Stellar Blade review (PS5) – Monsters hakken op hoge hakken

Stellar Blade werd twee jaar geleden onthuld als ‘Project Eve’ van de Koreaanse gamestudio Shift Up. De studio had daarvoor alleen maar ervaring met mobile games zoals Goddess of Victory: Nikke. Het is daarom des te indrukwekkender wat voor een grafische en mechanische prestaties ze met Steller Blade neerzetten. Sterker nog: dit is een supervermakelijke, uitdagende en netjes afgewerkte actiegame!

Ik moet toegeven dat mijn eerste impressies nogal tegenstrijdig waren. Het is duidelijk dat de aanwezige fanservice in de vorm van constant wiebelde borsten en gedetailleerde achterwerken van vrouwelijke personages de meeste aandacht trekken. Voor iedereen die echter zoekt naar meer substantie, zoals gameplay, combat, verkenning en natuurlijk verhaal, heeft Stellar Blade gelukkig óók heel veel te bieden.

De grootste inspiratiebron is Nier: Automata, wat terug te zien is in het verhaal, de setting en prachtige vocale muziek. Verder is de uitdagende en flitsende combat een effectieve mix van Sekiro en Bayonetta. Tot slot zijn er ook duidelijk invloeden terug te zien van films als Alita: Battle Angel en The Matrix.

De Eve Protocol

Tijdens de bloedstollende openingssectie gevuld met actie, dood en drama, kom je erachter dat je speelt als ‘superhuman’ Eve. Zij is een dodelijke soldaat van de 7th Airborne Squad die vanuit The Colony naar onze verwoeste aarde is gestuurd, met als missie het heroveren van onze planeet van de vijandelijke Naytiba. Dit groteske en vreemde monsterras verscheen op een dag ‘opeens’ en heeft ervoor gezorgd dat de meeste mensen naar de ruimte zijn gevlucht onder bescherming van de alwetende Mother Sphere, die dat destijds mogelijk maakte.

Mother Sphere heeft sindsdien ook het Eve Protocol opgesteld: de missie om de aarde koste wat het kost terug te veroveren en de mensheid te redden. Niets is echter wat het lijkt en dat is ook zo leuk aan Stellar Blade. Eve is aan het begin van de game meer een geharde soldaat, maar gedurende haar avontuur leert zij steeds meer over de overlevende mensen op aarde en de verborgen geschiedenis die Mother Sphere achterhoudt voor de mensheid. 

Leven na de 'Final War'

Menselijkheid en wat het betekent om mens te zijn, zijn centrale thema’s in Stellar Blade. Dit zie je zowel terug bij de personages die je ontmoet, als via de vele memory sticks, journals en andere collectibles die je kunt vinden (en die ‘op volgorde’ verschijnen in je database zodat je niks hoeft over te missen). Na de Final War tegen de Naytiba, wat zich alweer meer dan zeventig jaar geleden afspeelde, is het schaarse leven op aarde drastisch veranderd. De meeste overlevenden in deze post-apocalyptische setting zijn Scavengers, zoals Eve’s nieuwe vriend Adam, of krijgers genaamd Sentinels.

Naast Adam krijgt Eve ook hulp van Lily, een technica van de 5th Airborne Squad die Eve voorziet van de nieuwste technische snufjes, upgrades en nanosuits. Eve trekt er voornamelijk in haar uppie op uit met een kleine drone aan haar zijde bestuurd door Adam. Het blijkt een erg handig robotje, want hij kan de omgeving voor je scannen voor geheimen, collectibles en vijanden – ik spamde deze functie haast net zo vaak als de Revelio-spreuk in Hogwarts Legacy om maar niks te hoeven missen. De drone wordt later zelfs geüpgraded naar een Railgun, die verschillende types munitie kan afvuren.

Lineaire vrijheid

Stellar Blade is grotendeels een lineaire game met bijpassende levels, maps en leveldesign. Er zijn echter wel wat uitzonderingen op deze regel. Laat je zeker niet afschrikken door het woord ‘lineair’, want er zijn zóveel mechanieken en unieke animaties voor traversal en verkennen dat je binnen de grenzen van de spelwereld vaak de illusie van complete vrijheid kunt hebben. Er zijn lineaire levels en missies in gebieden zoals de ‘meest intacte verwoeste stad’ Eidos 7 of ondergrondse laboratoria die qua design en horror dezelfde look en feel hebben als Dead Space. Maar aan de andere kant heb je ook grotere gebieden die meer te verkennen zijn als een semi-openwereld, zoals het dorre Wasteland of de gevaarlijke Great Desert.

