Tweeëneenhalve week nadat ik de Gamescom-demo van Pokémon Legends: Z-A doorliep zit ik de game plots alweer te spelen, ditmaal ín de Eiffeltoren. Los van die toch wel bijzondere ervaring en het prachtige uitzicht hou ik me vooral bezig met hoe anders Legends: Z-A eigenlijk is ten opzichte van voorgaande delen. Dit is namelijk in veel opzichten het nieuwe Pokémon.
De afgelopen jaren had ik soms een vergelijkbare gedachte, toen Game Freak steevaste onderdelen van de formule verving voor een gestroomlijnd alternatief. Zo kon je in Pokémon Let’s Go Eevee en Pikachu opeens te allen tijde een verse pokémon uit de box halen, waardoor je eigenlijk nooit zonder kwam te zitten. IV- en EV-trainen werd makkelijker dankzij Hyper Training en Mints, wat de competitieve tak van de game een nieuwe impuls gaf. Pokémon Centers werden een soort tankstations om samen tegelijkertijd te helen, wat goed was voor… helemaal niks.
Blije Jacco in Parijs
Je merkt het al aan m’n toon: niet alle toevoegingen aan de franchise zijn louter positief. Een lagere instapdrempel voor competitieve gameplay verdient wat mij betreft altijd een pluim, maar andere zaken doen dan weer af aan het avontuur waarmee ik de games altijd heb geassocieerd. Legends: Z-A neemt echter nog grotere stappen: de game speelt zich volledig af in een stad, en neemt ook nog het complete vechtsysteem op de schop.
Wegrennen
Hoewel de Gamescom-demo bijzonder kort was, vatte het grappig genoeg wel goed samen wat we van dat vechtsysteem kunnen verwachten. Het fundament van de beurtelings gevechten staat nog, zij het dat alles nu veel sneller gebeurt en dat je rekening houdt met het bereik en de afstand van aanvallen. Dat real-time knokken nog onwennig is, bewijst het eerste gedeelte van deze nieuwe demo, waarbij ik in een Wild Zone (een afgebakend stuk gebied met wilde pokémon) mijn team mag trainen en uitbreiden.
Zo is een van de op Parijs gebaseerde straatjes niet alleen bezaaid met Houndour, maar ontwaakt er ook een grote, veel te sterke Houndoom die me achterna komt. Zelfs mijn Gyarados heeft moeite met de razende Houndoom in toom houden, gezien andere pokémon ons van meerdere kanten bestoken. Waar je in Legends: Arceus in vergelijkbare situaties terechtkomt, heb je daar nog wel de tijd om je volgende zetten te plannen. Maar in real-time, gesitueerd in de krappe straten van Lumiouse City en met enkele nieuwe besturingsopties was de controle soms ver te zoeken.
Dat is ergens ook onderdeel van de ervaring: die Houndoom is zo sterk dat je er beter voor kunt wegrennen. Of even een koffie drinken om je team te helen en je gevecht zonder enige consequenties voort te zetten, want dit is het nieuwe Pokémon. Zelfs dan is dit specifieke gevecht echter nog niet eenvoudig, en moet je mazzel hebben om het beest - wanneer eenmaal uitgeschakeld – te vangen door handmatig te mikken en een pokéball te gooien.
Het duurt even voordat ik het ritme van de eenvoudigere gevechten in de game onder de knie krijg. Ergens doet Legends: Z-A denken aan de snelle actie in Pokémon Unite, maar tegelijkertijd gaat het veel dieper dan dat. Op een aangelegen speelveld heb ik bijvoorbeeld plots alle ruimte om mijn pokémon terug te roepen om een Barbacles Ancient Power te ontwijken en weer terug te slaan. Ook het snel wisselen van pokémon zodra je wordt verrast is een belangrijk onderdeel van de gameplay: ben je te laat, dan riskeer je geparalyzed te worden of iets anders vervelends op te lopen.
Het is een nieuwe manier van vechten die zeker niet bij iedereen goed zal vallen. Als groot fan van Pokémons vechtsysteem had ik echter verwacht dat deze ommekeer, zeker voor de nader te noemen rankgevechten, te veel zou afstaan van de basis. Maar eerlijk: dat valt tot nu toe nog mee. De snelheid bevalt wel en de basis staat nog.
Op zoek naar de flow
Ik baal er eerlijk gezegd een beetje van dat de demo me niet vrij liet rondwandelen in Lumiose City. Ik snap de gameplaycyclus, namelijk overdag trainen en s ‘nachts vechten om in rang te stijgen, maar wat is de flow van de game? Juist dat maakte Legends: Arceus de beste Pokémon-game in jaren, en daar heb ik tot nu toe weinig van geproefd in Z-A.
Het idee is in ieder geval leuk: overdag in de Wild Zones je team samenstellen en trainen, en ‘s nachts knokken met andere trainers die dan blijkbaar ontwaken. Her en der op straat en op de daken van Lumiose City – de wereld is in ieder geval gelaagder dan bijvoorbeeld Legends: Arceus – vind je een soort minimissies die je extra prijsmedailles geven om na de gevechten om te zetten in geld.
Verder vecht je voor punten, die aan het einde van een nacht worden opgeteld bij je saldo. Ben je klaar om in rang te stijgen, dan voer je een gym-achtig gevecht. Ik zie mezelf de volledige reis van Z naar A doorlopen, maar of ik echt hooked raak? Dat is echt nog te vroeg om te zeggen.
Lelijk?
Tot slot is de technologie achter Pokémon-games altijd een ding. Het heeft duidelijk geen enkel effect op de verkoopcijfers, maar toch is het fijn om te weten dat Legends: Z-A in ieder geval goed draait op de Switch 2. De charme van Parijs wordt daarbij op kleurrijke wijze uitvergroot en de pokémon zelf zien er wat mij betreft overtuigend uit. Verwacht verder geen wonderen: veel omgevingselementen zijn nog altijd ‘plat’, tot op het punt dat zelfs tegels op de muur of de vloer slechts een texture zijn. Dat is helaas inherent aan het feit dat Legends: Z-A ook verschijnt voor de eerste Nintendo Switch.
Plus: ook dat is onderdeel van het nieuwe Pokémon. Of je het nou leuk vindt of niet, The Pokémon Company bevindt zich momenteel in een luxepositie en zal zelfs met diens grafische middelmatigheid wegkomen. Verder waardeer ik het experiment van Legends: Z-A en lijkt het – zoals ik voorheen ook concludeerde – vooralsnog aardig uit te pakken.
Pokémon Legends: Z-A verschijnt op 16 oktober voor Nintendo Switch 2 en Nintendo Switch.
