Returnal stal tegen alle verwachtingen in mijn hart

Wie had gedacht dat Returnal mijn game van het jaar zou worden? Ik niet in ieder geval. En toch zijn we nu in mijn ‘Favorieten van de Redactie’-artikel aanbeland, die niet over Psychonauts 2 of Monster Hunter Rise gaat - games die ik als grootste kanshebbers op die titel had geschat. Tegen alle verwachtingen in verdedig ik hier de eer van Returnal.

Rogue-dislike

Al weken, nee, maanden voor de release van de game vertelde ik collega’s en vrienden dat Returnal niet aan mij was besteed. “Dat is een roguelike, toch? Nee, dat is echt niks voor mij”, was mijn standaardantwoord op de vraag of ik Housemarques nieuwste game ging kopen. Daar was op zich niks aan gelogen.

Hades, de indie darling van 2021, viel mij namelijk vies tegen. Ik kon er helaas echt geen plezier uithalen. Hoe kunnen mensen het leuk vinden om steeds weer dezelfde kamers te doorlopen en tegen dezelfde vijanden te vechten, om vervolgens na twintig minuten alsnog dood te gaan en alles te moeten herhalen? Voor mij voelt dat echt als verspilde tijd. Tijd die ik liever steek in bijvoorbeeld een avonturenspel met een spannend verhaal.

En het is niet alleen Hades. Op The Binding of Isaac was ik enorm snel uitgekeken en spellen als FTL – Faster Than Light en Reigns heb ik helaas nooit kunnen uitspelen, ondanks dat ik enorm genoot van het fantastische schrijfwerk. De herhaling werd me gewoon te veel.

Als het aan mij lag was Returnal ook nooit geïnstalleerd op onze PS5, maar mijn vriend kon de allure van een nieuwe Housemarque-game niet weerstaan en kocht de game blindelings op releasedag. Niet veel later, diezelfde avond nog misschien, was ik verslingerd.

Selene is geloven

Ik weet eigenlijk nog steeds niet wat het is aan Returnal dat mij zo aanspreekt, maar toch weet die game mij in zijn ban te houden. Een groot deel daarvan is te danken aan het beklemmende sci-fi-sausje, waar ik in ieder medium als een blok voor val. Maar ook het intrigerende verhaal, de sublieme graphics en dito soundtrack hebben bijgedragen aan de bijzondere prestatie die Returnal heeft neergezet door mijn hart te winnen. En het moet gezegd worden: de gameplay, de herhalende gameplay, met al zijn telkens terugkerende kamers, vijanden en patronen, speelden daarin gek genoeg een hoofdrol.

In eerste instantie keek ik alleen toe hoe mijn vriend de game speelde. Hij kwam elke keer zover als de eerste baas, Phrike. Keer na keer zag ik hoofdpersonage Selene tegen de grond gaan na een flinke mep van de zwevende griezel. Elke poging ging het een beetje beter, en toen Phrikes laatste levensbalk eindelijk sneuvelde en hij ontplofte in een regen van obolites, was de euforie onmeetbaar. Met steeds grotere toewijding keek ik toe hoe mijn vriend zich door de opvolgende biomes vocht. Ondertussen groeide de drang om zelf een poging te wagen, om te zien hoe ver ik het zou schoppen tegen Phrike.

Toen mijn betere helft eindelijk het loodje legde – in de game bedoel ik – greep ik mijn kans. Ik had natuurlijk al van zijn speelsessie afgekeken, dus ik wist ongeveer wat ik kon verwachten en daardoor vloog ik redelijk gemakkelijk door de game. Voor ik het doorhad was het twee uur ’s nachts, lag mijn vriend al in bed en was ik in het derde level op Atropos aanbeland - verder dan mijn vriend was gekomen. Ik was nu op onbekend terrein.

De adrenalinerush werd daardoor alsmaar groter. Mijn hart bonsde met elke confrontatie in mijn keel en bij het openen van elke deur sloeg hij over. Iedere nieuwe kamer kon het einde van mijn inmiddels vier uur durende queeste door Atropos betekenen. Ik wist niet of ik het in mij had om het dan opnieuw te proberen. Ik was niet alleen bang om mijn progressie te verliezen, ik was ook bang dat daarmee mijn interesse in de game verloren zou gaan. Ik moest winnen. Mijn Selene moest de cyclus doorbreken.

Fascinatie en frustratie

Ik zal het verdere verloop van de game niet verklappen, maar ik heb Returnal uiteraard niet in een keer uitgespeeld. Veertien Selenes zijn gestorven voordat ik de credits voorbij zag rollen. Ik ben uitzonderlijk trots op die prestatie, zeker nadat ik niks van Hades bakte en ik bang was dat mijn minachting voor roguelikes simpelweg kwam door mijn (gebrek aan) skills.

Na het zien van het ‘echte’ einde (ja, ik heb de game zelfs nog een keer uitgespeeld!) had ik wel genoeg gezien van Atropos, maar nog altijd spookt Returnal door mijn hoofd. Ik ben er nog steeds niet over uit of ik het verhaal goed of slecht vind, of dat dat misschien juist getuigt van een goed verhaal. De mysteries rondom Atropos zijn zowel fascinerend als frustrerend en de antwoorden die de game je gunt werpen weer nieuwe vragen op. Net als Selene voel ik mij gevangen op die helse planeet.

Ik heb de game dan misschien uitgespeeld, in mijn hoofd ben ik eigenlijk nog niet klaar met Returnal. Nu de geruchten steeds hardnekkiger worden dat Housemarque werkt aan een uitbreiding, beginnen mijn handen alweer te zweten.

Returnal is verkrijgbaar voor PlayStation 5. Lees hier de recensie van Gamer.nl.