
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="40da9f60-b406-419b-987f-78cd2275bcb8"><p>Hoewel er naar mijn bescheiden mening niet genoeg drugs gebruikt wordt in de muziekwereld tegenwoordig – iets waar ik overigens geen hard bewijs voor heb -, zijn er natuurlijk nog genoeg leuke, nieuwe nummers te vinden in de charts en op Spotify. Veel vrolijke en zachte liedjes, want dat hebben veel mensen nodig in deze tijden van crisis en vluchtelingen (hoewel ze in Steenbergen volgens mij alleen maar naar Nazi-metal luisteren), maar daar ben ik niet vies van (eh, van zacht en vrolijk dan, wel van Nazi-metal). In de jaren van échte rock, de 70’s, toen muzikanten doodgingen op hun 27<sup>e</sup> aan een overdosis, was veel rauw, vies en boos. En dat vind ik ook prachtig! Waar bevind Guitar Hero Live zich op dit spectrum van rauw en soft? En hoe lekker is het om je vingers hierop te breken met de nieuwe gameplay en controller?</p><p></p><p></p><h3>Guitar Hero Live – hoe speelt het?</h3><p>De gitaarcontroller van Guitar Hero Live heeft 6 'fretten’, een ‘strum’ en een ‘whammy bar’, bijna hetzelfde als de pingeldingen die in 2006 hun oorsprong vonden, behalve dat die 1 fret minder hadden. En wederom geldt het principe dat je de fretten moet indrukken zoals het op het scherm, op de zogenaamde highway, aangegeven wordt, terwijl je tegelijkertijd de strum hendel over haalt. Doe je dit op tijd dan hoor je de juiste toon die in de muziek past, maar als je faalt, dan klinkt er een valse noot. Voormalig Guitar Hero- of Rock Band-spelers zal dit bekend voorkomen, maar toch is de gameplay danig veranderd!</p><p></p><p>Zoals je ziet hebben de fretten geen kleuren meer en zijn er twee rijen van 3 die zich boven elkaar op de hals bevinden. De fretten in de bovenste rij worden op de highway weergegeven als zwarte plectrums die omhoog wijzen, de onderste zijn wit en wijzen naar beneden. Mocht je de vorige Guitar Heroes gespeeld hebben, dan zal je de eerste paar nummers vooral moeite hebben om de overgang te maken van zwart naar wit, van boven naar beneden, en andersom. Maar heb je dat eenmaal onder de knie –eh, in de vingers-, dan beginnen de echte kunstjes…</p><p>Hieronder zie je de vingerbrekers die je er op een gegeven moment uit moet persen. Is aanvankelijk twee zwarte knoppen tegelijk onmiddellijk laten volgen door twee witte knoppen een probleem, later is het tricky om een witte en een zwarte boven elkaar tegelijk in te drukken, waarna al snel de grootste bastaard om de hoek komt kijken. Ik doe hem hier linksonder voor.</p><p></p><p>Inderdaad, het tegelijk indrukken van een zwarte en een witte knop die zich NIET boven elkaar bevinden, daar kon m’n brein in de eerste instantie echt niet bij, man. Dat was gewoon te moeilijk om te verwerken. Inmiddels lukt het me aardig, maar in de hoogste moeilijkheidsgraden worden de G-mineurs om je oren geslingerd en blokkeert m’n brein wederom. Maar hey, ik ben nooit een échte rockster geweest.</p><p>Guitar Hero Live’s nieuwe manier van spelen is dus wennen, maar ben je dat proces eenmaal door, dan voelt het bijna weer als vanouds. Misschien zelfs marginaal beter dan de old way, omdat je iets meer het gevoel hebt het daadwerkelijke gitaarspel te imiteren.