MIO: Memories in Orbit gespeeld – Zet maar op je lijstje

We gaan even terug naar de Nintendo Direct van afgelopen juni. Nintendo knalde er die dag lustig op los met een aantal first party-knallers die we niet zagen aankomen. The Legend of Zelda: Echoes of Wisdom, Mario and Luigi: Brothership en Metroid Prime 4: Beyond bliezen iedereen omver. Watertanden geblazen! En tóch maakte één trailer nog meer indruk op me - die van MIO: Memories in Orbit. Schilderachtige omgevingen, een overduidelijke metroidvaniastructuur, movement en combat die doen denken aan Ori en een betoverend mooie melodie vormden samen een majestueuze cocktail van parelpotentie.

Voelt als thuiskomen

Je begrijpt dat m’n interesse direct was gewekt. We zijn inmiddels ruim twee maanden verder en ik heb de game zelf mogen spelen tijdens Gamescom. Met zulke hoge verwachtingen kan dat alleen maar tegenvallen dacht ik – en jij misschien ook - maar niets blijkt minder waar. De mysterieuze wereld van deze game in een prachtige tekenstijl pakte me direct bij m’n lurven.

De opzet voelt voor elke metroidvaniaspeler direct als thuiskomen. Je krijgt een spelwereld voorgeschoteld vol met verschillende wegen die je kunt bereiken naarmate je meer vaardigheden vrijspeelt. In de vijftig minuten durende demo ontdekte ik drie van die vaardigheden.

Verrekte lastig, maar machtig mooi

De eerste, een soort grappling hook, is direct een van de belangrijkste. Daarmee kun je je vastklampen aan bepaalde punten in de spelwereld om jezelf vervolgens te lanceren. Het zal veel Ori-spelers bekend in de oren klinken, alleen is er wel een verschil met de games van Moon Studio: als je je grappling hook – of een andere vaardigheid – gebruikt, stroomt er een metertje leeg. Die vult zich pas weer als je met beide voetjes op de grond staat of als je in je vlucht een refill kapotslaat.

Hierdoor is het af en toe vrij ingewikkeld om in de lucht te blijven en daar zijn de omgevingen dan ook op ingericht. Soms moet je de gekste capriolen uithalen om ergens te komen. Sowieso is MIO behoorlijk pittig. Het aantal keren dat ik het loodje legde in deze korte speelsessie is niet op twee handen te tellen. Gelukkig voelt het allemaal weleerlijk en word je niet bestookt door teveel vijanden tegelijk. Het platformen is gewoon verrekte lastig, en dat is machtig mooi.

Ego gestreeld

Bovendien word je ook rijkelijk beloond voor je kunst- en vliegwerk. Een behoorlijk lastig stukje tijdens de demo leverde namelijk een mooie nieuwe vaardigheid op: dodgen. Hiermee word je door een druk op de knop heel even onaantastbaar, vergelijkbaar met de iframes die we uit soulslikes kennen.

Daarmee werd het gevecht tegen de eerste eindbaas, die ik eerder al geheel onverwacht tegenkwam, een stuk overzichtelijker. Hier werd mijn gamersego trouwens aardig gestreeld. Voordat ik aan de demo begon vertelde een van de ontwikkelaars me dat er in principe een eindbaas en een tussenfilmpje in de demo zitten, maar dat “bijna niemand zo ver komt in die beperkte speeltijd”. Challenge accepted, dacht ik en ja hoor, het lukte nog ook! Krijg ik nu een koekje?

In het ritme komen

Die eindbaas – waarvan ik de naam alweer ben vergeten – was een soort grote robot die met z’n vier armen probeerde me zo plat als een dubbeltje te slaan. De eerste paar keren lukte dat hem ook aardig, maar toen de patronen eenmaal in mijn hoofd geprent zaten, was het goed te doen. Je krijgt niks cadeau, maar als je goed oplet, heb je het vechtritme snel onder de knie. Zo behoort een eindbaas te zijn. Helaas was het er maar eentje, want ik kan niet wachten om er nog een paar een lesje te leren!

De derde en laatste vaardigheid van de demo zorgde er voor dat m’n personage zich als een spin over muren kon voortbewegen. Hiermee kon ik me ook aan de grond vastklampen, zodat het volgende gebied bereikbaar werd. Een ventilator blies me daar in eerste instantie weg, maar met deze vaardigheid kon ik me tegen die windvlagen wapenen. Zo boek je stapje voor stapje progressie en dat is nou precies wat een metroidvania zo leuk maakt.

Hoog op mijn verlanglijstje

Het enige minpuntje dat ik gedurende mijn vijftig minuten durende speelsessie kon ontdekken, waren de ietwat schokkerige animaties. Hierdoor voelt het rondvliegen niet zo vloeiend als je zou willen. Of dit nou een stijlkeuze is of het gevolg van het spelen van een vroege build is me niet helemaal duidelijk, maar het viel wel op. Maar ach, een kniesoor die daar op let.

Uiteraard kun je na vijftig minuten spelen moeilijk concluderen dat MIO: Memories in Orbit een fantastische game is. Of ie in de buurt komt van genregenoten als Hollow Knight en Ori and the Will of the Wisps moet nog blijken, maar de potentie is er in ieder geval. Ontwikkelaar Douze Dixiemes heeft nog tot volgend jaar de tijd om er het maximale uit te persen. Deze metroidvania komt in ieder geval hoog op mijn verlanglijstje voor volgend jaar, en misschien komt ie ook nog wel eerder uit dan Hollow Knight: Silksong. Dat zou me niks verbazen…

MIO: Memories in Orbit komt in 2025 uit op PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S, Xbox One, Nintendo Switch en pc. Een exacte releasedatum is er nog niet. Voor deze preview is de game op pc gespeeld.