Dat Hades 2 bestaat, mag een klein wonder heten. Ontwikkelaar Supergiant Games doet normaal gesproken niet aan vervolgen. We mogen de goden op onze blote knieën danken dat ze voor deze ene keer een uitzondering hebben gemaakt.
Het is maandagavond, iets na middernacht. Mijn ogen vallen bijna dicht. Ik heb tien uur Hades 2 gespeeld, op één dag. Zoveel gamen komt bij mij nog zelden voor, maar deze dag ben ik niet achter de Switch 2 weg te slaan. Niet alleen omdat het embargo voor deze recensie dichterbij komt, maar ook gewoon omdat dit de beste en bovenal leukste tijdbesteding is.
Geen idee of vierkante ogen echt een ding zijn, maar die dag voelt het wel zo. M’n ogen prikken. De schilderachtige omgevingen met een enorm uitgebreid kleurenpalet zijn op mijn netvlies gebrand. De indrukwekkend mooie en catchy soundtrack spookt continu door m’n hoofd. Het enige waar ik aan denk zijn mogelijkheden voor nieuwe builds en combinaties van items. Maar ik moet stoppen, want de werkplicht roept de volgende dag.
Een kwartiertje later sta ik onder de douche en begint het alweer te kriebelen om tóch nog even een runnetje of twee te doen in bed. Misschien nog even wat resources ophalen in Erebus, of nog even ginnegappen met de geestige Dora. Nog een keer de verbluffend mooie omgevingen in me opnemen. Dat nieuwe wapen of die net vrijgespeelde keepsake toch nog even proberen. Of gewoon oneindig vaak een van de twee routes bewandelen met m’n vertrouwde setup.
Geen moment repetitief
En zo gaat het bijna iedere dag sinds ik Hades 2 speel. Het vervolg op de in 2020 uitgekomen parel heeft me gegrepen zoals bijna geen enkele game dat heeft gedaan. Ik denk aan Hades 2. Ik adem Hades 2. Ik wil van de daken schreeuwen hoe godsgruwelijk perfect deze game is. Dit vervolg bouwt voort op het fundament van Hades en breidt dat op allerlei manieren verder uit, zonder de boel nodeloos complex te maken. Daarmee is het de meest gevarieerde roguelite ooit gemaakt. Er is altijd wel iets te doen en het voelt geen moment repetitief. Dat laatste is direct het grootste compliment dat je een roguelite kan geven, want steeds hetzelfde doen is normaal gesproken inherent aan het genre. Hier niet.
Dat komt vooral door het feit dat je in deze game niet één, maar twee verschillende routes hebt om te bewandelen. In principe krijg je Hades 3 er direct gratis bij. De tweede route is namelijk beduidend beter dan de eerste en voelt daarmee echt als een vervolg dat geen vervolg is.
Doordat de game twee routes heeft, is misschien wel het grootste kritiekpunt op het eerste deel meteen ongedaan gemaakt. Hades wilde ik nog wel eens wegleggen omdat telkens dezelfde vier omgevingen na een paar uur spelen toch een beetje eentonig werd. Dat probleem is nu als sneeuw voor de zon verdwenen, want als je geen zin meer hebt in de ene route, dan pak je de andere en voelt alles weer fris. En na een paar keer die route te bewandelen begint het meestal wel weer te kriebelen om toch de route waar je op uit was gekeken nog even te verkennen. Zo hoef je nooit te stoppen met spelen.
Alles heeft nut
Daar komt bij dat geen enkele run voor niets is. De kruistochten door de extreem kleurrijke, prachtige en meedogenloze werelden leveren altijd wel iets nuttigs op. Je vindt resources die je in de Crossroads, de hubwereld van de game, in een ketel kunt gooien om nieuwe upgrades te krijgen. Je leert patronen van vijanden en eindbazen kennen. ‘Al doende leert men’ is hier echt van toepassing. Na elke run word je steeds een stukje beter. Alles wat je doet heeft zin en dat maakt het gevoel van progressie nagenoeg volmaakt.
Tussendoor voer je gesprekken met allerlei personages uit de Griekse mythologie die stuk voor stuk memorabel zijn. Zo leer je steeds meer over het verhaal en over de connecties tussen de verschillende personages. Die gesprekken en dialogen zijn allemaal interessant om te volgen, omdat ze goed geschreven zijn, vol met humor zitten en ze op een overtuigende manier worden ingesproken door de stemacteurs. Je kunt je relatie met de goden en andere personages ook opbouwen door ze cadeautjes te geven. Dat levert soms mooie beloningen op, in de vorm van een geinige dialoog of een keepsake, een soort perk die een bepaalde vaardigheid met zich meebrengt.
