Ah, de teaser - is dat niet het mooiste medium van allemaal? Met slechts enkele beelden, wat cryptische hints en een lekker muziekje krijg je een hele fanbase weer enthousiast aan het ratelen. Reken maar dat ik bij die Borderlands 4-teaser gelijk weer zin kreeg om de reeks te spelen en dat ik eigenlijk toch wel weer uitkijk naar het vervolg.
Slinkende liefde
Full disclosure: ik ben al jaren een beetje out of touch met de Borderlands-franchise. Jarenlang was dit een go-to game om te herspelen met verschillende personages, verschillende vrienden en verschillende builds. Ondanks dat ik in maar een handjevol van die playthroughs de endgame heb bereikt, heb ik talloze uren in de Borderlands-games zitten. Ik heb het idee dat een groot deel van de fanbase tegelijkertijd is weggedreven van de franchise, dus mensen zullen m’n mening vast delen.
In de hoogtijdagen van Borderlands 2, het geweldige Tales from the Borderlands en de goed te pruimen Pre-Sequel, stond ik vooraan in de rij voor alles waar het Borderlands-logo op stond. Mijn kennismaking met de franchise was op de PS3 met Borderlands 2, waarna ik op de PS4 de Handsome Collection verslond. Toen de games op de Switch verschenen, inclusief het eerste deel, was dat een goede reden om tijdens de Microsoft Teams-hoorcolleges gedurende de coronatijd nog eens de eerste drie games door te spelen.
Na het afgrijselijke New Tales from the Borderlands en de cringewaardige dialogen van Borderlands 3, ben ik een beetje afgehaakt. Van laatstgenoemde game heb ik ondanks de sterke gunplay volgens mij het einde niet eens bereikt. Met Tiny Tina’s Wonderlands neemt de reeks weer een kleine stap in de goede richting, maar de bizar slechte film en de berichtgeving rondom de franchise - met name de rare uitspraken die Randy Pitchford alsmaar doet - baren me toch wel zorgen.
Serieuze personages
De kop van dit artikel laat het klinken alsof we terug moeten naar de barre woestijnen van het eerste deel, maar dat moet ik misschien wat nuanceren. De humor van Borderlands is geweldig, maar in recente jaren is de franchise een beetje doorgeschoten in lollig doen. We krijgen vooral quirky sidekicks voorgeschoteld die moppen lopen te tappen, in plaats van personages die zichzelf ook maar een béétje serieus nemen.
Een deel van de frustratie stamt uit mijn mening dat de recentere humor van de reeks veel vaker de plank misslaat. Toch is dat denk ik niet de kern van het probleem - dat stamt uit de vertelstijl van het verhaal. Borderlands 2 had een hilarische cast met kleurrijke personages, maar de problemen waarmee zij moesten dealen voelden écht - er stond iets op het spel.
De reden dat Handsome Jack voor mij zo goed werkte, is dat hij de hoofdpersonen als een stel mieren ziet die totaal geen dreiging vormen. Hij neemt zichzelf serieus, maar zijn tegenstanders totaal niet, wat al zijn interacties een heerlijke cynische laag geven. Iedereen kan elkaar zoveel belachelijk maken als ze willen - het zijn immers karikaturen - maar ze moeten in ieder geval zichzélf serieus nemen om die humor te laten slagen.
De magie van Tales from the Borderlands
Dit werkt geweldig in de verhalende Telltale-game Tales from the Borderlands. We volgen geen Vault Hunters, maar personages die door het ruwe leven op Pandora een speelbal zijn voor de nare bedrijven van dit universum. Het zijn underdogs die constant de overhand proberen te krijgen, maar bijna een eeltplek op hun neus hebben van hoe vaak ze de deksel erop krijgen.
