<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="d35b4716-2331-40a3-9961-b7cde1d71efc"><p class="MsoNoSpacing">Luister: normaalgesproken zou ik niet de DLC reviewen van een game die ik zelf niet een cijfer heb gegeven - dat voelt niet heel logisch. Maar in een onverwachte plotwending zitten Samuel en ik op één lijn wat betreft Doom Eternal, en diens voorganger wat dat betreft. Ook ik vind Doom Eternal zo puur en bruut, zo intens en bevredigend, dat het een van mijn favoriete vormen van afleiding was tijdens de eerste lockdown. Het is een demonische chaos van split second-beslissingen en een uitbreiding moet wel van goeden huize komen om die extreme shooter-actie voort te zetten. Breng het aan, The Ancient Gods – Part One!<o:p></o:p></p><p class="MsoNoSpacing" style="text-align: center;"><img alt="Doom Eternal art" height="342" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/645479/?width=727" title="Doom Eternal art" width="608"/></p><h3 class="MsoNoSpacing">Wats gaande?</h3><p class="MsoNoSpacing">Qua verhaal <i>I don’t know wtf’s going on</i>. Iets met de Seraphim, de Dark Lord, life essence en een heleboel nerds met brillen op. Dit is Part One van de DLC, en het eindigt dus met een dikke To Be Continued en dat is ook het enige moment dat ik enigszins opveer van m’n stoel. Doom 2016 vertelde een heerlijk simpel en mild fascinerend verhaal, terwijl <a>Doom</a><a class="msocomanchor" href="file:///C:/Users/Gebruiker/Desktop/School/Communicatie/Jaar%203/Stage%20Reshift%20Digital/Doom%20Eternal%20The%20Ancient%20Gods%20%E2%80%93%20Part%20One%20Review_M.docx#_msocom_1" id="_anchor_1" language="JavaScript" name="_msoanchor_1">[MM1]</a>Eternal volledig doorschoot naar een overdreven uitgebreid en daardoor stuk minder boeiend stuk macronarratief. Met dat in het achterhoofd heb ik nu weinig moeite om het plot al vrij snel te laten voor wat het is en te knallen als een idioot.</p><p class="MsoNoSpacing">Niet alleen het ietwat ongemakkelijke verhaal is een zwakker onderdeel van The Ancient Gods – Part One, er is meer niet zo fantastisch aan dit pakketje. Het belangrijkste is wel de muziek. Zoals liefhebbers weten was Mick Gordon de componist voor Doom (2016) en Eternal, maar deze briljante dude is helaas vertrokken na wat onenigheid over hoe zijn werk gemixt is. Het resultaat is dat de DLC het zonder zijn synth metal-insanity moet doen en dat is niet alleen hoorbaar, het is ook voélbaar. Die bijzondere rush, dee sensatie van macht die je op climaxmomenten in de Doom-games voelt door de opzwellende muziek, voel ik hier een stuk minder. Niet dat de muziek waardeloos is. Verre van, want Andrew Hulshult en David Levy hebben alsnog een pikduistere en pompende soundtrack afgeleverd. Maar het is een vrij risicoloos geheel, een prima, doch veilige sequel, een mix van z’n voorganger die prima dienstdoet.</p><p class="MsoNoSpacing" style="text-align: center;"><img alt="Doom Eternal Monster" height="386" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/645480/?width=727" title="Doom Eternal Monster" width="608"/></p><h3 class="MsoNoSpacing">Ruk als fuck</h3><p class="MsoNoSpacing">Sowieso ben ik niet enorm gecharmeerd van het eerste level van Doom Eternal: The Ancient Gods – Part One. De nieuwe vijanden die worden geïntroduceerd, een soort Oog van Sauron-turrets die je eigenlijk dwingen om de scope-functie van je assault rifle te gebruiken, vind ik bijvoorbeeld ruk als fuck. Bovendien <a>blijven </a>vijanden vaker dan ooit achter objecten in de omgeving haken (erger nog; ik zelf ook regelmatig) en zijn er puzzels met trapezes die zwaar de snelheid uit de game halen. Want dat was het knappe van de ‘aerial traversal’ puzzels in Doom Eternal: die boden wel een moment van relatieve rust, maar hielden je weldegelijk bezig. In het UAC Atlantica-level komt het gewoon een keer voor dat ik luttele seconden moet wáchten tot een in de lucht hangende container weer terug op z’n plek geslingerd wordt. Dat is zó niet Doom Eternal.</p><p class="MsoNoSpacing">Gelukkig wordt het in de laatste momenten van het level wel beter, wanneer ik me begin te realiseren hoe awesome dit booreiland eigenlijk ontworpen is en er ook daadwerkelijk gebruik gemaakt wordt van deze vette omgeving. Langzaamaan begin ik bovendien de smaak weer te pakken te krijgen en worden de Doom-reflexen opgewarmd Deze skills zijn dan ook nodig in de latere levels van deze EXTREEM pittige DLC. Want als Doom 2016 een rode peper is, dan is The Ancient Gods – Part One een fucking Caroline Reaper.