Weekly Watch: The Boys E05 en House of the Dragon E03 (SPOILERS)

Spoilers: The Boys

Dunke:

Een lichamelijke reactie op de gestoorde shit die The Boys ons wekelijks voorschotelt is niet raar, geloof ik. Vaak genoeg zit ik op m’n knokkels te bijten of ligt de tong op de vloer, want de schokkende plottwists en het geweld zijn absurd goed. The Boys is zeker een serie die veel emoties oproept, maar toch zou ik het niet beschrijven als een emotionele serie. Is dat logisch? Anyhoo, ik merk nu dat er in dat opzicht iets is veranderd in seizoen 4, met als hoogtepunt de meest recente aflevering.

Simon Pegg was al sinds het begin van de serie een legendarische keuze als de vader van Hughie. Helaas kwam ‘ie in latere seizoenen minder aan bod, maar in seizoen 4 mocht hij weer langskomen. Grotendeels als kasplantje in een ziekenhuisbed, sure, maar dat maakte de impact van zijn rol in deze aflevering alleen maar sterker. Zien wat Compound V in zijn bloed met de technisch gezien breindode Hugh Campbell deed raakte een gevoelige snaar, en de verschrikkelijke keuze die het pas herenigde gezin moest maken deed nog meer pijn. Ik verwachtte echt niet dat The Boys mij aan het huilen zou maken, maar het is ze potdomme gelukt. Het zal me benieuwen wat voor effect dit gaat hebben op Hughie, en ik vrees dat dergelijke emotionele klappen ons ook te wachten staan met Frenchie en Kimiko. Ik kan niet wachten!

Tijn:

Euh… oké, misschien word ik gewoon een beetje moe van de stijl van The Boys, maar ik kom hier niet om naar vliegende schapen te kijken. Ik wil machtsworstelingen zien, tussen de psychopathische Homelander en de mensen die zo gek (lees: machtshongerig) zijn zich om hem heen te verzamelen. De arc met Hughie en zijn vader is wel tof, en het deed me wel iets om die lieverd van een Simon Pegg zo verward en verdrietig te zien. Leuk dat we eindelijk te maken krijgen met het verhaal van Gen V, maar tot nu toe voelt het seizoen niet echt gefocust. Gelukkig is het wel vermakelijk, daar slaagt The Boys altijd wel in. Oh, en ik heb het idee dat er een vrij opzichtige twist aan zit te komen rondom Jeffrey Dean Morgans personage. Al zal ik m’n theorie maar niet hardop zeggen, voor het geval die correct is.

Spoilers: House of the Dragon

Tijn:

Oké, aan het begin van het seizoen dacht ik dat we na een aflevering of twee wel in dik oorlogsgebied zouden zitten, maar het seizoen start toch wat langzamer op dan verwacht. Dat is gelukkig helemaal geen straf, want ook als we naar kleine gevechten in de Riverlands en subtiel gekonkel kijken geniet ik. Het is wel enorm jammer dat Otto Hightower niet langer Hand of the King is, al is het maar omdat we nu minder van Rhys Ifans te zien krijgen.

Het verhaal van Daemon in Harrenhal is interessant, want ja, hoe weet je of iemand te vertrouwen is als ze zeggen hun knie te buigen? Het wordt wel een beetje frustrerend dat er keer op keer veel te kleine groepen soldaten ergens op af worden gestuurd om echt zeker te zijn van enige daadkracht. Vorige keer Sir Arryk, nu ook al Daemon in zijn eentje en Cole en zijn vijf gastjes. De sequentie waarin ze vluchten voor de draak was wel tof, al is het nu nóg stommer dat ze met zo’n klein manschap gaan om ongezien te blijven - om vervolgens vanwege dikke pech toch gezien te worden.

Het laatste gesprek dat plaatsvond tussen Alicent en Rhaenyra was interessant, maar oorlog lijkt onvermijdelijk. Alicent kan zelfs met deze kennis duidelijk niet in haar eentje afdwingen dat de zwaarden van Team Groen worden neergelegd, en voor Rhaenyra betekent het staken van haar missie dat ze haar claim op de troon definitief opgeeft. Een confrontatie tussen de twee teams is altijd interessant, al is het maar retorisch - maar het lijkt duidelijk dat de Targaryens eenzelfde vete tegemoet gaan als de twee kleine huizen uit de eerste scène, waarbij het al lang niet meer gaat om wie er begon, alleen nog om wie er wint. Deze aflevering is meer een gedachte-experiment dan een wilde voortstuwing van het verhaal, maar ook dat is eigenlijk wel lekker.