De Dune: Prophecy-cast over seizoen 2, doodgaan in series en zusterschap

Het eerste seizoen van Dune: Prophecy is voorbij gevlogen, maar voor we de serie uitzwaaien kwamen de cast en crew nog even langs om te kletsen. We gingen met een groot gedeelte in gesprek - alleen Mark Strong was niet aanspreekbaar, want die zat ergens in een hoekje de PU te lezen.

In de prequelserie van de Dune-films - die zich maar liefst tienduizend jaar eerder af speelt - draait het niet zozeer om zandwormen en het verzamelen van een religieuze achterban, maar om de schaduwpolitiek die in de Dune-boeken zo lekker naar voren komt. Met de oorlog tegen de Thinking Machines nog ‘maar’ honderd jaar achter zich, wordt de mensheid getekend door manipulatieve facties. De serie is losjes gebaseerd op het boek Sisterhood of Dune, dat draait om de opkomst van de Bene Gesserit, maar breidt het uit tot een groots politiek verhaal rondom de positie van de keizer.

Zusterschap in de opmaakbus

 Hoewel het zusterschap in Dune: Prophecy getekend wordt door wantrouwen en angst, blijkt in de interviews meteen dat de sfeer achter de schermen een stuk gezelliger was. Als we binnenkomen zijn Emily Watson (Valya Harkonnen) en Olivia Williams (Tula Harkonnen) keihard aan het lachen om iets dat ze hebben meegemaakt in hun theatertijd.

De cast van het zusterschap zat als geheel zes maanden in Boedapest, vertelt Emily: “We zaten er met allemaal jonge mensen, of mensen met jonge kinderen, weg van thuis - dus we moesten snel een hechte stam vormen. Dat was enorm leuk.” Olivia weidt uit: “Ja, Emily en ik zijn getraind in het theater, daar gaat het ook zo. Er zijn mensen die besluiten het gezelschap te leiden en die zetten de toon, iedere dag al aan het begin in de make-up-bus.” Emily vult aan: “De mensen bovenaan de ‘boom’ van het gezelschap bepalen die toon: als zij aardig zijn naar andere mensen en niet klagen, dan volgt de rest.”

Als het vervolgens gaat om hun favoriete filmmakers, wisselen ze van hun serieuze modus naar de melige sfeer uit het begin van het gesprek: “Ik heb een paar favoriete filmmakers waar ik mee heb gewerkt, maar, uh… er zijn wel een aantal gecanceld. Je moet maar wachten op mijn boek, ‘Veroordeelde Sex Offenders Waar Ik Mee Heb Gewerkt’”, grapt Olivia.

Die melige sfeer van de opmaakbus nemen Chloe Lea (Sister Lila) en Jade Anouka (Sister Theodosia) ook mee naar hun gesprek. Als Lea vertelt over haar fascinatie met openbaar vervoer, begint Jade keihard te lachen. Andersom gaat het ook zo: als Jade deelt dat ze wel een alternatieve Spider-Man wil spelen, sluit Chloe Lea daar lachend bij aan.

Net de middelbare school

Die gezelligheid beperkt zich niet tot het zusterschap. Voor het interview met Jordan Goldberg (uitvoerend producent) en Travis Fimmel (Desmond Hart) begint, vroeg ik me hardop af of het niet een gekke interviewcombi was, een acteur en een producent. “Jordan zit hier voor z’n woordenschat”, zegt Travis. Goldberg reageert meteen: “Dat is zodat ik iemand heb om me ‘beter dan’ te voelen”. De toon is gezet, want de twee zitten vooral lekker met elkaar te kloten.

Al snel gaat het toch over Dune: Prophecy. In het specifiek over een paradox in de serie: er worden persoonlijke verhalen verteld, terwijl de plannen die worden uitgevoerd tienduizenden jaren strekken. “Dat ging juist erg goed samen,” zegt Travis. “Het is net als in het echte leven: je wil dat mensen trots op je zijn, van je houden en sommige mensen wil je pijn doen”, zegt hij lachend. Die grote schaal zorgt juist voor variatie: “In de verhaallijnen heeft iedereen z’n eigen stem. Het is een beetje als iets op een middelbare school: er is voor iedereen wel een personage waar ze gehecht aan kunnen raken.”

Van de ontbijttafel naar het universum

Ook Emily Watson en Olivia Williams vertellen hierover: “Net als bij veel verhalen in de geschiedenis, zijn de Bene Gesserit opgejaagd en verbannen. Die wrok en rouw wordt gekanaliseerd in het zusterschap. Het grootschalige plan en het persoonlijke verhaal zijn helemaal samengebonden”, vertelt Emily. Olivia vervolgt: “Je moet van de micro naar de macro kunnen gaan, van de familieruzie over de ontbijttafel naar de overheersing van het universum.”

