In dit vervelende jaar wilde ik alleen maar Persona 5 Royal spelen

The Last of Us: Part 2 is mijn favoriete game van het jaar. Daar is voor mij niet eens discussie over mogelijk. Het nieuwste avontuur van Naughty Dog tilt games in zowat alle aspecten naar een hoger niveau. Met name het acteerwerk, de visuele prestaties, het oog voor details en het hartverscheurende verhaal zijn zo veel beter dan we ooit in games hebben gezien. Het is de eerste keer in mijn carrière dat ik een 10 heb gegeven. The Last of Us: Part 2 is mijn game van het jaar, case closed.

Aan het eind van TLoU2 zat ik met tranen in mijn ogen, een brok in mijn keel en een baksteen in mijn maag. Wat prachtig dat een game dat met je kan doen. Maar het was niet per se de ervaring die ik nodig had dit jaar. In het jaar 2020 heb ik mijn portie emotie, angst en hulpeloosheid al ruimschoots gehad in de echte wereld en daar had ik echt geen game voor nodig. Na de uitputtingsslag van The Last of Us: Part 2 was ik daarom toe aan een vrolijke noot, en die vond ik in een oude bekende.

You’ll never see it coming

Het voelt een beetje als valsspelen om Persona 5 Royal als favoriet van dit jaar te noemen. Het is eigenlijk gewoon Persona 5, een Japanse rpg die in 2017 uitkwam en ik toen ook al in deze rubriek uitlichtte. Royal voegt wel een hele stapel vernieuwingen toe, van kleine functies die het navigeren of het indelen van je vrije tijd gemakkelijker maken, tot hele spelmechanieken en extra stukken verhaal. Soms zijn die subtiel met de bestaande content verweven, en soms is het een heel hoofdstuk dat plotseling je wereld op zijn kop zet.

Ik kan je nu van alles vertellen over hoe goed Persona 5 is. Over dat het een van de beste Japanse rpg’s is die ooit gemaakt is, omdat het de vaste elementen uit het genre een frisse twist geeft, zonder de tradities uit het oog te verliezen. Ik kan praten over de unieke stijl met dikke zwarte lijnen die schots en scheef door het beeld krassen, letters die soms uit een krant lijken te zijn geknipt en drukke actiescènes bij comboaanvallen. Het is een stijl die ondanks alle chaos toch wonderlijk goed werkt.

Ik kan het hebben over de prachtige soundtrack, met funky gitaarloopjes en krachtige vocalen. Ik kan zelfs vertellen over het fantastische schrijfwerk, dat met een lichte toon serieuze onderwerpen als suïcide en corruptie weet te behandelen. Ondanks de vele magische elementen voelt het Tokio van Persona 5 toch vooral heel echt aan.

Ik kan het hier allemaal over hebben, maar je weet het inmiddels waarschijnlijk al. De game is namelijk al drie jaar oud! En toch was het alles wat ik deze zomer wilde spelen. Ik was al chagrijnig genoeg van het coronavirus, dat me bij mijn vrienden en familie weghield. Ik kan best goed alleen zijn, maar af en toe heb je toch sociale contacten nodig die verder gaan dan wat videobellen.

Steel mijn hart

Ik wil niet zeggen dat de digitale vrienden uit Persona 5 een goed alternatief waren, want dat klinkt wel heel erg treurig, maar het voelt wel een beetje zo. Royal was een weerzien met oude vrienden die veel voor me betekend hebben (spoiler alert: ik heb een Persona-tatoeage). Het was bekend terrein, want ik wist al wat er ging gebeuren in het verhaal, maar af en toe was het net anders genoeg om te verrassen.

Die nieuwe stukjes stelde ik zeker op prijs, maar eigenlijk was Royal gewoon een excuus om een van mijn favoriete games van de generatie nog een keer te spelen. Het artikel uit 2017 sloot ik namelijk zo af: ‘Het liefst zou ik de game nog een keer spelen, maar nog eens honderd uur vrijmaken is teveel gevraagd. Ik moet mijn tijd managen, en het effectief indelen van mijn tijd is nou juist iets wat ik van Persona en zijn genadeloze kalender geleerd heb.’ Die les heb ik dit jaar blijkbaar uit het raam gemieterd. Het helpt dan wel dat die kalender in Royal wat minder genadeloos is.

Persona corona

Persona 5 Royal was dit jaar een warm dekentje voor me, waar ik lekker onder kon kruipen terwijl de buitenwereld langzaam ineen stortte. Ja, The Last of Us: Part 2 is mijn favoriete game van het jaar, maar dat is nou niet iets dat je even lekker aanzet voor een avondje plezier. Het is een beetje alsof je favoriete film Schindler’s List is. Dat is een prachtige en belangrijke film, dus ik snap de keuze heel goed, maar die ga ik echt niet aanzetten op een vrolijke vrijdagavond. Je moet echt in de stemming zijn voor The Last of Us.

Voor Persona 5 ben ik altijd in de stemming. Even rondhangen met mijn sympathieke vrienden, een kerkertje doorkruisen en een kwaadaardige volwassene laten boeten voor zijn misdaden. Wat wil je nog meer? Nou, nog meer Persona! Dat krijgen we komend jaar in de vorm van Persona 5 Strikers, een musou-achtige spin-off van de hoofdserie. Waar ik die zijpaadjes normaal gesproken niet zo interessant vindt, belooft Strikers een grote nadruk te leggen op het verhaal.

Mocht de pandemie zich in 2021 nog verder uitstrekken, dan weet ik dus al wat mij er doorheen gaat helpen. Wanneer ik mijn tijd doorbreng met Ryuji, Morgana, Anne en Makoto, dan kan ik alles aan.