Final Fantasy 7 is na Remake nog steeds de moeite waard

Een tijd terug schreef ik op zustersite PU.nl hoe het is om Final Fantasy 7 Remake met amper kennis van het origineel te spelen. Los van de laatste, zeer verwarrende momenten is dat een bijzondere ervaring, een waarbij ik verliefd werd op de personages en de wereld. Met een honger naar meer hervatte ik mijn speelsessie van het origineel op de Switch, met in het achterhoofd dat de volgende deel van Remake wellicht een compleet andere koers vaart.

Schaal

Goed, dat laatste is ook een excuus om te weten hoe het verhaal afloopt nadat Cloud en consorten Midgar verlaten. In het origineel duurt dat gedeelte slechts een uur of vijf, waarna de wereld zich opent en spelers vrij over de map kunnen reizen. Opvallend is hoe goed de plot zich staande houdt en op wat raar geschreven zinnen na vol zit met boeiende dialogen. Shinra als grote megacorporatie die de aarde langzaam leegzuigt is een fantastisch en hedendaags relevant thema, maar de game behandelt ook een aantal diepere lagen omtrent Clouds identiteit, Aeriths afkomst en Tifa’s jeugd. Het geeft gewicht aan de gebeurtenissen in de game, al gaat Remake meer de diepte in met zijmissies en prachtige gezichtsanimaties en ingesproken stemmen.

Hoewel het verhaal ijzersterk is, vraagt het ook de nodige aandacht en fantasie van spelers. Bepaalde termen worden – soms expres – vaag omschreven en sommige gebeurtennissen voelen uit de lucht gegrepen. Vergis je niet: dit is een typisch animeverhaal, dat opeens een Godzilla-achtig monster kan introduceren en een hoop vragen oproept. Ik moest dan ook regelmatig de wiki-pagina erop naslaan om niet volledig de draad kwijt te raken. Naar verwachting zal dat in het vervolg van Remake minder het geval zijn, aangezien veel zaken uit de introductie van de game veel grondiger worden uitgelegd aan de hand van de tijd die spelers spenderen met Aerith, Tifa en barret.

Een behoorlijke verrassing voor de nieuwkomer is de schaal van de game. Midgar is slechts een klein aspect van de wereld en het verhaal brengt spelers naar tal van dorpjes en andere nederzettingen. Deze wereldreis is duidelijk een van de speerpunten van Final Fantasy 7, want elk dorpje kent een eigen verhaal dat langzaam meer context geeft aan de spelwereld. Een dorpje dat alle hoop had gevestigd op een mislukt ruimteproject, een fort waarop een gigantische adelaar zich huisvest en een mijndorpje dat is afgebrand en leeft van restjes: elke locatie is herkenbaar of kent een boeiend mysterie.

Ouderdomsverschijnselen

De kwaliteit van het verhaal en de dialogen spreekt boekdelen als je kijkt naar de verouderde graphics van de game. Grafisch is Final Fantasy 7 even schrikken. Wellicht dat de nostalgie voor sommigen de ruwe, vierkante graphics verhullen, maar voor iemand die de console niet bezat is het lastig voor te stellen dat de game ooit een grafische mijlpaal was. Met name de personagemodellen vallen op in hun eenvoudigheid. Clouds haar is lekker puntig, maar de rest van zijn lichaam is het equivalent van een Lego-poppetje.

Zeker op het kleine scherm van de Switch, en dankzij de hogere resolutie van de port, went het allemaal wel. Een groter pijnpunt is het uiterlijk van de omgevingen, los van de wereldkaart. Die bestaan namelijk uit een soort low-res afbeeldingen waar Cloud vervolgens doorheen loopt, willekeurige vijanden tegenkomt en interactie heeft met objecten die overduidelijk niet bij de achtergrond horen. Wat niet duidelijk is, zijn de doorgangen naar het volgende ‘scherm’. Soms vraagt de game je de uitgang van een dorp te vinden achter een gigantisch gebouw of in een hoek waar je het niet verwacht. Ook ingangen van grotten of putten zijn soms zo donker en vaag dat navigeren een hele uitdaging is.

Maar is dat een probleem als de muziek die tijdens het zoeken op de achtergrond speelt wonderschoon is? Uiteraard had ik de muziek al eens opgepikt, want het is nu eenmaal onderdeel van de gamecultuur. Het was pas in Remake dat ik de context ervan begreep. De onheilspellende muziek van Sepiroth en Jenova, een avond onder de sterren met Aerith. Het origineel is met al z’n eenvoudige geluiden en bliepjes nog steeds prachtig om naar te luisteren.

Valsspelen

Iets waar ik in de eerste uren moeite mee had, is het tempo van de game. Het aantal vijanden dat je treft is groot, en gevechten vermijden is gezien de rap oplopende levels van eindbazen geen optie. Je door een omgeving banen is daarom een worsteling, hoewel het vechtsysteem vermakelijk genoeg is. De Materia-orbs en verschillende uitrustingen en wapens geven genoeg vrijheid om elke teamlid naar wens samen te stellen en zwaktes vinden en misbruiken is de sleutel tot succes.

Een zeer fijne toevoeging zijn de ‘cheats’ in de recente ports van Final Fantasy 7, waaronder de Switch-versie. Wie bijvoorbeeld niet wil grinden en de game zoals ondergetekende vooral voor het verhaal speelt, kan de random encounters uitschakelen, een soort ‘god mode’ inschakelen en de tijd driemaal versnellen. Omdat deze opties zijn gekoppeld aan het indrukken van de analoge sticks maakt het laagdrempelig en verleidelijk om even door wat gevechten te knallen en rap lekker veel XP binnen te harken. Het voelt als valsspelen, maar het maakt Final Fantasy 7 vandaag de dag oneindig veel aantrekkelijker.

Bijzondere rpg

Of je Final Fantasy 7 na Remake wil spelen, of misschien wel voor, verschilt per individu. Er is een grote kans dat je het verloop van Remake al weet als deze eenmaal verschijnt, ondanks de mogelijke afwijking van het oorspronkelijke verhaal. Voor de nieuwsgierigen is het wellicht even wennen aan de graphics en het tempo van de game, maar ook in 2020 is het Final Fantasy 7 een hele bijzondere rpg.

In Reload houdt Gamer.nl regelmatig games van toen tegen het licht van nu.

Lees ook: