
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="21d2f9b5-5a68-439c-83fa-d776a44ff9f4"><p class="Body">Laten we eerst even de formaliteiten uit de weg ruimen. Ja, ik sta nog steeds volledig achter mijn moddervette Gold Award (<a href="https://pu.nl/artikelen/review/metal-gear-solid-5-the-phantom-pain-review/" target="_blank">een 97</a>) die ik aan The Phantom Pain heb uitgedeeld. Sterker nog, vorige maand heb ik <a href="https://instagram.com/p/77Q9EmroOQ/" target="_blank">de Platinum Trophy</a> ervan behaald en geloof me als ik zeg dat ik teveel van m’n vrije tijd hou om volledige dagen te besteden aan games die ik niet mínstens als Game of the Year-materiaal beschouw. Ja, de FOB-gerelateerde microtransacties zijn een beetje jammer, maar hun aanwezigheid hebben de meer dan 120 uren die ik aan de game besteed heb in geen enkel opzicht beïnvloed, laat staan verziekt. En wie gelooft dat de game geen Gold Award waard is omdat “het verhaal niet af is”: stel je niet zo aan. Gameplay-technisch zou de geschrapte missie niet veel meer zijn dan een reprise van missie 31 en dat hebben we in de vorm van missie 50 alsnog gekregen. De rest ervan staat op YouTube. Daarnaast vond ik Chapter Two (die voornamelijk uit geremixte, moeilijkere versies van eerdere missies bestaat) wél awesome, dus nogmaals: ik sta volledig achter die 97. Nee, los van het moeten verzamelen van wilde dieren heb ik letterlijk van elke seconde van deze game genoten. The Phantom Pain is een verplichte aanschaf voor iedere serieuze gamer. Klaar. Punt.<o:p></o:p></p><p class="Body"></p><p class="Body"></p><h3 class="Body">Goed</h3><p class="Body">Eigenlijk maakt het dus geen fuck uit of deze derde iteratie van Metal Gear Online (a.k.a. de “echte” multiplayermodus van The Phantom Pain) goed is, want het is een gratis onderdeel van een game die je sowieso al moet hebben. Als de kwaliteit hiervan dus het laatste is waar je zeker van wilt zijn voordat je besluit om tot een aanschaf over te gaan, dan heb je in feite een maand voor niks zitten wachten. Metal Gear Online kan theoretisch een naardere ervaring zijn dan gedwongen worden om een gerijpte drol van een stervende alpaca te verorberen, en dan nóg zou The Phantom Pain een 97 waard zijn. Gelukkig is van strontvreten geen sprake, want... Metal Gear Online 3 is goed. Heel erg goed. “In ieder geval beter dan Metal Gear Online 2” goed, en de afgelopen twee dagen ook “mag zich met trots onderdeel van The Phantom Pain noemen” goed. En dat is heel erg goed.<o:p></o:p></p><p class="Body"></p><h3 class="Body">Taggen</h3><p class="Body">Voor de mensen die niet weten wat Metal Gear Online is: het is een modus die de gameplay, wapens en (aangepaste) locaties van The Phantom Pain gebruikt om multiplayer-matches te creëren met stealth-elementen en, voornamelijk, die van de third-person shooter. De skills die je opgebouwd hebt met het spelen van The Phantom Pain zullen dus erg van pas komen in Metal Gear Online, al zorgt het feit dat je in totaal met zestien man tegelijk speelt voor een compleet andere dynamiek. Voordat je kunt beginnen met spelen moet je met je personage (degene die je in het ziekenhuisbed in The Phantom Pain gecreëerd hebt) één van de drie klasses kiezen: de Scout (kort door de bocht: de sniper), de Enforcer (voor de liefhebbers van zwaar geschut) en de Infiltrator (voor de echte stealth-fans onder ons). Elke klasse heeft z’n eigen loadouts en abilities, waaronder ook een paar die niet meteen opvallen; zo is bijvoorbeeld de Scout net iets sneller met het taggen van een vijand als ie z’n verrekijker gebruikt. De Enforcer heeft daarnaast betere armor, de Infiltrator kan semi-onzichtbaar worden, et cetera.