Ik heb een probleem. Er is te veel. Te veel series. Te veel films. Te veel… games. Hoe is dat in hemelsnaam zo gekomen? De elf jaar oude Harry was blij als hij twee of drie keer per jaar een grote game kon kopen. ‘Groot’ betekende dan ‘tekst adventure’. Of, iets later, een Konami-game zoals Metal Gear voor de MSX.

Jaha, ik ben oud. En ik weet ook wel: er is niks zo vermoeiend als iemand over ‘vroeger’ te horen praten. Ja ja, opa, we weten het nu wel. Vroeger was het allemaal heul erg. Nog erger is wanneer ‘opa’ begint over hoeveel beter het toen was. Bijvoorbeeld als het over games gaat. Want toen ging het nog over gameplay en niet over marketing! Lootboxes met een kek pakje? Grinden moest je. En we waren dankbaar voor dat grinden!

Maar nu? Nu ben ik op het punt aangeland dat als ik vanaf vandaag nooit meer een game zou kopen, ik op basis van mijn PS Plus- en Xbox Gold-games alleen al jaren zoet kan zijn. En mijn Steam-lijst? Forget about it! Pas liep ik er eens doorheen en van meer dan de helft van de games (zowel Live, Plus als Steam) wist ik niet eens dat ik ze had. Games zijn iets geworden wat gewoon ‘verschijnt’. ’Het hoofd van de elf jaar oude Harry zou ontploffen als hij wist hoe groot zijn gameverzameling ooit zou worden zonder er veel voor te hoeven doen.

©GMRimport

Nou ja, ik weet ook wel dat ik dingen gedaan heb om die spellen aan mijn lijst toe te voegen. Zoals het aanschaffen van Humble Bundles. Of op ‘koop’ drukken bij een Steam Sale, omdat je een game voor minder dan twee euro nou eenmaal aanschaft. Daar moet je niet over nadenken. Voor je het weet is-ie weer twintig euro. Kan mij het schelen dat ik Thirst nooit ga spelen. Ik weet niet eens wat Thirst is! Het enige wat belangrijk is: hij kostte een euro! Eén EURO! Die digitale bibliotheken lijken bijna te leven, als een tuin die je negeert en overwoekert. Maar dan met games. En digitaal. Oké, de analogie valt hier in stukken.

Vergeet de analogie. Het houdt ook niet op bij die aangroeiende lijsten van toch relatief oude titels. Want tegelijk komt maandelijks een berg nieuwe spellen uit, die allemaal om aandacht vragen. Niet zo heel lang geleden was er bij mij nog een soort natuurlijk filter aanwezig. Ik heb niet genoeg geld om elke volledig geprijsde game aan te schaffen, zelfs niet met alle zakken omkoopgeld die ik als gamerecensent van de grote uitgevers krijg. Was dat hardop? Eindredactie, kan dat laatste er uit? (nee, onze bezoekers weten hopelijk dat dit de grootste onzin is – eindredactie)

We hoeven niet nu al een ultra deluxe editie van de volgende Ubisoft-, Activision Blizzard- of EA-game te kopen

Maar nu komen spellen ook nog eens gratis uit. Spellen waar je vroeger gewoon zestig euro (120 gulden) voor betaalde. Spellen als Apex Legends, die het lef hebben om niet alleen als een donderslag bij heldere hemel op pc en spelcomputers te verschijnen, maar ook nog eens heel goed zijn. We zijn op het punt aangeland dat je zelfs voor nul euro honderden uren aan gameplezier kan hebben (afgezien uiteraard van de benodigde hardware).

Nu klinkt dit misschien alsof ik er over klaag. En dat is ook zo. Dit moet gestopt worden. Ik hou het zo niet meer bij. Vooral niet met spellen aan de horizon waar ik naar uitkijk, zoals The Division 2, Persona Q2, Defector en zo vele anderen. Het zou veel beter zijn als we weer terug gingen naar vroeger, met veel minder spellen die niet allemaal tegelijk voor niks op mijn scherm verschijnen.

Nee, natuurlijk is dat niet beter. De oplossing is niet ‘minder games op de markt’. De oplossing is kritischer naar games kijken. En vooral om te beseffen dat er zoveel is, dat het niet nodig is om als een dolle de laatste releases in huis te halen (of nog erger, te reserveren). Waar de drang om spellen nu te spelen ook voortkwam uit schaarste, is het nu het gevolg van opgeklopte marketing die een bijna hysterisch verlangen probeert op te roepen om toch vooral de boot niet te missen bij de laatste blockbuster van miljoenen dollars.