Gelukkig heeft Eve wel talloze manieren om deze wereld te verkennen: wall-runnen en swingen aan palen zoals in Prince of Persia, zwemmen, glijden, dubbel jumpen en klauteren aan muren, platformen, balanceren op balken en objecten verschuiven om er bovenop te klimmen. Al deze mechanieken maken het verkennen van de spelwereld een stuk leuker en gevarieerder. En dan heb ik het nog niet eens gehad over alle gevechtsmechanieken. 

Mep ze bont, blauw en roze

Het combatsysteem van Stellar Blade legt een grote nadruk op pareren en ontwijken. Net zoals in Sekiro: Shadows Die Twice is het belangrijk om de verschillende movesets van je vijanden door te hebben om zo niet alleen hun HP, maar ook hun Shields en Balance te decimeren. Er zijn daarbij enorm veel vijanden: je hebt twaalf Minion-types die best gemakkelijk te verslaan zijn, 36 verschillende Warrior-types die al een stuk ingewikkelder zijn op hun eigen unieke manieren en tien Elites – mijn favorieten - die dienen als uitdagende minibazen. Eve vecht ook tegen een handjevol Alpha Naytiba, de grote bazen van de game die sowieso indruk op je zullen maken door hun creatieve ontwerp en gevarieerde vechtstijlen.

De meeste vijanden gebruiken een mix van ‘kleuraanvallen’. Gele aanvallen moet je op het juiste moment ontwijken en rode aanvallen kun je alleen maar pareren. Dit zijn de meest voorkomende aanvallen, maar je hebt ook aanvallen die je op een speciale manier kunt counteren door de bijbehorende upgrades te ontgrendelen. Blauwe aanvallen kun je ontwijken met Blink en roze aanvallen zijn te pareren met Repulse. Beiden tegenaanvallen geven Eve even wat ademruimte, wat soms hard nodig is door de intense gevechten.

Dit strakke systeem daagt je denk- en reactievermogen zeker uit, dus als je hiermee worstelt kun je altijd switchen naar de Story Mode en Action Assist aanzetten, waardoor de juiste knoppeninput op het scherm verschijnt. Ongeacht de modus laat de camera soms te wensen over wanneer je met R3 op een vijand gefocust wilt blijven tijdens het vechten, vooral wanneer je schakelt tussen je Railgun en je zwaard of wanneer je omringt wordt door een gang van vijanden. Uiteindelijk leer je hier grotendeels mee om te gaan, maar het is wel een teleurstellend minpunt in een verder goed uitgewerkt gevechtssysteem. 

Krachtig en prachtig

En onze eigen Eve dan? Naast het inzetten van bommen, mijnen en verschillende gear- en exospine-types om haar vechtstijl aan te passen, kan deze meid ook erg goed overweg met een zwaard. Aangezien ze een getrainde, bovenmenselijke soldaat is, kun je vanaf het begin aan de slag met drie beschikbare gevechtscombo’s: Incursion, Onslaught en Rush. Die eerste twee hebben per aanval vier variaties die een combinatie zijn van verschillende inputs van vierkantje en driehoekje, terwijl Rush een dash-attack is naar de vijand. Uiteindelijk krijg je iets van dertig gevechtscombinaties om te upgraden in je Attack-skilltree, wat enorm uitgebreid en gedetailleerd is.

Er zijn ook andere skilltrees om mee te experimenteren, bijvoorbeeld voor je survival en verdediging, Beta-energie en Burst-energie. Beta-aanvallen zijn krachtige attacks die je uithaalt door L1 tegelijk in te drukken met vierkantje (Tripple Attack), driehoekje (Slash), cirkeltje (Shock Wave) of kruisje (Shield Braker). Burst-energie werkt eigenlijk hetzelfde als Beta, maar dan in combinatie met R1 en met geheel andere, krachtige aanvallen. Elke aanval, finisher, dodge, parry en combinatie heeft zijn eigen prachtige en flashy animatie die Eve laat stralen. Maar soms gooit iets helaas roet in het eten… 

Serieus of silly

Een van mijn favoriete bezigheden in het spel is outfitdesigns opsporen voor Eve, materialen farmen (of kopen als ik echt wanhopig was) en die aan Lily geven zodat de desbetreffende nanosuit-outfit gemaakt kan worden. Eve is namelijk een prachtig personage. Ze heeft een poppengezichtje met perfecte make-up, een grote voorgevel die de aandacht trekt en een ideaal zandloperfiguur. Dat is ook waar de regisseur van het spel voor ging, want “je speelt immers tientallen uren met dit personage, dus dan moet alles er ook wel mooi uitzien”. Ik ben het er mee eens dat er ruimte moet zijn voor mooie, volwassen personages, wat zich voor mij uitte in het telkens veranderen van Eve’s outfit, accessoires en af en toe zelfs haar kapsel voor de zoveelste mooie screenshot van dit personage.

