Death Stranding 2: On the Beach volgt een van de beste games ooit op

Ik ben opgegroeid op een boerderij in de Brabantse polder, min of meer in the middle of nowhere. Als kind fietste ik naar de plaatselijke basisschool, maar toen ik op latere leeftijd een beroepsopleiding verder van huis volgde, was ik aangewezen op het openbaar vervoer. De bus stopte niet voor mijn huis, maar op loopafstand bij de afslag waar de polderweg begon. De dagelijkse wandeltocht naar huis vond ik niet erg; het gaf mij even de tijd om de sores van school achter mij te laten en de stress uit mijn lichaam te lopen.

Terwijl ik over een kronkelweg langs de kabbelende beekjes en glooiende weilanden liep, luisterde ik naar muziek. Eerst op een walkman, toen een discman, en uiteindelijk een mp3-speler (de iPhone verscheen pas toen ik al fulltime werkte). Muziek is altijd een grote passie van mij geweest. Ik hou ervan wanneer nummers via de instrumenten of de stem van de zanger(es) mij zo diep raken, dat de haren op mijn armen er recht van overeind gaan staan en ik tranen in mijn ooghoeken voel prikken. Eigenlijk kwamen dat soort nummers pas écht hard binnen wanneer ik door de polder sjokte. De fysieke activiteit, de natuurlijke omgeving en de klanken in mijn oren waren een potente combinatie. Alles kwam dan even samen, met als gevolg een hemels gevoel dat eigenlijk niet in woorden uit te drukken valt.

Het is nog altijd hoe ik het liefst muziek consumeer: onderweg naar een plek, te voet, te fiets of zelfs met de auto, bezig met de activiteit en op de weg lettend, maar net zo goed met de emotionele lading van een nummer. Het is dan ook geen verrassing dat de eerste Death Stranding haast voor mij gemaakt leekt te zijn. Dit is een spel waarin je continu onderweg bent, en de reis zelf in feite het doel is. Wanneer bedenker Hideo Kojima dan ook nog eens op het juiste moment een prachtnummer inzet – bijvoorbeeld bovenop een berg, uitkijkend naar de schitterende weg die voor je ligt – is de ervaring compleet. Haren recht overeind, tranen in de ogen: dit is hoe ik heel mijn leven al muziek in zijn meest pure vorm ervaar, maar dan gegoten in gamevorm.

Lekker laten lopen

Kojima’s werk verdeelt wel vaker de meningen van gamers, maar geen Kojima-spel was zo polariserend als Death Stranding. Haters noemden het spottend een walking simulator, terwijl liefhebbers dat eerder als een compliment zagen. Ja, Death Stranding draait om rondlopen door de op IJsland gebaseerde natuur met pakketjes die bezorgd moeten worden. So what? Kojima implementeert precies de juiste hoeveelheid spelelementen om hier een (ont)spannende bezigheid van te maken. Met de triggers hoofdpersonage Sam Porter Bridges balanceren over rotsachtig terrein; wegen, ladders en bruggen bouwen om zo volgende tochten efficiënter te laten verlopen; de juiste draagbare gear aantrekken voor een specifieke bezorging. Postbode zijn was nog nooit zo intensief.

Ik speelde Death Stranding vlak voor release voor een review op zustersite Gamer.nl, en liep er begin dit jaar nog eens doorheen. Ik ben tijdens die replay meer dan ooit gesterkt in mijn mening dat het een unieke ervaring is die zonder twijfel bestaansrecht heeft. Claims dat je in Death Stranding eigenlijk niets dóét ten spijt, voelt het spel dankzij zijn unieke mechanismen meer aan als een puur spel dan vele andere moderne games. Gecombineerd met de weergaloze presentatie – de duizelingwekkende tussenfilmpjes, bizarre personages, prachtige omgevingen en natuurlijk die uitermate sterk geïmplementeerde soundtrack – is Death Stranding in vijf jaar tijd uitgegroeid tot een van mijn favoriete games ooit.

Standje elf

Een vervolg heeft dan ook meteen mijn aandacht. Gelukkig zit die er in 2025 aan te komen in de vorm van Death Stranding 2: On the Beach. De eerste trailers zijn in ieder geval weer net zo vaag als je van Kojima mag verwachten, maar beloven tegelijkertijd een game die al het gekke uit de eerste Death Stranding pakt en de draaiknoppen op de versterker op standje elf zet. Dat is kijkend naar het repertoire van Kojima ook niet zo gek: Metal Gear Solid 2 was met zijn twists ook een duizelingwekkende opvolger van het origineel, en alles wijst erop dat de ontwikkelaar met de tweede Death Stranding ook bepaald niet op zijn lauweren wil rusten.

Zo valt de terugkeer van Higgs (gespeeld door Troy Baker) meteen in positieve zin op. In make-up die aan The Crow doet denken daagt hij onze Sam – en dus de speler – heerlijk uit in een prachtig ogende patstelling. Ook een pop met het uiterlijk van regisseur Fatih Akin, die expres met haperingen geanimeerd lijkt om stop-motion te simuleren, intrigeert. Sowieso zijn de graphics in de tot nu toe uitgebrachte trailers adembenemend. Geen slecht woord over de Horizon-reeks, maar de fantasievolle beelden die Kojima met Guerrilla’s Decima-engine tevoorschijn tovert, spreken toch echt meer tot mijn verbeelding.

Het meeste kijk ik echter uit naar de terugkeer van Death Strandings gameplayloop: simpelweg het lopen van punt A naar B met een flinke lading pakketjes op de rug of in karretjes achter Sam. Ook dat keert weer terug, zo blijkt al uit de eerste trailers, en we kunnen in ieder geval nieuwe soorten omgevingen verwachten, zoals een woestijn. Ik kan mij al helemaal voorstellen hoe sjokken over flinke zandbergen nieuwe balanceeruitdagingen met zich meebrengt. Nog interessanter is dat we in de trailers zien dat de spelwereld daadwerkelijk kan veranderen, bijvoorbeeld via aardbevingen en overstromingen. Ik sta te popelen om te ontdekken hoe dit soort elementen precies in de game zitten geïmplementeerd. Is dit bijvoorbeeld random, of gaat het om vooraf bepaalde momenten?

Zweet in mijn bilspleet

Ik weet het volgende in ieder geval zeker: wanneer ik in 2025 Death Stranding 2 speel, zal ik weer verschrikkelijke trektochten door regenachtige virtuele gebieden meemaken terwijl ik de geesten van een andere dimensie probeer te vermijden. Na een bizarre tocht waarvan het zweet nog in mijn bilspleet staat, kom ik aan op een plek waar de lucht opklaart en een wijds landschap met het eindpunt van mijn reis in de verte te zien is. Precies op dat moment zal Kojima weer een emotioneel nummer opzetten die mij in het diepste van mijn hart raakt, en verdwijn ik van de luie bank waar ik met een DualSense in mijn handen op zit. Even word ik weer geteleporteerd naar die polder waar ik als tiener doorheen liep, oordopjes in mijn oor en luisterend naar mijn favoriete nummers. Alleen Death Stranding krijgt het voor elkaar dit gevoel te recreëren, en het kan niet anders of het vervolg krijgt het ook voor elkaar.

Death Stranding 2: On the Beach verschijnt in 2025 op PlayStation 5.