijd een grote film- en platencollectie staan – maar ik heb tot voor kort nooit echt nagedacht over dit ietwat compulsieve gedrag. Ik vermoed dat ik een bepaalde waarde toekende aan al die spullen in mijn huis. Daarmee voelde ik mijzelf weer meer waard. Met de nodige inspanningen heb ik echter geleerd om van mijzelf te houden. Daar heb ik geen spullen meer voor nodig.
Daarbij zijn al die gekochte spullen in huis – zoals games – ook niet het eeuwige leven beschoren. Alles zal uiteindelijk kapotgaan, kwijtraken of in de prullenbak belanden. Zo niet tijdens mijn leven, dan wel daarna. Mijn toekomstige kinderen gaan als ik er niet meer ben echt niet de rommel in mijn huis bewaren, maar gooien het zo de stortkar in - of kijken op zijn minst welke spullen nog wat geld opleveren op Marktplaats. Gelijk hebben ze.
Rond mijn veertigste begon ik vooruit te kijken: wat is nou écht belangrijk voor mij, en hoe wil ik dat de tweede helft van mijn leven er uit gaat zien? Wil ik mij druk blijven maken om die alsmaar groeiende collectie op mijn krappe kantoortje, met kasten die uitpuilen van de (on)gespeelde games? Games blijven kopen om ze te hebben, maar niet per se om ze te spelen? Wil ik wanneer ik straks nog maar een jaar of tien op deze aardkloot heb mij blijven richten op het cureren van een collectie die toch niemand wat boeit? Of wil ik simpelweg games spelen wanneer ik daar zin in heb, zonder mij druk te maken over of het doosje in de kast staat?
Fysiek schmysiek
Ik besef wel degelijk de voordelen van het kopen van fysieke exemplaren van games, omdat ik ze zelf ook jarenlang prediceerde. Het product is écht van jou, bijvoorbeeld. Als ooit een bedrijf – of, god verhoede, een consolemaker – kopje onder gaat, dan gaan de servers van de games en de digitale winkel misschien ook mee onder. Met fysieke games heb je de spellen nog in het bezit. Maar goed, hoeveel games draaien écht nog als een zonnetje zonder de day one-patches waarmee ze uitgerust worden?
Daarbij zijn zoals ik al aangaf fysieke games ook niet het eeuwige leven beschoren. Ik vraag me af of over twintig jaar mijn Xbox 360- en PlayStation 3-disks nog werken, of dat ze door disk rot niet meer afgespeeld kunnen worden. En Switch-cartridges schijnen ook maar nipt voldoende energie te hebben om een jaar of vijftien de game erop te bewaren, tenzij je ze om de zoveel tijd even in je console stopt. Ik weet nu al dat ik dat niet ga doen, want mijn oudere games worden op enkele uitzonderingen na ook nooit meer gespeeld.
Is er over twintig jaar trouwens überhaupt nog moderne hardware die mijn games kan afspelen, of moet ik dan een oude console aansluiten? Werkt mijn oude Xbox 360 die al enkele decennia ingepakt staat dan eigenlijk nog wel? Trouwens, als er een dief met een flinke aanhangwagen langskomt, of mijn huis om wat voor reden dan ook in brand vliegt, ben ik mijn collectie ook kwijt. Alle digitale games kan ik zo weer downloaden, daar hoef ik alleen maar een nieuwe console voor terug te kopen. En die handleidingen die ik als kind zo graag las, zitten eigenlijk bijna nooit meer bij de spellen verpakt. Eeuwig zonde, maar tegelijk ook een reden minder om ze aan te schaffen.
Een van de belangrijkste redenen om voor fysieke games te gaan, is natuurlijk dat je ze kunt doorverkopen. Maar dat deed ik eigenlijk toch al bijna nooit. Nou ja, tot nu dan, want ik ben afgelopen najaar begonnen met het langzaam maar zeker verkopen van mijn fysieke collectie. Wel durf ik het met de oude klassiekers nog niet aan – daar kleven zoveel herinneringen aan vast. Het verkopen van mijn collectie doe ik mondjesmaat zodat het geen complete dagtaak is, en het geld dat ik eraan verdien gebruik ik voornamelijk om afgeprijsde digitale exemplaren van die spellen terug te kopen.
Schoon
Er zijn veel redenen waarom games digitaal kopen stressverminderend werkt. Ik hoef mij bijvoorbeeld minder druk te maken over de toekomst. Want ondanks meerdere legitieme redenen om fysieke games aan te schaffen, is die toekomst al bepaald: fysieke games zullen uiteindelijk (grotendeels) verdwijnen. Misschien niet meteen de volgende consolegeneratie, maar het gebeurt uiteindelijk wel. Elk jaar zullen er steeds minder games fysiek uitkomen, tot het alleen om de allergrootste releases en gelimiteerde edities van gespecialiseerde bedrijven gaat.
De grote bedrijven zullen uiteindelijk ook tot de conclusie komen dat het niet de moeite waard is om zoveel geld uit te geven aan productie- en distributiekosten. De doelgroep wordt steeds kleiner. De presence die ze met doosjes in de winkels hebben, wordt minder belangrijk wanneer het gros van die winkels niet meer bestaat. Ook scheelt het bedrijven geld als ze hun console niet meer met diskdrive of cartridgeslot hoeven uit te rusten. Sony en Microsoft experimenteren nu al in hoeverre ze daarmee weg kunnen komen. Je gaat mij niet wijsmaken dat de toekomstige PlayStation- en Xbox-handhelds die ongetwijfeld uitkomen fysieke spellen kunnen afspelen.
Daar zit je dan over tien jaar, met een console, handheld of hybride, mogelijk zonder diskdrive, en geen mogelijkheid om je oude fysieke games nog af te spelen of nieuwe spellen fysiek te kopen. Ik vermoed dat ik dan nog steeds mijn digitale PS4- en Switch-games kan afspelen op nieuwere hardware, en dat ik zonder zorgen de nieuwste spellen digitaal kan aanschaffen. Alles op één account, netjes geordend, helemaal geüpdatet, zonder een geforceerde verdeling tussen fysiek en digitaal. Het voelt schoon.
Natuurlijk moet iedereen lekker zelf voor zichzelf bepalen hoe zij consumeren. Voor beide kanten valt wat te zeggen. Ik heb het nog niet eens gehad over plastic verspilling, over games die maar deels op disk of cartridge staan (hallo, gamekeycards), over gamebehoud, of over het feit dat digitale games in tegenstelling tot films en muziek precies dezelfde ervaring bieden – soms zelfs met snellere laadtijden. Waar je ook voor kiest, er zijn genoeg argumenten om ervoor te zorgen dat die keuze je een goed gevoel geeft.
Voor mij is het simpel: digitale games aanschaffen geeft mij op dit moment dat goede gevoel. Het verwijdert alle ruis om de hobby heen en laat mij genieten van datgene waar de aanschaf om draait: het spelen van de game zelf. In de bizar korte tijd dat we op aarde vertoeven, is die focus op het belangrijkste aspect van je passie ongekend waardevol.