</p><p class="MsoNoSpacing" style="text-align: center;"><img alt="Doom Eternal Scenery" height="342" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/645481/?width=727" title="Doom Eternal Scenery" width="608"/></p><h3 class="MsoNoSpacing">Moeilijkheidsgraad door het dak<o:p></o:p></h3><p class="MsoNoSpacing">De belangrijkste regel voor het spelen van Doom Eternal is dit: Sta. Nooit. Stil. Constante beweging is essentieel om je health en armor niet te zien dalen als de algehele intelligentie van een Nederlander tijdens een pandemie. Het trucje van The Ancient Gods – Part One is dat ze je de mogelijkheid je vrijelijk te bewegen steeds vaker ontnemen, wat soms uitdagend en soms frustrerend is. Want opgesloten zitten in een kamertje met twee Maraudersvraagt flink wat van je reactievermogen. En dat is maar één van de grappen die deze DLC voor je in petto heeft!</p><p class="MsoNoSpacing" style="text-align: center;"><img alt="Doom Eternal boss" height="342" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/645482/?width=727" title="Doom Eternal boss" width="608"/></p><p class="MsoNoSpacing">Qua moeilijkheidsgraad begin je de DLC simpelweg bij het einde van Doom Eternal: schier onmogelijk, waar zelfs je Unmaykr weinig tegenin kan brengen (een wapen dat ik overigens niet had in mijn speelsessie, ondanks dat ik die twee keer heb moeten unlocken omdat het saven tussen de levels door niet goed ging, dus ik ben pissed, maar het zal wel aan mij liggen, ofzo). En dan stijgt die moeilijkheidsgraad ook nog eens exponentieel met elke encounter, tot ik uit frustratie de afstandsbediening van m’n tv kapotsla en mijn buren denken dat ik mezelf misschien maar in een dwangbuis moet wikkelen. Om mijn eigen welgesteldheid te beschermen, heb ik de moeilijkheidsgraad van de hoogste optie naar de laagste veranderd, Maar zelfs op <i>I’m Too Young to Die</i> krijg je geen kans om je vinger in je neus te stoppen. Echt: om de eindbaas van deze DLC op <i>Nightmare</i> te kunnen uitspelen moet je daadwerkelijk gebruik maken van The Force, want The Ancient Gods – Part One is simpelweg té fucking moeilijk.</p><h3 class="MsoNoSpacing">Boos, gefrustreerd, bevredigd</h3><p class="MsoNoSpacing">Uiteindelijk springen mijn emoties alle kanten op met The Ancient Gods – Part One. Doom-games waren altijd al fucking moeilijk, docht rechtvaardig, en die balans is met dit uitbreidingspakket een beetje verstoord. Wanneer ik weer eens achter een muurtje blijf hangen, mijn flow wordt verstoord en ik dus doodga, kan ik niet anders dan de game de schuld geven. Ook is het trucje om steeds gevaarlijkere vijanden in alsmaar kleiner wordende oppervlakten te stoppen eentje die ik niet altijd kan waarderen. Bovendien is er een nieuwe vijand in The Ancient Gods – Part One die op een wat artificiële manier de game verlengt, en natuurlijk moeilijker maakt, terwijl dat andere lame-ass oog bijzonder fantasieloos is.</p><p class="MsoNoSpacing" style="text-align: center;"><img alt="Doom Eternal Ghost" height="342" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/645483/?width=727" title="Doom Eternal Ghost" width="608"/></p><p class="MsoNoSpacing">Aan de andere kant heeft The Ancient Gods – Part One drie heerlijke levels, elk met een volledig uniek design, kent het een aantal lekkere nieuwe pakjes voor de Slayer om te <a>ontgrendelen </a>en een drietal interessante Support Runes om de gameplay mee te customizen. Bovendien is het zo lekker om weer een excuus te hebben deze geniale gameplay aan te doen, ook al is het té intens dit keer. Die Doom-kramp in mijn linkerhand? Die verwelkom ik als een oude vriendin.</p><div><div><div class="msocomtxt" id="_com_4" language="JavaScript"></div></div></div><p class="MsoNoSpacing">Luister: normaalgesproken zou ik niet de DLC reviewen van een game die ik zelf niet een cijfer heb gegeven - dat voelt niet heel logisch. Maar in een onverwachte plotwending zitten Samuel en ik op één lijn wat betreft Doom Eternal, en diens voorganger wat dat betreft. Ook ik vind Doom Eternal zo puur en bruut, zo intens en bevredigend, dat het een van mijn favoriete vormen van afleiding was tijdens de eerste lockdown. Het is een demonische chaos van split second-beslissingen en een uitbreiding moet wel van goeden huize komen om die extreme shooter-actie voort te zetten. Breng het aan, The Ancient Gods – Part One!</p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>

Doom Eternal: The Ancient Gods – Part One (Xbox One) – Review: Doom-kramp

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links