©GMRimport

Al die hype, die bombardementen aan previews, trailers, persconferenties en commercials, maken het makkelijk om te vergeten dat wij als gamers in een heel riante positie zitten. We hebben de luxe om even te wachten en het stof van een release te laten neerdalen voor we er geld aan uitgeven. We hoeven niet nu al een ultra deluxe editie van de volgende Ubisoft-, Activision Blizzard- of EA-game te kopen. We kunnen ook gewoon wachten tot er wat reviews zijn en dan kijken of we er überhaupt geld in willen steken. Als we dat met zijn allen doen, komt dat de kwaliteit van spellen alleen maar ten goede. Een uitgever haalt het niet meer in zijn hoofd om een gedrocht als Fallout 76 uit te brengen vóór het spel echt klaar is. En severproblemen van multiplayerspellen op dag één? Joh, ga effe iemand anders pesten met je slechte infrastructuur. Wij gamers wachten wel tot je het gefikst hebt voor we geld aan je geven. Het is niet alsof we in de tussentijd niks anders te spelen hebben.

Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die ingaat op actuele gebeurtenissen:

Op 22 mei gaat de gratis open bèta van Splitgate 2 van start op pc en consoles.

Dat heeft 1047 Games aangekondigd. Eerder werd er al een gesloten alfatest gehouden, maar de bèta komt voor iedereen beschikbaar op PlayStation 5, Xbox Series-consoles, PlayStation 4, Xbox One, Steam en Epic Games Store. Daarbij bevat het spel cross-play op alle systemen.

De open bèta bevat meer dan vijftien multiplayermaps – waaronder twee nieuwe Onslaught-maps voor 24 spelers, genaamd Drought en Fracture – meer dan 25 wapens en meer dan tien modi, waaronder de terugkeer van de geprezen modus Takedown.

De eerste Splitgate verscheen in 2019 en draaide om het gebruik van portalen tijdens de multiplayergevechten. De game werd voor een deel ontwikkeld als een schoolproject en werd uiteindelijk meer dan 22 miljoen keer gedownload op pc en consoles.

Het vervolg draait geheel op Unreal Engine 5. In Splitgate 2 doen spelers mee aan de zogeheten Sol Splitgate League in de toekomst, wat zich uit in vier-tegen-vier-gevechten met een eerstepersoonsaanzicht en zoals gezegd het gebruik van portalen om de vijand te slim af te zijn. Spelers kunnen deze portalen met een geweer creëren.

De mobiele hitgame Flappy Bird is meer dan tien jaar nadat hij offline ging teruggekeerd.

Flappy Bird kwam in mei 2013 uit, maar werd in 2014 'ontdekt' en immens populair - meer dan honderd miljoen mensen speelden de gratis game op smartphones. In de hoogtijdagen van de game verdiende de maker van de game, Dong Nguyen, naar eigen zeggen 50.000 dollar per dag aan in-game advertenties.

In februari 2014, toen de game nog immens populair was, haalde Nguyen de game van zowel de App Store als Google Play Store. Hij voelde zich naar eigen zeggen schuldig over het verslavende karakter van de game. Smartphones die de game nog geïnstalleerd hadden staan werden als gevolg voor hoge bedragen doorverkocht.

Nu is Flappy Bird dus teruggekeerd. Het gaat om een Android-game die op de mobiele Epic Games Store verkrijgbaar is. Vorig jaar bleek al dat de nieuwe versie van de game uitgebracht zou worden door de Flappy Bird Foundation. Omdat dit bedrijf geleid wordt door Michael Roberts, die ook het hoofd is van cryptobedrijf 1208 Productions, was er bij gamers de vrees dat dit een belangrijk element in de nieuwe versie van Flappy Bird zou worden, maar dit blijkt vooralsnog niet het geval. Overigens zijn er ook plannen om de game uiteindelijk terug naar iOS te brengen.

In de game moeten spelers door op het scherm te tikken een vogel in de lucht zien te houden terwijl hij allerlei groene buizen passeert die uit de klassieke Super Mario Bros.-games lijken te komen. De kunst is dit zo lang mogelijk vol te houden.