</p><p></p><h3>Guitar Hero Live – de muziek</h3><p>Mijn muzieksmaak is breed, zoals je in de eerste alinea al wel kon lezen; ik trek tracks van artiesten variërend van Kary Perry tot aan Rammstein, van Paramore tot Pantera, van Kings of Leon tot aan Korn. En dat, dames en heren, zit er ook allemaal in. Breaking The Law, Freak on a Leash en Waking up in Vegas zijn bijvoorbeeld te spelen in Guitar Hero Live, nummers waarin de hoeveelheid gitaarmuziek nogal varieert. Iets waar dit deel sowieso nogal ver in gaat, want als je bijna volledig gitaarloze nummers van Skrillex, Hilary freakin’ Duff en Monsters and Men in ‘Guitar’ Hero stopt, dan ben je je titel nogal ruim aan het interpreteren, niet waar? Maar dat is eigenlijk een beetje onnodig gejammer, want als je de beschikbare muziek van de modes met elkaar combineert, dan kom je echt op ontstellende aantallen tracks waar genoeg echte gitaarrock tussen zit. Nummers zoals Gold on the Ceiling van The Black Keys en Won’t Get Fooled Again van The Who bijvoorbeeld, die de Guitar in Guitar hero terecht maken.</p><p>Kortom: de muziek biedt voor elk wat wils, tenzij je uitsluitend van klassiek en jazz hoort. Ik weet niet of die mensen nog bestaan, maar Guitar Hero Live is niet voor jou, makker.</p><p></p><h3>Guitar Hero Live – de modes</h3><p>Guitar Hero Live is ruwweg verdeeld in twee verschillende modes: GH Live en GH TV. Live is eigenlijk een soort singleplayer offline campaign waarin je binnen een paar uurtjes door verschillende sets op twee festivals kunt spelen. Het is een onderhoudende manier om weer even je gitaar-skills te oefenen, want de game doet z’n best je het idee te geven een echte rockstar te zijn aan de hand van allerlei in het echte leven geschoten footage, waarin een legio acteurs zich voordoet als je bandleden, groupies en fans in het publiek. Dat had snel kunnen doorschieten naar fucking lame, maar het komt eigenlijk best wel goed over... Voordat je een set begint, wandel je in first person view vanuit de coulissen naar het podium, terwijl roadies je toeknikken en je gitaar aangeven, groupies je verlangend aanstaren en je bandleden elkaar, en jou, een gebroken been wensen (want je wenst niet iemand succes voordat hij gaat optreden). Eenmaal op het podium reageren het publiek en jouw medemuzikanten op je prestaties door je boos of blij aan te kijken, je uit je joelen of toe te juichen en dat voelt best goed. Knipoogjes van je knappe basgitarist maken je bijna verlegen, een dwaze fan die headbangend het podium opspringt en er weer afgegooid wordt laat je glimlachen en je voelt je eigenlijk best een beetje schuldig als je je gitaarspel opfuckt en je drummer kijkt je hoofdschuddend, teleurgesteld aan. Dan is er nog die awkward, dikke roadie die je alleen maar emotieloos aanstaart als hij je een nieuwe gitaar aangeeft en die happy hippieband waar je opeens deel van uitmaakt…</p><p>Dankzij een shitload aan prima acterende, soms ietwat overdreven modelletjes, daadwerkelijke muzikanten en wat oudere, rockerig uitziende gasten, komt GH Live voor je ogen tot leven. Elke set maak je weer deel uit van een andere band en bevind je je weer in een andere venue, waardoor je nooit naar dezelfde dingen hoeft te kijken als je alles 1 keer doorspeelt. Daarbij is het publiek natuurlijk een van de belangrijkste elementen en ook dat heeft FreeStyle Games op indrukwekkende wijze neergezet: de voorste rijen emotioneren als een gek in grote getalen, waarbij ik serieus geen klonen kon vinden (hoewel je tijdens het spelen natuurlijk weinig tijd hebt om echt te zoeken) en ik me hard afvroeg hoe FUCKING veel lui Activision wel niet heeft moeten inhuren om dit klaar te spelen. Ik heb FreeStyle Games hier nog vragen over gesteld en als ik het me goed kan herinneren, hebben ze ook daadwerkelijk opgenomen tijdens echte concerten, waarbij ze duidelijk de pretty girls vooraan hebben gezet. Want ja, het oog wil ook wat en zo werkt het bijvoorbeeld ook op tv. De rest is natuurlijk knip en plak werk van het soort waarmee bijvoorbeeld