
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1715065784102_06m8cb5aqs7d"> <p>Na Rise of the Planet of the Apes (2011), Dawn of the Planet of the Apes (2014) en War for the Planet of the Apes (2017) keert dit welbekende sci-fi-avontuur eindelijk terug met Kingdom of the Planet of the Apes. Het is geen reboot en geen spin-off, maar een vervolg op de nalatenschap die apenleider Caesar – destijds gespeeld door de getalenteerde Andy Serkis – achterlaat. Een direct vervolg is het echter ook niet helemaal, aangezien er een sprong in de tijd wordt gemaakt van ongeveer driehonderd jaar sinds het overlijden van Caesar. </p><p><a href="https://www.youtube.com/watch?v=9j5o3usfC84">Dit is een bewuste keuze geweest van regisseur Wes Ball</a> (The Maze Runner-trilogie), omdat er zo meer mogelijkheden zijn om een gloednieuw verhaal te vertellen in een wereld die leeft met de ‘legende’ van Caesar. Je hoeft de vorige drie films daarom niet per sé gezien te hebben om dit verhaal te kunnen volgen. Aan de ene kant best slim, omdat het zo weinig schade kan aanrichten aan de moderne trilogie. Het nieuwe verhaal wordt echter niet tot het uiterste benut en leeft haast een beetje – letterlijk en figuurlijk – in de schaduw van Caesar. </p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1715065812807_nnrn8wc5i6"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-707508"> <figure class="resized-image"> <img alt="Kingdom of the Planet of the Apes" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/707508/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1715065824698_rwyeaiqom1q">De Bronstijd van mensapen </h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1715065837357_9n9gykq2uge"> <p>Kingdom of the Planet of the Apes speelt zich af rond het jaar 2300. De grote tijdssprong ten opzichte van de moderne trilogie is vrij snel duidelijk door de mate van ongerepte natuurshots. Moderne gebouwen, voertuigen en straten zijn bijna helemaal overgenomen door overwoekerend groen, wat via mooie, bijna Avatar-achtige shots over wordt gebracht. We volgen ditmaal ‘hoofdaap’ Noa (Owen Teague), een jonge en sympathieke chimpansee van de Eagle-clan. We leren dat ergens na Caesars dood de mensapen in verschillende clans zijn opgebroken en dat elke clan een eigen, unieke specialiteit heeft. We zien dit alleen helaas nooit in de bijna 150 minuten durende film, want gedurende de eerste akte zijn we alleen bezig met het leren kennen van de Eagle-clan, Noa’s beste vrienden Soona (Lydia Peckham) en Anaya (Travis Jeffery), zijn ouders en Son, de trouwe adelaar van Noa’s vader die letterlijk de pik op hem heeft.</p><p>Het is boeiend om te zien hoe deze apen hun eigen maatschappij hebben opgebouwd. Hun architectuur varieert van hoge torens tot vishutjes en ze hebben een aantal installaties gebouwd om het leven in hun nederzettingen makkelijker te maken. Volgens regisseur Ball wilde hij hiermee aangeven dat we in de Bronstijd van de mensapen zijn aangekomen, waarmee we zien dat zij veel sneller en effectiever evolueren dan wij mensen dat deden. Het vredige leven in het dorp wordt echter verstoord als er opeens een Echo (mens) opduikt, gespeeld door Freya Allen (bekend uit The Witcher). Haar acteerwerk, zowel fysiek als vocaal, is het sterkst met weinig tekst. Ze presteert zeker, maar af en toe moest ik wel lachen vanwege het doorspillen van haar Britse accent en soms misplaatste brutaliteit – ik zou het tenminste niet durven tegenover tirannieke apen, maar een iel mensenmeisje blijkbaar wel. </p> </div> <div class="video-embed-container video-embed-container--16x9 rs-snippet rs-snippet__youtube" id="ae28612a-d1da-414a-9004-8b7894770dcb"> <div class="youtube-rs-1715065998661_qkph39nfrz" data-allowfullscreen="1" data-frameborder="0" data-src="//www.youtube.com/embed/XtFI7SNtVpY?autoplay=0&amp;controls=1&amp;rel=0&amp;showinfo=0&amp;iv_load_policy=3&amp;cc_load_policy=1&amp;cc_lang_pref=en&amp;wmode=transparent&amp;modestbranding=1&amp;disablekb=1&amp;enablejsapi=1&amp;widgetid=1"></div></div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1715065934637_nrityazpq7">Gorilla met een schokstok </h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1715065950341_e8lae69xt9"> <p>Nadat de Eagle-nederzetting met de grond gelijk is gemaakt en zijn clan ontvoerd is door de gewelddadige mensapen, gaat Noa met zijn paard en adelaar Son op pad om ze weer thuis te brengen. Ditzelfde gebeurt eigenlijk ook in War for the Planet of the Apes. Hoewel regisseur Ball liever niet wil dat we de films te veel met elkaar vergelijken, is het wel te merken welke van deze twee films dit plotpunt beter aanpak. In War is Caesar namelijk haast de helft van de film in of rondom het strafkamp waar zijn zoontje en volgelingen gevangen worden gehouden. Hierdoor kunnen we veel beter zien welke gruwelijkheden er gaande zijn, hoe de wilskracht van zijn vrienden en familie gebroken is en ook hoe Caesar zelf een slachtoffer wordt van de mensen in dit kamp tot de spectaculaire uitbraak aan het einde.