<o:p></o:p></p><p class="Body"></p><h3 class="Body">Kleuren</h3><p class="Body">Al met al was ik erg onder de indruk van hoe gebalanceerd de drie klasses lijken te zijn; geen enkele was overduidelijk overpowered of iets dergelijks. De Infiltrator leek in het begin de beste vanwege z’n stealth camo, maar na een paar potjes begon ik redelijk goed te worden in het herkennen van de “waas” die om Infiltrators heenhangt; een enkel schot is vervolgens genoeg om de camo te deactiveren. Het enige nadeel van de drie klasses is dat je schijnbaar niet zomaar 1, 2, 3 van klasse kunt wisselen, dus wie ze alledrie wil proberen zal nog twee extra personages moeten bijmaken. Wat overigens zo gebeurd is (én je de mogelijkheid geeft om als een vrouw te spelen) dus zo’n groot probleem is dat eigenlijk niet. Met de in-game multiplayer-valuta die je langzaam verdient, de Gear Points, kun je je personage vervolgens opleuken met extra pakjes en helmpjes. Allemaal volledig cosmetisch, natuurlijk. Wie z’n Mother Base-munten niet opmaakt aan FOB’s kan ze overigens inwisselen om nieuwe kleuren te kopen voor wapens en dergelijke. Al met al een prima manier om de speler te belonen voor ‘t spelen van MGO en ‘t allemaal toch eerlijk te houden voor iedereen.</p><p class="Body"></p><h3 class="Body">Onzichtbaar</h3><p class="Body">Na het kiezen van je klasse is het tijd om te gaan spelen, en dan heb je de keuze uit drie modi: Cloak and Dagger, Comm Control en Bounty Hunter. Cloak and Dagger vond ik persoonlijk de tofste, omdat het voor mij het meest als de singleplayer aanvoelde. In deze asymmetrische modus moet het ene team een dataschijf veroveren met behulp van niet-dodelijke wapens en stealth camo, en moet het andere team de schijf beschermen met behulp van dodelijk wapens. Een soort van eenzijdige Capture the Flag, wat veel toffer is dan het klinkt omdat er ook een beetje Last Man Standing in verwerkt zit. Inderdaad: iedereen heeft maar één leven, en dit is waarom stealth in deze modus zo belangrijk is en waarom je letterlijk van begin tot eind op het puntje van je stoel zit. En ook hier werd ik weer verrast door hoe gebalanceerd de gameplay is; zo zijn de dieven met hun onzichtbaarheid totaal niet zo OP als ik in eerste instantie verwacht had. Dit komt mede omdat als één persoon van het stelende team geraakt wordt, het hele team gelijk z’n stealth camo verliest. Een af en toe frustrerende doch broodnodige keuze die Cloak and Dagger zo heerlijk Metal Gear maakt.<o:p></o:p></p><p class="Body"></p><h3 class="Body">Revolutionair</h3><p class="Body">Comm Control lijkt op Cloak and Dagger, met de belangrijke verschillen dat het niet om één dataschijf gaat maar om meerdere Comm Links, én dat er geen enkele levens zijn maar een tijdslimiet. Het ene team moet de Comm Links dus te grazen nemen terwijl het andere team dat probeert te voorkomen. Het speelt weg als een variatie op King of the Hill en is ook ontzettend vermakelijk, al prefereerde ik Cloak and Dagger dusdanig dat ik er niet al teveel tijd in gestoken heb. Voor spelers die het eliminatie-aspect van Cloak and Dagger echter te streng vinden, is Comm Control het perfecte alternatief. Tenslotte is er Bounty Hunter, die ik bijna net zo dope vind als Cloak and Dagger en waarvan ik nu al weet dat het bij de meeste gamers de populairste modus gaat zijn (al is ‘t maar vanwege z’n symmetrie). In feite is Bounty Hunter gewoon Team Deathmatch, maar met één hele belangrijke (en als je het mij vraagt: behoorlijke revolutionaire) gimmick: de manier waarop de Fulton-ballonnen aan de gameplay bijdragen.<o:p></o:p></p><p class="Body"></p><h3 class="Body">Tickets</h3><p>Laat het me je uitleggen. In Bounty Hunter begint elk team met 30 “levens”, genaamd tickets, en het doel is om het aantal tickets van het andere team tot nul te reduceren. Elke kill is één ticket waard, dus als jouw team dertig kills maakt dan is de match over. Toch? Nou, waarschijnlijk niet, want dit is de geniale twist: elk ticket dat jij wegneemt door iemand te doden wordt aan jouw personage toegevoegd als een bounty. (Met andere woorden: als jij tien kills hebt gemaakt, dan heb jij een bounty van 10 tickets op je hoofd.) En als het vijandige team erin slaagt om jou met een ballon weg te fultonnen, dan krijgen zij jouw complete bounty erbij als levens/tickets. Oftewel: een team dat aan de verliezende hand is kan in één keer een comeback van jewelste maken door de vijandige soldaat met de hoogste bounty te vangen. Je zult pas merken hoe geniaal dit is als je het daadwerkelijk speelt, maar de manier waarop de dynamiek van de game verandert wanneer er iemand rondloopt met een bounty van meer dan tien is werkelijk geweldig. Want neem je het risico om diegene te fultonnen, of ga je voor de makkelijke kill en schiet je hem in z’n rug? Keuzes.</p><p></p><h3>Walkers</h3><p class="Body">Bounty Hunter is dus geweldig, en niet in de minste plaats omdat een potje lekker lang kan duren als beide teams even goed zijn. Heb nou al vaker potjes van meer dan een half uur meegemaakt en de spanning groeit dan met de minuut. Maar: het kan af en toe erg chaotisch worden en op dat soort momenten herinner ik me waarom ik de gecontroleerde actie van Cloak and Dagger toch stiekem prefereer. Oh, en ook niet geheel onbelangrijk: Walker Gears zijn wél echt OP. Bounty Hunter is awesome, maar er zit wel altijd iemand tussen die het niet kan laten om met de minigun van zo’n wandelende tank even makkelijk tig kills te scoren. Frustrerend, vooral omdat die dingen ook zo goed bepantserd zijn. Cloak and Dagger all the way voor mij dus, al is Bounty Hunter perfect om af en toe even wat stoom af te blazen door volledig Rambo te gaan. En ik herhaal: dat ticketsysteem, waarbij je levens kunt “terugwinnen” door tegenstanders te ontvoeren in plaats van te doden, is dusdanig geniaal dat ik het in andere games wil terugzien.<o:p></o:p></p><p class="Body"></p><h3 class="Body">Stuiteren</h3><p>Wat kan ik verder nog vertellen over MGO? Oh ja, er zijn maar vijf maps. Er komen er meer aan, maar op dit moment wisselen de modi dus continu tussen de vijf beschikbare maps, wat enigszins karig aanvoelt. Wel is één van die maps, Black Site, in feite niets anders dan Camp Omega (de locatie van Ground Zeroes) en daar werd ik erg blij van. Kojima loog dus niet toen hij zei dat we Camp Omega zouden terugzien in The Phantom Pain! Verder is het ook wel geinig dat je personage af en toe wordt vervangen door niemand minder dan Venom Snake of Revolver Ocelot. Ja, de game besluit willekeurig om spelers af en toe controle te geven over deze twee legendarische soldaten, inclusief hun speciale krachten (Snake heeft z’n raketarm en Ocelot heeft kogels die van muren afstuiteren). Persoonlijk vond ik de paar momenten dat ik in hun schoenen mocht staan niet al te bijzonder (onder andere omdat Snake z’n raketarm te langzaam is om echt bruikbaar te zijn tijdens een gevecht) maar als geinige, typische Kojima-achtige extra is het een leuke toevoeging in een multiplayer-modus die al vol zit met soldaatstelende ballonnen en krokodilhelmen. </p><p></p><h3>Waard</h3><p class="Body">De derde Metal Gear Online is dus een groot succes en ik zie mij dit écht nog vaak spelen (al zou de multiplayer van Halo 5 daar een stokje voor kunnen steken, maar dat valt nog te bezien). Het iets langzamere tempo van Metal Gear zorgt voor veel meer onderhuidse spanning dan in je gemiddelde first-person shooter, vooral in combinatie met de stealth van Cloak and Dagger en het risk/reward-systeem van Bounty Hunter. Ik heb hardop gejuicht toen ik gered werd door een teamgenoot, die de ballon kapotschoot waarmee ik bijna door de tegenstander ontvoerd werd tijdens een potje Bounty Hunter. Toen ik met een grote glimlach verder speelde besefte ik dat Metal Gear Online zonder twijfel een waardig onderdeel is van wat allang en breed de beste game van ‘t jaar is voor mij. Ik ga Metal Gear Online dus geen los cijfer geven - het blijft immers een gratis extra - maar het bevestigt alleen nog maar meer hoe erg The Phantom Pain die 97 waard is.</p><p>P.S. Na dag drie had ik bijna geen problemen meer met de servers of het vinden van teams. Niet teveel naar de haters luisteren, dus.</p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Metal Gear Online - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links