Doordat we deze underdogs volgen, voelt de schaal van de wereld veel groter en krijg je de verschillende kanten van dit universum veel beter mee. De levels zijn nu eens geen shooting ranges, maar worden gedragen door dialogen, sterk drama en heerlijke humor. Op het moment dat de personages dan wél iemand worden die serieus genomen dient te worden, voelt het verhaal ineens enorm groots. Episode 5 van Tales from the Borderlands bevat wat mij betreft een van de meest epische momenten in de gehele franchise.
Vergelijk Tales from the Borderlands eens met het vervolg. De eerste game heeft een vingerpistoolgevecht tussen tientallen mensen. Die humor wérkt, omdat ze zichzelf allemaal veel te serieus nemen. In het vervolg is de humor vooral afhankelijk van een hoofdpersoon die graag moppen tapt…
Een wereld waar je in wilt blijven
Het mooie is dat de humor in de eerste Borderlands-games ook zit in het feit dat de game zélf alles veel te serieus neemt. Bij het personage ShootyMcShootyface krijg je daadwerkelijk een in-game-missie-pop-up op het moment dat hij vraagt je in z’n gezicht te schieten. Idem met Handsome Jack, die de speler vraagt om zich in een ravijn te werpen.
Als de personages grappig zijn zónder dat ze over-the-top grappig proberen te doen, hou je ruimte over om wat daadwerkelijke drama te creëren. Het schrijversteam van de vroege Borderlands-games wist dat als de beste te balanceren, met Tiny Tina’s Assault on Dragon’s Keep als hoogtepunt. Daarin werd het rouwproces van Tina ingezet op zo’n manier dat de campagne die de speler doorloopt haar escapisme is, terwijl je richting het eind doordringt tot de emoties die ze ontvlucht. Oftewel: een hilarisch avontuur dat om een tragische reden plaatsvindt.
De Borderlands-games hebben de gunplay inmiddels zowat geperfectioneerd, maar doordat het schrijfwerk minder sterk is heb ik steeds minder het gevoel dat ik zo láng mogelijk in deze wereld wil blijven hangen. Waar ik in de andere Borderlands-game ging grinden voor speciale guns en raid bosses in de hoop op meer mooie momenten, voelt het in Borderlands 3 als een film waarin ze de vertelwijze geperfectioneerd hebben, maar niet weten wat ze nou precies willen vertellen.
Dus… Borderlands 4?
Whoops, dit is meer een klaagzang geworden over de staat van de franchise dan een hype-artikel over wat Borderlands 4 beter kan doen. Hieruit kun je al precies halen wat ik uit de franchise wil, maar laat ik het nog even op de toekomst projecteren.
Wat creatieve guns en gameplay betreft heb ik niks te klagen over de recente games - Borderlands 3 en Wonderlands knallen heerlijk weg, proberen nieuwe dingen op gameplayvlak en hebben genoeg leuke builds om mee te experimenteren. Waar Borderlands 4 op kan verbeteren is de vertelwijze. In eerste instantie moet de focus liggen op een verhaal met enige lagen, een kern van emotie en sterke personages.
Daarná kun je helemaal losgaan met creatieve humor, maar als ‘geinig doen’ de hoofdmoot wordt, ben ik er waarschijnlijk al snel weer klaar mee. Ik hoop dus vooral dat de schrijvers van Borderlands 4 een beetje visie hebben, in plaats van aanmodderen met grapjes in de hoop dat er met een standaard narratieve structuur wel weer een geinig verhaaltje ontstaat.
Goed, het azijninfuus rondom Borderlands 3 is losgekoppeld - als puntje bij het paaltje komt, heb ik enorm veel zin in Borderlands 4. Ik hou mijn hart een beetje vast, want met Randy Pitchford aan het stuur zijn er met Borderlands veel misstappen gemaakt, maar de kritieken zijn ongetwijfeld niet langs ze heengegaan. Of ze er ook van hebben geleerd? De tijd zal het leren, en tot die tijd ga ik weer lekker Borderlands 2 herspelen.
Opmerkingen