Jodhi May (Empress Natalya) klopt Jordan Goldberg op zijn schouder vanwege deze balans: “Hij heeft de rijkdom van de Christopher Nolan-films waar hij aan heeft gewerkt meegenomen. Je voelt die kunde - zelfs als je er een onderdeel van bent.” Goldberg heeft eerder meegewerkt aan Interstellar, Inception, The Prestige en Westworld.

Volgens Jodhi komen de personages goed uit de verf omdat ze bij het acteren veel ruimte kregen voor stiltes: “Het onuitgesproken deel is in Dune: Prophecy net zo belangrijk is als de dingen die wél gezegd worden. Hier wordt niet zo veel voorgekauwd - de serie respecteert het publiek. We krijgen als acteurs de ruimte om die stiltes te ‘verkennen’”, zegt May. “Ik vind dat echt heel cool in de films van Tarkovsky, zoals Solaris en Stalker. Er is ruimte voor die blikken en momenten - het is als acteur top om een personage dat zo subtiel is te kunnen verkennen.”

Het plot armor gaat af

In HBO-series bestaat plot armor vaak niet. Dat is tegelijk een beetje gek voor acteurs.  Je weet immers nooit wanneer je je personage - en dus je baan - verliest. Terwijl Josh Heuston (Constantine Corrino) en Sarah-Sofie Boussnina (Ynez Corrino) uitspreken dat ze die spanning behoorlijk voelen, komt Chris Mason (Keiran Atreides) met een andere visie: “Je krijgt de rol die je hoort te spelen. Het maakt niet uit hoe het verhaal verloopt, maar je doet je best om dat verhaal te vertolken.”

Mason blijft dus redelijk koel onder het sterven van zijn personages. Oefening baart kunst, blijkt: “Ik ben meerdere keren doodgegaan. Ik had echt een goede reeks projecten waarbij al mijn personages doodgingen. Ik ben van een dak af geduwd en op een hek beland in Pretty Little Liars, dat was een goeie. Ik had een keer malaria. Ik werd neergeschoten in Riverdale, ik ben ook nog een keer neergestoken met een heggenschaar… Ik heb gewoon een van die gezichten van een gast die je dood wilt maken, denk ik. Het is wel leuk om die scènes te spelen. Een beetje gek ook”, zegt Chris.

Josh Heuston en Sarah-Sofie Boussnina luisteren lachend naar Chris z’n eigenaardige killstreak. Als hij klaar is met z’n opsomming, zeggen Sarah-Sofie en Josh beiden dat ze tot nu toe nog niet dood zijn gegaan, waarop Chris grinnikend antwoordt: “Er is nog tijd, maak je geen zorgen.”

De toekomst van Dune: Prophecy

Recentelijk werd aangekondigd dat Dune: Prophecy een tweede seizoen krijgt, maar showrunner Alison Schapker wil nog niet te veel kwijt over een ideaal aantal seizoenen: “ Voor nu ben ik gewoon blij als iedereen van seizoen één geniet. Het is interessant om te zien hoe het zusterschap evolueert in de Bene Geserrit, en hoe het wordt zoals het kennen in de films van Denis Villeneuve en de boeken van Frank Herbert. Ik wil niets jinxen. Ik heb een idee in mijn hoofd, maar dat wil ik pas loslaten als we seizoen twee krijgen.” Toen we Schapker spraken, was dat tweede seizoen nog niet bevestigd, dus helaas kregen we nog niets van deze ideeën mee.

Ze licht nog wel een tipje van de sluier op omtrent het tweede seizoen wanneer we vragen of we de Guild Navigators gaan zien: “Ze zitten sowieso in onze tijdlijn. De Spacing Guild is enorm belangrijk - dat is alles dat ik kan zeggen. Seizoen één is er om je te gronden en de Bene Geserrit te begrijpen, maar die sleutelspelers komen nu ongeveer op”, vertelt Schapker.

In het tweede seizoen gaan we dus waarschijnlijk meer van de verschillende facties zien, met hopelijk meer dan zes afleveringen. Dat is namelijk een van de weinige minpunten van het eerste seizoen, zoals je kunt lezen in de review: “Dune: Prophecy heeft bioscoopwaardige cinematografie, geweldig acteerwerk en heerlijk verraderlijke schaduwpolitiek. Zes afleveringen is duidelijk niet genoeg om een heel universum in beeld te brengen en daarin een groots verhaal te vertellen, maar we voorspellen dat we dik gaan genieten van een eventueel tweede seizoen.”

Dune: Prophecy is te bekijken op HBO Max.