
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="6534b8c0-abee-43e8-966f-d0a0dd220492"><p class="Body">Kort geleden had ik op Twitter ruzie met een andere Nederlandse gamejournalist. Ik vond dat ie teveel aan 't afgeven was op gamers én Blizzard teveel aan 't verdedigen was na dat hele Diablo Immortal-debacle. 'Ik laat me niet uitmaken voor Blizzard-reclamebureau door de man die basically 't PR-bureau is van Super Smash Bros.', zo klonk zijn repliek. Ik vertel jullie dit allemaal niet om te pochen met het feit dat ik die discussie uiteráárd gewonnen heb (bitch, please) maar omdat ik mijn tegenstander één ding moet toegeven: ik bén ook wel echt een beetje een Smash PR-bureau. Maar, hé, niet omdat ik de belangen van Nintendo wil behartigen, ofzo — bedrijven willen immers alleen maar winst maken en het is mijn taak om aan de kant van de consument te staan — maar omdat ik gewoon zielsveel van Smash hou. Smash is, werkelijk waar, een onmisbaar onderdeel van m’n leven geworden. Het heeft m’n identiteit gevormd. Ik maak dus niet zozeer PR voor Smash; ik maak PR voor mezélf.</p><p class="Body" style="text-align: center;"><br/></p><h3 class="Body"><strong>Lifestyle</strong></h3><p class="Body">Ja, ik kan me nog goed herinneren hoe ik op de dag van launch naar de Free Record Shop op station Amsterdam Sloterdijk ging om Super Smash Bros. Melee te halen. Dat was dus 24 mei 2002. (Saillant detail: dames en heren, ik ben f*cking oud.) De busrit naar huis heb ik gespendeerd met het lezen van de handleiding. Sindsdien heb ik Smash nooit meer losgelaten. Ik deed mee aan toernooien (en won er zelfs een paar), ik werd onderdeel van de gigantische familie genaamd de Smash-community (eerst offline, en na de uitvinding van social media en YouTube ook online) en sinds de release van Smash 4 enkele jaren geleden werd Smash ook een werkelijk onderdeel van m’n dagelijkse online multiplayer leven.</p><p class="Body" style="text-align: center;"><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/BnpmjTMI12c" width="608"></iframe></p><p class="Body">De For Glory-modus heb ik tot vorige week nog dagelijks gespeeld, en, ja, dat betekent inderdaad dat ik tot vorige week dus ook nog gewoon een Wii U onder m'n tv had staan, als waarschijnlijk één van de laatsten in Nederland. Ik overdrijf dus niet als ik zeg dat Smash een essentieel deel is van mijn wezen. Dat is het immers al meer dan zestien jaar.</p><p class="Body" style="text-align: center;"> <br/></p><h3 class="Body"><strong>Achterhoofd</strong></h3><p class="Body">Aan de ene kant ben ik dus de perfecte persoon om Super Smash Bros. Ultimate te reviewen. Ik ken de serie zo achterlijk goed dat ik elk verschil in dit nieuwe, vijfde deel direct aanvoel. 'Oh, de algehele snelheid ligt iets hoger', 'oh, er is minder landing lag op luchtaanvallen', 'ah, air dodges tijdens een recovery zijn nu een slecht idee', et cetera. (Excuses voor ’t jargon. Fighting games, hè?) Maar aan de andere kant was het voor jullie wellicht beter geweest als iemand anders de game had behandeld. Ik bedoel, hoe groot was de kans geweest dat ik Ultimate níet helemaal de shit had gevonden? Dit is de game die verdorie het fundament gaat vormen voor mijn dagelijks genot voor minstens de komende, pfffft, vijf jaar? No way dat ik deze game ook maar enigszins kan zien als potentieel gebrekkig; daarvoor ben ik teveel in de franchise geïnvesteerd. Hou dat dus in je achterhoofd.</p><p class="Body" style="text-align: center;"><br/></p><h3 class="Body"><strong>Beloning</strong></h3><p class="Body">Masturbatieve en veel te lange inleiding daargelaten: deze game is de waarheid. Die 'Ultimate' subtitel is namelijk (in tegenstelling tot bij veel andere games) volledig terecht, mede omdat de game bombastischer dan ooit tevoren slaagt in de twee belangrijkste doelen van de franchise: het zijn van 's werelds beste platform-fighter én het zijn van de grootste viering van videogames in z'n algemeen. In tegenstelling tot bij de vorige delen weet Ultimate deze twee elementen echter om te smeden tot één geheel.