Waar Netflix een aantal jaar geleden nog goud in handen leek te hebben met de Witcher-IP, lijkt de streamgigant er tegenwoordig vooral mee te worstelen. De live-actionserie weet z’n draai niet te vinden en zijprojecten zijn naar verluidt stilzwijgend geannuleerd. The Witcher: Sirens of the Deep keert terug naar het populaire bronmateriaal, maar de animatiefilm leunt te veel op spektakel.

Ergens is dat ook logisch. Netflix’ live-actionserie volgt grotendeels de vijfdelige boekensaga, waarin Geralts monsterjachten in de context van een onrustig politiek landschap plaatsvinden. Een dreigende oorlog en intriges slepen hem ongewild mee in een conflict dat verdergaat dan zijn brood verdienen met jagen op gevaarlijke monsters, waardoor je als lezer veel meer van de wereld meekrijgt. Kortom: dat is waar het Netflix-publiek aan is gewend.

A Little Sacrifice, een van de korte verhalen uit de bundel Sword of Destiny en de basis voor Sirens of the Deep, is daarentegen een intiemer plot over de liefde tussen een prins en een zeemeermin. Het lijkt alsof regisseur Kang Hei Chul (The Witcher: Nightmare of the Wolf, Lookism) een midden tussen die twee soorten Witcher-verhalen probeert te vinden, maar verliest daarmee wat van de magie die Sapkowski’s verhalenbundels zo bijzonder maakt.

De tweede viool

Sirens of the Deep begint zoals je kunt verwachten: een kwebbelende Geralt en Jaskier die hongerig aankomen bij het zeestadje Bremervoord. Platzak als ze zijn spreken ze af elke mogelijke klus aan te nemen, wat voor beiden nogal ongemakkelijke gevolgen heeft. Jaskier moet genoegen nemen met het voorprogramma van een stadsfeest, en Geralt stemt in een bloedig conflict tussen mensen en zeewezens op te lossen.

Tot zover een typisch Witcher-scenario: er is een gierige vorst die zint op wraak, een ‘monster’ dat geen monster blijkt te zijn en Geralt die tegen zijn zin in een groter probleem moet oplossen. Maar Sirens of the Deep wil meer. Het introduceert meer personages en zet die met een aantal vluchtige terugblikscènes neer tussen een toch al flinke cast. Bovendien maken de schrijvers duidelijk andere keuzes dan in het bronmateriaal, waardoor er plotseling meer op het spel staat dan eerst.

Er ligt bijvoorbeeld (wederom) een oorlog op de loer, er is een conflict binnen een complete zeemeerminsamenleving, de film verkent Geralts verlangen naar tovenares Yennefer en zijn vluchtige liefde met muzikant Essi en er is de verboden relatie van de prins. Het resultaat is dat de film een beetje haast lijkt te hebben, alsof het een groter verhaal probeert te vertellen in effectief minder tijd. Dat is jammer, want het oorspronkelijke verhaal weet juist heel veel spanning te creëren zonder toe te geven aan een grootschalige oorlog of andere randzaken. Het sprookjesachtige verhaal over zeemeermin Sh’eenaz was al genoeg geweest.

Vliegende Geralt

Anderzijds is er daardoor weinig ruimte om je te vervelen. Sirens of the Deep is nog altijd een anime, met actie die volledig over de top is. Voor de gemiddelde Witcher-kenner is het even schrikken wanneer Geralt onmogelijke capriolen uithaalt in de lucht, maar het past prima in de context van de film en voegt daadwerkelijk wat toe aan de actie. Sirens of the Deep schuwt, net als diens voorganger Nightmare of the Wolves, bloederige slachtpartijen absoluut niet. Animatiestudio’s Platige Image en Studio Mir zijn duidelijk als een vis in het water.

Bovendien voelt de cast lekker vertrouwd. Naast de terugkeer van Joey Batey als Jaskier bewijst Doug Cockle - bekend van de games - dat zijn grommende stem perfect is voor die van Geralt of Rivia. Eigenlijk net als in alle andere Witcher-verhalen is het fijn om de muzikant de draak te zien steken met de stoïcijnse monsterjager, terwijl Geralt hem altijd weer uit de problemen moet halen.

