Reload: Uncharted 2: Among Thieves

Alvorens de PlayStation 3 in de winkels verscheen, maakte Naughty Dog een moeilijke beslissing. Na Crash Bandicoot achter te hebben gelaten op de PlayStation moesten ook Jak en Daxter plaatsmaken voor een nieuw icoon: Nathan Drake. Bij de aankondiging van de toen nog naamloze actie-adventuregame werd Uncharted: Drake’s Fortune nog gekscherend ‘Dude Raider’ genoemd, maar dat sentiment sloeg snel om. Drake’s Fortune bleek dankzij full body motion capture en goed acteerwerk een zeer fijne exclusieve titel te zijn. Naughty Dog schroefde de productie op en ging vervolgens op zoek naar een schat die de rijkdommen van Sir Francis Drake deed verbleken.

Perfect tempo

En die schat vonden ze in een van de meest meeslepende actiegames ooit. Wat er zo goed is aan Uncharted 2 is niet in één zin uit te leggen, maar de belangrijkste factor is wellicht het perfecte tempo van de game. De game kent waanzinnige actiescènes die elkaar soms naadloos opvolgen. Denk aan de tankachtervolging door een stad, het flatgebouw dat instort terwijl Drake en Chloe er schietend doorheen rennen en natuurlijk de fantastische opening in een gecrashte trein. Dit soort momenten hadden we nog nooit in games meegemaakt en staan daarom in ons geheugen gegrift.

Maar tussendoor neemt Among Thieves genoeg adempauzes om personages uit te diepen en spelers van de omgeving te laten genieten. Neem de scène waarin Nathan Drake wordt gered door de Nepalese Tenzin en vervolgens een Tibetaans dorpje bezoekt. Hij trapt een balletje, aait een beest en kijkt uit over prachtige, kalmerende bergtoppen. In de meeste actiegames is er weinig ruimte voor dit soort rustmomenten, maar Naughty Dog begreep als geen ander dat het essentieel is voor de filmische ervaring van de game.

Wereldreis

Door de wisselwerking van omgevingen blijft Uncharted 2 de volle tien uur boeiend. Waar Drake’s Fortune zich grotendeels afspeelt op een enkel eiland, is het vervolg in essentie een avontuurlijke wereldreis die spelers op de meest uiteenlopende plekken brengt. Het ene moment stap je kletsnat een indrukwekkende tempel in en het volgende moment kruip je bloedend door de sneeuw. De grafische mijlpaal die de game destijds was, maakte deze locaties des te imposanter. De semi realistische grafische stijl, het realistische licht en het rijke kleurenpalet zijn tien jaar na dato eigenlijk nog steeds prachtig om te aanschouwen.

Personages kwamen hierdoor ook verder tot leven, hoewel dat met name te danken is aan de uitzonderlijk sterke acteerprestaties van Nolan North en collega’s. De liefdesdriehoek van Drake, Chloe en Elena wordt pijnlijk in beeld gebracht, grapjes zijn subtieler en daardoor komischer en iedereen is over het algemeen geloofwaardiger en sympathieker. Met bakken aan dialogen buiten en tijdens de gameplay stuwt het verhaal de game constant voort en kwam Naughty Dog dichterbij een interactieve film dan ooit tevoren.

Achteraf gezien is het verhaal zelf niet eens zo sterk. Regelmatig komen gebeurtenissen de protagonisten wel érg goed uit tijdens de zoektocht naar de mythische stad Shambhala en is de Cintamani Stone niet meer dan een simpele McGuffin. Ook komt slechterik Zoran Lazarevic dreigend over, maar is hij verder vrij eendimensionaal. Dankzij het feit dat Drake echter erkent dat dingen soms verdacht makkelijk gaan en spelers constant een ander doel voorgeschoteld krijgen, vallen deze zwaktes amper op. Alles wordt zo overtuigend verteld en in beeld gebracht dat je eigenlijk geen vragen stelt. Behalve dan waarom Jeff de cameraman vijf minuten na introductie al moet sterven.

Drie pilaren

Wat gameplay betreft leunt Uncharted 2 behoorlijk op third-person shooter-actie, die vergeleken met het eerste deel wel veel dynamischer wordt gepresenteerd. Dekking brokkelt af, vijanden proberen je te flankeren en in sommige situaties moeten spelers zien te overleven terwijl de vloer onder hun voeten verdwijnt. Ook is actie regelmatig verbonden aan platformen, met scènes waarbij Drake met één hand als een soort schietschijf aan een richel hangt en met de andere vijanden neerknalt voordat het te laat is.

Het klauteren en springen zelf is niet bijster moeilijk, maar dat is ook niet de bedoeling. Among Thieves geeft spelers graag het gevoel in gevaar te zijn door houvast af te laten breken, met als resultaat dat de speler bij de les blijft. Vaak is het ook een excuus om even de omgeving te tonen door kilometers ver uit te zoomen terwijl Drake ergens aan bungelt.

Bewegen gaat overigens veel soepeler dan het eerste deel, waardoor Uncharted 2 zich uitstekend leent voor een multiplayermodus. Tegen de verwachtingen vond de modus z’n plek tussen third-person shooters als Gears of War 2 dankzij een verscheidenheid aan modi en maps. Helaas zijn de servers nu gesloten en vinden spelers vergelijkbare actie in de multiplayermodus van Uncharted 4, maar het is knap hoe Naughty Dog dit voor elkaar heeft gebokst.

Dat de drie grote gameplayfacetten van Uncharted in het tweede deel niet helemaal in balans zijn merk je vooral aan de karige hoeveelheid puzzels. Er zijn slechts een paar momenten dat de speler à la Indiana Jones een grote puzzel oplost in een tombe, maar gelukkig zijn ze wel boeiend genoeg ontworpen om er precies lang genoeg zoet mee te zijn. Met name Drake’s notitieboek, waar je zelf doorheen bladert voor hints, is een toffe mechaniek om tot een oplossing te komen. Bovendien zijn veel goddelijke afbeeldingen en leuzen gebaseerd op de werkelijkheid, wat ze alleen maar intrigerender maakt.

All killer, no filler

Uncharted 2: Among Thieves kent weinig gelijken. Het is een compact, meeslepend en heel fijn avontuur: het soort all killer, no filler dat zeldzaam is in hedendaagse games. En tien jaar later betreft het nog steeds een van de meest waardevolle schatten onder de actie-adventuregames en games in het algemeen.

In Reload houdt Gamer.nl regelmatig games van toen tegen het licht van nu.

Lees ook: