Ghost of Yōtei laat me nu al dagdromen over een ongekend mooie wereld

Als het vervolg op Ghost of Tsushima ergens goed in móét zijn, dan is het wel in het creëren van een wereld waarin ik niet alleen kan verdwalen, maar vooral ook echt wíl verdwalen. Tsushima was niet zomaar een eiland; het voelde als kunst in beweging, met wuivend gras, dramatische regenbuien en bloeiende bloemen die mijn controller lieten trillen van schoonheid. Ik weet nog hoe ik urenlang door dat landschap dwaalde, puur om te genieten van het uitzicht. Maar waar ik in Tsushima nog de beperkingen van de PS4 voelde, wordt Yōtei volledig gebouwd voor de PS5. Ik droom daarom nu al weg bij het idee van een spelwereld die pure (pixel-)perfectie ademt.

Een frisse wind

Maar een mooie wereld is op zichzelf natuurlijk niet genoeg, zeker niet als de gameplay en het verhaal zuigen. Gelukkig maak ik me daar geen zorgen over – Ghost of Tsushima speelde zó soepel weg dat ik blind op vertrouw op dezelfde geweldige besturing in het vervolg. En wat betreft het verhaal? Het beetje dat we weten over Yōtei fascineert me nu al.

In Tsushima zagen we Jin worstelen met zijn samoerai-erecode – blijf je trouw aan de eerbare, maar soms inefficiënte weg van de samoerai, of kies je voor de sluiproutes en sluwe tactieken van de Ghost? Jins innerlijke strijd maakte zijn verhaal zó boeiend, omdat je als speler continu voelde hoe zwaar die morele keuzes op hem drukten. Als Yōtei dit niveau van diepgang weet te evenaren, maar dan met een volledig ander perspectief, dan kan dat alleen maar fantastisch worden. Ditmaal staat de vrouwelijke krijger Atsu namelijk centraal, en anders dan Jin lijkt zij hélemaal haar eigen regels te moeten schrijven. Wie is Atsu? Wat drijft haar? Hoe gaat ze zichzelf staande houden in een wereld waar niets zwart-wit is? Het vooruitzicht van een hoofdpersonage dat voor mij misschien zelfs nog menselijker aanvoelt dan Jin – iemand die fouten maakt, twijfelt, en groeit – maakt me razend nieuwsgierig.

Wie ben ik?

Wat die schitterende wereld en dat interessante personage ditmaal nóg sterker moeten verbinden, zijn keuzes! In Tsushima voelde je zoals gezegd al hoe Jin moest balanceren tussen de samoerai-erecode en het pad van de Ghost, maar in Yōtei lijkt die invloed nog verder te gaan. Stel je voor dat je moet kiezen tussen het redden van een bondgenoot of het beschermen van een dorp tegen een invasie – en dat jouw keuze niet alleen de wereld om je heen verandert, maar ook hoe Atsu zichzelf ziet? Kies ik voor emotie of efficiëntie? Het idee dat elke keuze een consequentie heeft, groot of klein, maakt een game wat mij betreft vrijwel altijd intenser. Ik weet nu al dat ik bij elke keuze ga twijfelen, en dat ik mezelf later verwijtend toespreek als mijn keuzes consequenties hebben die ik niet voldoende had doorzien.

Dat Ghost of Yōtei dit alles belooft – een prachtig vormgegeven wereld, een persoonlijk verhaal, en gameplay waarin jij het verschil maakt – maakt het voor mij dé game om komend jaar naar uit te kijken. Als deze beloftes worden waargemaakt, praten we niet alleen over een waardige opvolger van een van de beste games van 2020, maar over een mijlpaal in openwereldgames.

Misschien moet ik mijn bankrekening toch nog maar eens onder de loep nemen – die PS5 Pro begint ineens verdacht noodzakelijk te voelen. Ik zie het al helemaal voor me: gordijnen dicht, een toren van snacks binnen handbereik, en mijn nieuwe console die zachtjes ronkt terwijl ik volledig verdwaal in deze ongekend mooie wereld.

Ghost of Yōtei verschijnt in 2025 voor PlayStation 5.