ook de legers in The Lord of the Rings gegeneerd werden, maar deze trucage valt totaal niet op en als je op het einde van het SoundDial festival over duizenden mensen heenkijkt, dan valt je kaak daadwerkelijk even open. Holy shit…</p><p></p><p>De belangrijkste modus waar je de meeste tijd in zal spenderen is GH TV. Dit is eigenlijk een soort Spotify (alleen dan gelukkig niet zo waardeloos onlogisch te navigeren als de PS4-versie), ook online en bestaande uit een enorme schat aan nummers die via verschillende kanalen binnenkomen of die je individueel kunt kiezen waarbij je ook je eigen playlist kan maken. Je speelt hier tracks tegen tien andere spelers waarbij constant wordt bijgehouden op welke plek je staat, iets wat net even wat extra motivatie geeft om je best te doen, want je kunt niet game over –song over- gaan in Guitar Hero Live. Het competitieve aspect van GH TV is misschien wel het meest verslavende onderdeel ervan, hoewel er ook een level- en valuta-systeem is waarmee je songs maar ook cosmetische onzin voor bijvoorbeeld je highway kunt verdienen. Helaas zit er een ietwat krampachtig microtransactions-ding in het geheel verscholen, maar dat is niet heel vervelend en ik ben nog niet op het punt gekomen dat ik het echt nodig had. Vreemd genoeg lijkt het wel alsof je er op een gegeven moment niet omheen kunt, want om in GH TV te kunnen spelen heb je ‘Plays’ nodig, iets dat je gaandeweg verdient maar waar je ook IRL cash voor kunt neerleggen. Waarschijnlijk, als je vaak je eigen playlists maakt, zal je op een gegeven moment wel moeten betalen, maar speel je een beetje slim, dan kan je het absoluut omzeilen. Het ‘Activision Incash Alarm’ kan dus uit blijven. GH TV is dan ook de slimste verandering in Guitar Hero Live ten opzichte van diens voorgangers die begin deze eeuw uitkwamen; het is een fris en modern concept dat misschien niet onmiddellijk boeiend is, maar zich al gauw ontpopt als de langst houdbare mode in de geschiedenis van zowel Guitar Hero als Rock Band.</p><p></p><h3>Guitar Hero Live – de rest</h3><p>Zowel GH TV als GH Live kunnen splitscreen gespeeld worden en je kunt er dan ook voor kiezen om een pakket te kopen met twee gitaren, hoewel ik dat niet meteen zou aanraden. Het samenspelen is namelijk niet het meest interessante onderdeel van deze game, zelfs al gooi je een microfoon in de mix om een van je vrienden mee te laten janken met de lyrics. Iedereen doet namelijk z’n eigen ding en van coöperatie is nauwelijks sprake, dus is het uiteindelijk maar een autistisch ogende bende. Er is ook nog een app die een belachelijke 2 gig aan ruimte op je phone inneemt en je op een of andere manier aan je gitaarcontroller moet kunnen koppelen waarna de ‘trial verson’ in de ‘full version’ moet veranderen en je moet kunnen rocken via je communicatie-apparaat. Je weet wel, voor het geval je zin hebt je enorme gitaarcontroller mee te sjouwen naar je oma. Deze functie kregen we echter niet aan de praat, dus vergeet dat maar. Nee, als je Guitar Hero Live overweegt aan te schaffen, dan moet je dat doen om dat het leven van een (digitale) rockster je wel aanstaat, omdat je vroegah ook hard rockte met die ouwe plastic gitaren, of als je eens iets echt anders wil doen met je console. En het maakt dan verder niet uit of je een 26-jarige drugsgebruiker bent die nog een jaar te leven heeft, of een 34-jarige liefhebber van Katy Perry en Korn. Guitar Hero Live discrimineert namelijk niet, en dat is ook wel eens verfrissend in dit land.</p><p></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Guitar Hero Live - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links