Blasphemous 2 is een ode aan de metroidvaniagoden
Perdiendo mi religión / losing my religion
Soms voel je het aan je water dat een game een culthit gaat worden. Bij de eerste Blasphemous wist ik het al binnen vijf minuten. Het bestuurde soms wat stroef en ik zal de makers nooit vergeven dat je meteen doodging als je in de stekels viel, maar de beeltenissen van het eerste deel staan als brandmerken op mijn netvlies gekerfd. Het begon al ‘goed’ met hoofdpersonage The Penitent One, die het bloed van een vijand in zijn puntige helm giet en deze pontificaal op zijn hoofd zet. Daarna werd het alleen maar beter/erger.
In de streng katholieke wereld van Blasphemous maken de inwoners van hun zonden een deugd. Iedereen moet en zal boete doen en lijkt daar nog verdacht content mee ook. Die deprimerende setting is een overduidelijke hommage aan de Dark Soulsen van deze wereld, maar tegelijkertijd een frisse twist op die inmiddels bekende formule. Ontwikkelaar The Game Kitchen goot het allemaal in de bakvorm van een metroidvania, liet het Spaans benauwd worden in het vagevuur en een klassieker was geboren.
Meer van dat, zou je zeggen. In zekere zin is dat precies wat Blasphemous 2 biedt, maar het is toch niet helemaal hetzelfde. Sterker nog, eigenlijk is dit pas de eerste ‘echte’ metroidvania die de ontwikkelaar gemaakt heeft. Deel één had wel een soort vaardigheden waarmee je meer van de spelwereld kon verkennen, maar die had je helemaal niet nodig om de game uit te spelen. Kun je het dan nog wel zo noemen? Hoe anders is dat in Blasphemous 2. Je begint de game met de keuze uit drie wapens en ieder komt met een eigen vaardigheid die je weer nieuwe plekken laat ontdekken. En dan zit er ook nog een double jump en een air dash in. Hoe duidelijk wil je het hebben?
Carnaval in Brabant
Toegegeven, het is even wennen. Als de eerste Blasphemous is alsof je de Spaanse Inquisitie hebt uitgenodigd in je huiskamer, dan voelt Blasphemous 2 meer als carnaval in Brabant. Best leuk op z’n tijd, maar met het katholieke geloof heeft het weinig meer te maken. Het is meer een goed excuus voor een gruwelijke setting, dan dat de makers nou echt iets lijken te willen vertellen. Het gebrek aan frictie zorgt er ook voor dat al die monologen over pijn lijden een beetje overdreven voelen. Je hebt geen idee waarom iedereen in deze wereld zo moeilijk doet, want zelf zoef je zo weer het scherm uit. Heel erg is dat niet, maar hierdoor komen de eerste paar uren wel een beetje formulematig over. Je voelt continu de hand van god in je rug, die je niet heel subtiel de richting van de volgende upgrade op duwt. Dit gaat door tot je het volledige arsenaal aan wapens hebt vrijgespeeld en de wereld zich wat meer opent, maar ook daarna hoor je geregeld de raderen van de spelmechanieken.
Maar zodra die op volle toeren draaien, is Blasphemous 2 gelukkig heel goed. Het speelt heerlijk en de dynamiek van de drie verschillende wapens is goed gevonden. Je hebt een grote knots aan een ketting genaamd Veredicto (speciaal voor de liefhebbers van logge wapens), de twee degens Sarmiento and Centella en het zwaard Ruego Al Alba. Ze krijgen ieder een eigen skill tree en hebben elk ook een unieke toepassing om meer van de omgeving mee vrij te spelen. Zo kun je met de knots een klok luiden om tijdelijke platforms te laten verschijnen en met de degens tussen over het scherm verspreide spiegels teleporteren.
Beelddenken
In dit vervolg is het daadwerkelijk mogelijk je eigen speelstijl bij elkaar te sprokkelen. Naast de rosary knots die uit het eerste deel zijn meegekomen en je bijvoorbeeld beter beschermen tegen vuur, kun je jezelf met maximaal acht ‘figures’ uitrusten. Dit zijn beeldjes die je op je rug meedraagt en ze hebben allemaal zo hun eigen effecten op de gameplay. Denk aan een beeldje dat je sneller laat ontwijken, de kracht van je magische spreuken vergroot of je wapen sterker maakt wanneer je levensbalk vol is.
Aanvankelijk zijn dit vooral leuke extra’s, maar tegen het einde van de game onthullen zich allerlei dodelijke combinaties. Zo heb ik voor een bepaalde baas een build gemaakt waarmee ik oneindig vuurballen kon schieten zolang ik maar bleef doormeppen met de Veredicto. Met vijanden die over het scherm springen niet zo praktisch, maar perfect voor een gevecht tegen een logge tegenstander.
Christus te paard
Hoewel de nare vibes van het origineel eigenlijk nooit echt overtroffen worden, is er een hoop om van te ‘genieten’ in de wereld van Blasphemous 2. De monsters en bazen zijn weer heerlijk verderfelijk, maar de echte schoonheidsprijs gaat naar de talloze personages die je onderweg tegenkomt. Zoals de priester die – uiteraard enkel tegen betaling – je zonden vergeeft, maar zijn eigen hoofd verbergt met een sluier die hij als een rode loper over de hele gang heeft uitgerold. En wie kan de vrouw vergeten die je levensbalk van upgrades voorziet? Haar huid wordt langzaam maar zeker van haar botten gestroopt door een stel ogenschijnlijk onschuldige cupido’s. Deze game heeft iets met dan wel tegen baby’s, maar wat precies durven we ook niet te zeggen.
Het is in ieder geval de moeite waard om alle in de wereld rondvliegende engeltjes te bevrijden. Want dat is uiteindelijk de kern van wat Blasphemous 2 een geslaagde metroidvania maakt. Er zijn veel verborgen kamers te vinden, veel voorwerpen te verzamelen en veel geheimen te ontdekken. Dankzij een beter vechtsysteem en meer behendigheid is dat verre van een straf. Het heeft dan misschien niet meer diezelfde impact als de eerste Blasphemous, maar dat gepreek wordt nu eenmaal snel oud.
Blasphemous 2 is verkrijgbaar voor PlayStation 5, Xbox Series X|S, Nintendo Switch en pc. Voor deze recensie is de Switch-versie getest.
Blasphemous 2 speelt in veel opzichten stukken beter dan zijn voorganger. De focus ligt meer op behendigheid en met je nieuw ontdekte vaardigheden de spelwereld verkennen. Door het gebrek aan frictie is de ziel misschien een beetje verloren gegaan, maar in ruil daarvoor krijg je een heerlijk gevarieerde metroidvania die je naar hartenlust kunt uitpluizen.
- Vlot spelende metroidvania
- Lekkere collect-a-thon
- Nog steeds een gruwelijke tekenstijl
- Soms wat formulematig
- Gebrek aan frictie doet afbreuk aan de setting
