Ghostwire: Tokyo kietelt heerlijk de zintuigen

Op het eerste gezicht lijkt een vergelijking tussen Deathloop en Ghostwire: Tokyo misschien vergezocht, maar beide games hebben weldegelijk iets gemeen: ze laten zich maar moeilijk omschrijven. Ondanks dat we al regelmatig trailers van Ghostwire voorbij zagen komen, is het nog erg onduidelijk wat voor game het is. Regisseur Kenji Kimura doet toch een poging om uit te leggen waar de game over gaat, maar vooral een halfuur aan onversneden gameplay biedt meer duidelijkheid.

Iedereen de mist in

Zoals de titel al weggeeft, speelt Ghostwire: Tokyo zich af in de Japanse hoofdstad. In Shibuya, om iets preciezer te zijn. Wie een beetje bekend is in Tokio, weet dat dit stadsdeel normaal gesproken bruist van het leven. Aan het begin van Ghostwire valt er een mysterieuze mist over het stadsdeel waardoor iedereen juist verdwijnt. Eindelijk eens lekker rustig op Shibuya Crossing? Helaas niet, want de straten worden nu juist overspoeld met demonen en andere spookachtige wezens.

Alleen hoofdrolspeler Akito is overgebleven, hoewel hij nu wel gefuseerd is met ‘KK’, de geest van een spokenjager. Daardoor beschikt hij nu over de nodige bovennatuurlijke krachten. Volg je het nog? Nee? Geeft niet, want in de rest van de presentatie blijft deze setting lekker in nevelen gehuld. De mist rondom de gameplay trekt gelukkig wel langzaam op.

Geen torens, maar torii

Na de ietwat verwarrende intro mag Akito namelijk vrij rondbanjeren door Shibuya. Maar waar het normaal gesproken stikt van de sushitenten, konbini en arcadehallen, hangt nu overal die verdraaide mist. Bovendien maken demonen de straten onveilig. Gelukkig weet je makker KK precies wat je moet doen. Met een reeks spectaculaire handbewegingen schiet je windvlagen uit je vingertoppen en trek je vervolgens met een soort magisch touw de kern uit vijanden. Mede door het eerstepersoonsperspectief oogt Ghostwire als een snelle shooter, maar dan eentje met waanzinnige krachten in plaats van schietijzers.

Met al even spectaculaire handbewegingen ‘reinigt’ Akito even later ook een torii, zo’n karakteristieke Japanse boog. Hierdoor trekt de mist ook meteen op in een aantal omliggende huizenblokken en is meer van de stad te verkennen.

Dat klinkt weliswaar als openwereldgame 101, maar Ghostwire doet allesbehalve ‘standaard’ aan. Niet veel later betreden we bijvoorbeeld een flatgebouw. Even doet de nauwe hal met schilderijen aan de muur denken aan P.T., maar anders dan je misschien zou verwachten van de ontwikkelaar van The Evil Within probeert Ghostwire niet om eng te zijn, of te choqueren met ranzige ingewanden, bloed en jankende baby’s.

Niet eng, wel spannend

Als het interieur plotseling ondersteboven staat of de muren verdwijnen en we ineens hoog boven de stad lopen, blijkt Ghostwire veel meer een spannende thriller dan een enge horrorgame. Zeker wanneer zichtbare computerglitches de game ook nog een (nog niet nader verklaard) science fiction-tintje geven. Denk Inception of The Matrix, maar dan doordrenkt met Japanse folklore en hedendaagse cultuur.

Zo loopt Akito even later een in TL-licht badende konbini binnen. Wie ooit in Tokio is geweest, weet hoe essentieel deze gemakswinkels zijn in het dagelijks leven, omdat je er van alles kunt kopen en regelen. Van een vlugge snack tot toegangskaartjes. Ook in Ghostwire kun je er allerlei items kopen. Achter de kassa vinden we alleen geen vriendelijke winkelbediende, maar een kat. Of beter gezegd: een yokai. Er zijn meer van dit soort vriendelijke geesten in de stad te vinden. Een andere yokai brengt ons even later bijvoorbeeld naar het dak van een flatgebouw.

Lekker Japans

Ghostwire put heel veel inspiratie uit Japanse folklore en juist dat maakt de game zo ingewikkeld om in een hokje te plaatsen. Heus niet alle losse onderdelen zijn origineel, maar telkens wordt er een twist aan gegeven die het toch fris maakt. De eerdergenoemde torii zijn daar een goed voorbeeld van. Ook Tokio, inclusief op iedere hoek van de straat een drankenautomaat, hebben we vaker in games gezien, maar Ghostwire weet de stad ontzettend sfeervol tot leven te wekken. Het is altijd lastig om een game grafisch te beoordelen op basis van een 1080p stream, maar duidelijk is dat de reflecties van alle neonverlichting op de natte straten Ghostwire ook in esthetisch opzicht erg aantrekkelijk maken. De hele presentatie kietelt de zintuigen.

Ik kan dan ook niet wachten om deze game in al zijn glorie op mijn eigen televisie te kunnen aanschouwen. Om te dolen door Tokio en te ontrafelen wat voor bizar verhaal Tango Games nu weer heeft afgeleverd. Wel vraag ik mij af of het lukt om die spanning, die in het eerste halfuur de boventoon voert, een hele game lang vast te houden. Het vechten en sluipen lijkt bijvoorbeeld bij vlagen spectaculair, maar oogt vooralsnog niet echt uitdagend. Daar zal de game het waarschijnlijk niet van moeten hebben, maar ik neem die proef straks graag op de som.

Lang verhaal kort: zoals Deathloop vorig jaar steeds wist te prikkelen met volstrekt onnavolgbare trailers en gameplay, zo weet ook Ghostwire: Tokyo zich bij mijn hoofd naar binnen te klauwen. Ghostwire oogt gek, onvoorspelbaar, uniek en barstensvol Japanse folklore. Deathloop was uiteindelijk goed genoeg voor een 8,5 en sleepte diverse prijzen in de wacht. Ik zou niet raar opkijken als Ghostwire: Tokyo straks eenzelfde lot is beschoren.

Ghostwire: Tokyo verschijnt op 25 maart op PlayStation 5 en pc.