Er is alleen één grote maar. In de eigen woorden van de regisseur: “Het personage moet charmant en aantrekkelijk zijn zónder dat het de setting of het verhaal schaadt.” Hier gaat er voor mij iets mis. Ja, de jiggle-physics van haar voorgevel en billen kunnen erg afleidend en onnodig zijn, vooral tijdens serieuzere tussenfilmpjes, maar na vele uren spelen went dat wel tot op een bepaalde hoogte. Wat wel echt de immersie breekt, zijn sommige outfits voor Eve. Met name de befaamde Skin Suit, Daily Mascot, Daily Force en Motivation. Grinden om deze outfits te maken en er uiteindelijk achter te komen dat ze niets anders opleveren dan shots van Eve’s onderbroekje en billen tijdens het rennen, vechten en verkennen van de wereld gaf me een pervers gevoel. Ik adoreer Eve’s schoonheid en kracht, maar dit is gewoon overdreven en niet serieus te nemen. 

'Hello, Angel!'

Dat gezegd hebbende: zonder de overdreven fanservice is Eve gewoon behoorlijk schattig. Vooral wanneer ze ‘menselijker’ begint te worden en meer verwonderd en geëmotioneerd raakt door dingen. Ze houdt ervan om blikjes te verzamelen omdat ze de designs mooi vindt en er dan mee poseert alsof ze in een reclame zit, ze leert vissen van een npc en is daar erg enthousiast over – wat míj net zo enthousiast maakte om met haar te gaan vissen – en ze begint Lily te zien als haar zusje, wat haar allemaal enorm sympathiek maakt.

Over de npc’s gesproken: de zijmissies behoren tot mijn favoriete aspecten van Stellar Blade. Ik kon ze helaas niet allemaal spelen door de deadline voor deze review, waardoor ik er een paar heb gemist, wat extra jammer is aangezien de game geen savefiles of New Game+ heeft… Dat wordt dus weer grinden vanaf het begin. Ik heb het er wel voor over, maar ik moet wel zeggen dat ik niet zo’n fan ben van npc’s in Xion, de laatste ‘stad’ op aarde. Ze voelen allemaal erg levenloos en doelloos, totdat Eve tegen ze praat en ze eindelijk een teken van leven geven met een simpele ”Hello, Angel!” Ze praten verder niet met elkaar, doen niks in de wereld en hebben eigenlijk ook amper bewegingen naast staan of lopen.

Recyclen als een baas

Een ander teleurstellend aspect zijn de reskins, vooral in een game met zoveel details, mechanieken en unieke personages en vijanden. Er zijn bijvoorbeeld achttien npc’s in de game, waarvan acht vrouwelijk, waarvan drie exacte replica’s van elkaar. Deze drie krijgers verschillen alleen een beetje in naam, maar zijn verder gewoon luie reskins die weinig toevoegen. Hetzelfde geldt voor de twee reskins van coole bazen die ik tegenkwam in zijmissies, de Gigas en de Stalker. Ze waren misschien iets sneller en dus ook agressiever, maar wederom met exact dezelfde naam en movesets, en verschijnen een páár uur nadat je ze verslaat in het hoofdverhaal.

Dat is erg zonde, want de baasgevechten zijn coole hoogtepunten die een sterk staaltje creativiteit qua design en movesets tonen. Een van mijn favoriete minibazen, zonder te veel te verklappen, is de Democrawler vanwege zijn design en het geweldige operakoor op de achtergrond. Maar als ik hem nóg een keer zou tegenkomen in een zijmissie, zou die unieke encounter niet meer hetzelfde zijn. Dat neemt niet weg dat mijn tijd met Stellar Blade verder reuze vermakelijk was.

Stellar Blade is vanaf 26 april verkrijgbaar op PlayStation 5.