Enorm veel verrassingen
Elke run is bovendien weer een nieuw, fris feestje. Niet alleen doordat je door alle verschillende combinaties van krachten die je van de goden krijgt en de zes wapens met elk hun eigen verschillende aspecten telkens op een andere manier kunt spelen, maar ook omdat je altijd wel weer iets onverwachts om je oren geslingerd krijgt. Een run kan van het een op het andere moment compleet omslaan, zowel positief als negatief en zowel qua gameplay als verhalend. Je moet altijd op je hoede zijn. Reken jezelf nooit rijk, hoe goed je build ook is. Een minibaas of andere gebeurtenissen die ik uiteraard niet ga verklappen kunnen zo roet in het eten gooien.
Maar net zo vaak gebeurt het dat je met een voor je gevoel waardeloze build ineens wel succesvol bent. Geef dus nooit te vroeg op. De ene run is bloedstollend spannend, de ander schrikbarend eenvoudig. Soms gedragen eindbazen zich ineens anders dan je verwacht. Soms worden je gevechten ineens gekaapt door een andere god. Na vijftig runs kan ik met enige zekerheid zeggen dat geen enkele run hetzelfde aanvoelt. Achter ieder hoekje schuilt wel iets. Dat kunnen zowel compleet nieuwe dingen zijn als heerlijke throwbacks naar de vorige game. Het is allemaal hemels om te ontdekken, vooral als je het eerste deel helemaal hebt uitgewoond.
Mijn mond valt nog steeds open als ik bepaalde gebieden bezoek, terwijl ik ze allemaal al kan dromen. De ontzettend kleurrijke omgevingen spatten echt van je scherm af en verschillen dit keer ook qua gameplay meer van elkaar. Zo heb je bijvoorbeeld een wereld met alleen maar grote, open vlaktes waarin je meerdere gevechten afwerkt in een volgorde die je zelf bepaalt. Dat voegt een strategisch element toe dat de ervaring net weer een stukje dieper maakt. Bovendien speelt hoofdpersonage Melinoë met haar sprint en verschillende magische aanvallen ook net iets lekkerder dan voorganger Zagreus. De besturing is daarbij ontzettend strak. Als iets fout gaat, is het jouw fout. Er zijn maar weinig games die zó lekker wegspelen als deze.
Godzijdank!
Hades 2 is vooral Hades in een hogere versnelling, met meer vijanden, meer eindbazen, meer manieren om progressie te boeken, meer goden, nog veel meer kleuren en dat alles zonder ook maar iets aan kwaliteit in te leveren. Het tilt het roguelitegenre naar een nieuw niveau, omdat de game voor je gevoel nauwelijks in herhaling valt. Hier ga je echt honderden uren plezier uit kunnen halen - vooral ook omdat je na het uitspelen van een run de optie krijgt om de moeilijkheidsgraad op allerlei manieren verder op te schroeven. Je kunt jezelf bijvoorbeeld een tijdslimiet geven of de vijanden sterker maken. De toch al gevarieerde runs krijgen daardoor alweer een fris gevoel. Dat is een welkome toevoeging, want richting het einde van het verhaal worden de runs met alle upgrades die je hebt verzameld een beetje aan de makkelijke kant.
Hades 2 is grootser en beter dan ik ooit voor mogelijk had gehouden, vooral omdat je eigenlijk twee games krijgt voor de prijs van één. Dat maakt Hades 2 eindeloos herspeelbaar. Ik maakte mijzelf altijd wijs dat de perfecte game niet bestaat. Maar fuck dat, Hades 2 is de perfecte game. Supergiant levert een kunstwerk van ongekende proporties. Vervolgen maken vinden ze normaal niet zo nodig, maar iedereen die Hades 2 speelt zal meteen merken waarom er een uitzondering is gemaakt op deze regel. Hades leek al nagenoeg perfect, maar het kan dus beter, véél beter zelfs.
Hades 2 is een godsgeschenk. Als de hemel bestaat, spelen we er allemaal deze game. Godzijdank dat dit vervolg bestaat!
Hades 2 komt op 25 september uit voor Nintendo Switch 2, Nintendo Switch en pc. Voor deze recensie is de game op Nintendo Switch 2 gespeeld.
Hades 2 is op alle fronten beter dan zijn al bijna perfecte voorganger. Het diept de heerlijke formule nog verder uit met meer variatie, ontelbaar veel verrassingen, nóg mooiere omgevingen en een volmaakt gevoel van progressie. Een roguelite met zoveel variatie is een ongekende prestatie. Perfectie is geperfectioneerd.