</p><p>Dit alles voelt in Kingdom hartstikke ondermaats. Sowieso heeft Noa enorme schoenen om te vullen door de ‘opvolger’ van Caesar te zijn , maar zelfs met de tijdssprong draaien heel veel plotpunten en gesprekken in Kingdom óm Caesar, wat Noa eigenlijk alleen maar verder in zijn schaduw zet. Daarom voelt Kingdom af en toe meer als een podium die neergezet wordt voor een (mogelijk) vervolg in de reeks en vergeet de film om het spotlicht ook op zichzelf te zetten. De wetten van Caesar, de leer van Caesar, de ervaringen van Caesar – Noa krijgt dit allemaal te horen en zien vanuit verschillende perspectieven, maar hierdoor vergeet de film zelf ook een beetje om Noa neer te zetten als zijn eigen persoon… of nou ja, mensaap. </p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1715065963069_35x8lidtdw9"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-707511"> <figure class="resized-image"> <img alt="Kingdom of the Planet of the Apes" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/707511/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1715065961228_u1l2fajgez">Not my Caesar</h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1715065976773_l1rrg96odl"> <p>Met behulp van Raka, een wijze en geestige orang-oetang met een geweldige stem gespeeld door Peter Macon (The Orville), leert Noa steeds meer over de geschiedenis van hun bestaan en natuurlijk de echte Caesar. Zo raken ze uiteindelijk ook bevriend met de Echo waar Noa eerst achteraan zat en komen ze erachter dat haar naam Mae is. Na een handjevol onthullingen, worldbuilding en uitstekende actiesequenties, komen we aan het einde van de tweede akte eindelijk aan bij de titulaire Kingdom. Deze nederzetting lijkt op een Romeins fort aan de kust van de zee, met slavernij en al, en staat onder leiderschap van een intelligente bonobo die zichzelf Proximus Caesar noemt. </p><p>Proximus (Kevin Durand) houdt van geschiedenisboeken, voornamelijk Romeinse geschiedenis, en forceert eigenlijk de goedmoedige en respectabele leer van apenleider Caesar met Romeinse wetgeving (lees: barbaarsheid) en historie. Caesars credo ‘Ape together strong’ wordt hierdoor verdraaid naar: ontvoer alle apen in de omgeving en maak ze tot slaaf om jouw doel te bereiken. Ik wil niets verklappen over het doel van Proximus, eentje waar ik eigenlijk wel achter sta in de context van dit universum, maar duidelijk is wel dat hij geen goed uitgewerkte schurk is. Ik was meer onder de indruk van zijn rechterhand, de gorilla met de schokstok. Ondanks zijn begrijpelijke motieven en interessante persoonlijkheid, is hij misschien maar twintig minuten aanwezig in de hele film en is zijn dood vrij snel en cliché. Om maar niet te spreken over het feit dat we amper iets terugzien van zijn ‘Romeinenobsessie’, bijvoorbeeld gladiatorengevechten, veroveringen van meer clans, het bouwen van een eigen vloot of iets meer in deze Romeinse trant. </p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1715065989965_jih4n6c0rpc"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-704823"> <figure class="resized-image"> <img alt="" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/704823/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1715065987428_b702fs8t1fw">Smaakt naar meer</h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1715066011676_u12g7eogi29"> <p>Mijn grootste kritiekpunt van Kingdom of the Planet of the Apes is misschien wel het tempo. Dit is de langste moderne Apes-film en tot de climax voelt het tempo ook prima, met veel afwisseling tussen intieme expositie en spannende actie. Tijdens en na de climax was ik echter verbaasd dat de film ‘nu al’ eindigde. Het voelde alsof er meer moest komen. Of misschien voelde het doel van Noa’s missie, namelijk zijn clan bevrijden van Proximus en ze thuisbrengen, wel te snel opgelost. Ik hunkerde naar meer, er moest toch nog íets komen? Ja, een open einde die alles inzet op een vervolg die meer ‘mens’-georiënteerd is, maar dit deel dan? Misschien hadden we een stuk meer tijd kunnen doorbrengen in de Kingdom, hadden we meer van Proximus en zijn rechterhand moeten zien en kon het achtergrondverhaal van Mae wellicht ook wat meer aandacht krijgen. Op deze manier kon ik gewoon niet voor haar en haar plannen juichen. </p><p>Ik kijk uit naar het vervolg waar het open einde van Kingdom naar hunkert, maar hopelijk staat die zelf wel een stuk sterker in zijn schoenen qua identiteit, boodschap en verhaaldoel. Kingdom of the Planet of the Apes staat audiovisueel en choreografisch als een huis, maar het laat ook zien dat het publiek laten smachten naar meer soms teleurstellender uitpakt dan je zou hopen.</p><p><i>Kingdom of the Planet of the Apes is nu te zien in de bioscoop.</i></p> </div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
<div class="article-conclusion"> <div class="article-conclusion__title-wrapper"> <h2 class="article-conclusion__title">Ons oordeel</h2> </div> <div class="review conclusion rs-snippet rs-snippet_review"> <div class="rating"> <div class="rating__value rating__value--70">7</div> <div class="rating__graphic-container"> <div class="rating-text-wrapper"> <div class="rating__graphic--text"> <div class="rating__value-text">70</div> </div> </div> </div> </div> <div class="review__summary"> <span>Kingdom of the Planet of the Apes houdt de eer van de moderne Apes-trilogie hoog, maar vergeet ook zijn eigen identiteit neer te zetten. Het gevoel dat deze film ondanks de grote tijdsprong van driehonderd jaar toch in de schaduw van Caesar staat, overheerst ondanks de sterke audiovisuele effecten en spannende actie. Op zichzelf is het een prima film, maar laten we hopen dat de verhaal- en worldbuildingelementen die nu missen sterker zijn in het volgende deel. </span> </div> <div class="review__container"> <div class="review__list-wrapper"> </div> </div> </div> </div>
</article>


Kingdom of the Planet of the Apes filmreview – Een podium zonder spotlight

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links