Een andere grote rol is weggelegd voor Essi Daven, die als tegenspeler van het duo beiden uit de comfortzone lokt. Ze belichaamt vooral de tegenpool van Geralt: iemand die avontuur interessant vindt, maar beseft dat het leven van een Witcher vooral ellende is. Het is samen met het verhaal over de zeemeermin en de prins een van de interessantere thema’s van de film, maar komt net te weinig aan bod om daadwerkelijk indruk te maken.

Het resultaat is een vermakelijke film met interessante invalshoeken en harde actie, maar weinig meer dan dat. Netflix had er beter aan gedaan om het verhaal wat terug te schalen of de plot meer tijd te geven – een beetje zoals de live-actionserie.

The Witcher: Sirens of the Deep is nu te zien op Netflix

Op 22 mei gaat de gratis open bèta van Splitgate 2 van start op pc en consoles.

Dat heeft 1047 Games aangekondigd. Eerder werd er al een gesloten alfatest gehouden, maar de bèta komt voor iedereen beschikbaar op PlayStation 5, Xbox Series-consoles, PlayStation 4, Xbox One, Steam en Epic Games Store. Daarbij bevat het spel cross-play op alle systemen.

De open bèta bevat meer dan vijftien multiplayermaps – waaronder twee nieuwe Onslaught-maps voor 24 spelers, genaamd Drought en Fracture – meer dan 25 wapens en meer dan tien modi, waaronder de terugkeer van de geprezen modus Takedown.

De eerste Splitgate verscheen in 2019 en draaide om het gebruik van portalen tijdens de multiplayergevechten. De game werd voor een deel ontwikkeld als een schoolproject en werd uiteindelijk meer dan 22 miljoen keer gedownload op pc en consoles.

Het vervolg draait geheel op Unreal Engine 5. In Splitgate 2 doen spelers mee aan de zogeheten Sol Splitgate League in de toekomst, wat zich uit in vier-tegen-vier-gevechten met een eerstepersoonsaanzicht en zoals gezegd het gebruik van portalen om de vijand te slim af te zijn. Spelers kunnen deze portalen met een geweer creëren.

De mobiele hitgame Flappy Bird is meer dan tien jaar nadat hij offline ging teruggekeerd.

Flappy Bird kwam in mei 2013 uit, maar werd in 2014 'ontdekt' en immens populair - meer dan honderd miljoen mensen speelden de gratis game op smartphones. In de hoogtijdagen van de game verdiende de maker van de game, Dong Nguyen, naar eigen zeggen 50.000 dollar per dag aan in-game advertenties.

In februari 2014, toen de game nog immens populair was, haalde Nguyen de game van zowel de App Store als Google Play Store. Hij voelde zich naar eigen zeggen schuldig over het verslavende karakter van de game. Smartphones die de game nog geïnstalleerd hadden staan werden als gevolg voor hoge bedragen doorverkocht.

Nu is Flappy Bird dus teruggekeerd. Het gaat om een Android-game die op de mobiele Epic Games Store verkrijgbaar is. Vorig jaar bleek al dat de nieuwe versie van de game uitgebracht zou worden door de Flappy Bird Foundation. Omdat dit bedrijf geleid wordt door Michael Roberts, die ook het hoofd is van cryptobedrijf 1208 Productions, was er bij gamers de vrees dat dit een belangrijk element in de nieuwe versie van Flappy Bird zou worden, maar dit blijkt vooralsnog niet het geval. Overigens zijn er ook plannen om de game uiteindelijk terug naar iOS te brengen.

In de game moeten spelers door op het scherm te tikken een vogel in de lucht zien te houden terwijl hij allerlei groene buizen passeert die uit de klassieke Super Mario Bros.-games lijken te komen. De kunst is dit zo lang mogelijk vol te houden.