</p><p class="Body" style="text-align: center;"></p><p class="Body">Eén van de memorabelste dingen in Melee waren bijvoorbeeld de vele trophies die je kon verzamelen, die allemaal op prachtige wijze de geschiedenis van heel Nintendo wisten te eren. Het waren prachtige, informatieve, digitale trofeeën waarmee de game dus, naast het zijn van een vechtgame, óók een soort Nintendo-encyclopedie wist te zijn. Het 'probleem' van deze trophies (een probleem dat ik nu pas doorheb, dankzij Ultimate) is dat ze geen impact hadden op de gameplay. Ze waren 'slechts' een beloning. Een geweldige beloning, maar wel slechts een beloning.<br/></p><h3 class="Body"><strong>Street Fighter</strong></h3><p class="Body">Er kwam een raar, melancholisch soort verdriet over mij heen toen een tijdje geleden bevestigd werd dat Ultimate géén trophies meer zou bevatten om tijd en resources beschikbaar te maken voor de ambitieuze doelen waar de game naar streefde. Gelukkig is de vervanging ervan — de spirits — in bijna elk opzicht superieur, omdat ze dus, jawel, daadwerkelijk invloed hebben op je speelgenot. In zowel de (geweldige) avontuurmodus World of Light als de Spirit Board-modus (waar je losse gevechten kunt doen om spirits te verkrijgen) dicteren de spirits in kwestie namelijk wat voor gevecht je zult beleven.</p><p class="Body" style="text-align: center;"><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/WShCN-AYHqA" width="608"></iframe></p><p class="Body"></p><p class="Body">Spirits zijn namelijk de geesten van bekende en minder bekende gamepersonages uit meer dan 35 jaar videogames, en zij worden gerepresenteerd door het gevecht waar ze aan gekoppeld zijn. Laat me je een voorbeeld geven. Een gevecht tegen de 'spirit' van Blanka van Street Fighter? Dat is dus een gevecht tegen een groene Donkey Kong die het screw attack-voorwerp vastheeft, zodat ie, net als Blanka, elektrische rolaanvallen kan doen. En uiteraard speelt dit gevecht zich in de jungle af, terwijl de Blanka Theme door de speakers knalt. Ja, het is 'gewoon' een gevecht tegen Donkey Kong, maar het vóelt als een Street Fighter-gevecht.</p><p class="Body"></p><h3 class="Body"><strong>Representatie</strong></h3><p class="Body">Zelfs één van mijn favoriete DS-games Elite Beat Agents (een muziekgame over drie mannen in pakken) werd gerepresenteerd aan de hand van een gevecht tegen drie Mii Swordfighters in, jawel, zwarte pakken. Nooit gedacht die franchise na twaalf jaar weer terug te zien, man. En dát is de kracht van Spirits: het weet aan de hand van de uitgebreide, diepgaande Smash Ultimate-gameplay een ontelbare hoeveelheid videogames te representeren. En er zijn een kleine 1300 spirits, dus tel uit je winst. Ik heb altijd al gezegd dat dít is hoe fighting games singleplayer-content moeten benaderen: door AI-gevechten aan te bieden met voorwaardes, regels en gimmicks die je níet vindt in normale matches.</p><p class="Body" style="text-align: center;"><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/WLu7e8RZoYc" width="608"></iframe></p><p class="Body">Eén van de redenen dat de Challenge Tower van de 2011-Mortal Kombat reboot voorheen mijn favoriete singleplayer-modus in een vechtgame ooit was, was omdat het exact dát wist te doen: het schotelde je 300 challenges voor met bizarre regels, zoals grotere vijanden, levels die begonnen te kantelen, etc. Nou, Spirits heeft de eer om m’n nieuwe favoriet te zijn, mede omdat het dus een kleine 1300 van die challenges heeft én daarmee tegelijkertijd de geschiedenis van gaming eert. Subliem.<br/></p><h3 class="Body"><strong>Beter</strong></h3><p class="Body">Ik kan niet genoeg benadrukken hoe extreem slim de hele Spirits-kant van Ultimate is. Voorwaarden als 'de vijand begint het gevecht met een wapen', 'het level is bedekt met lava', of 'vecht tegen vijf personages en schakel alleen de hoofdvijand uit' lijken in eerste instantie niet heel bijzonder, maar gekoppeld aan spirits van andere games krijgen ze zo’n unieke context dat je niet kunt stoppen met glimlachen.</p><p class="Body" style="text-align: center;"><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/w3Gt42kVgCw" width="608"></iframe></p><p class="Body">Ultimate beloont je hiermee ook meer naarmate je een grotere videogame-nerd bent; hoe groter je kennis van het medium, hoe beter je de creativiteit van de Spirits-gevechten zult waarderen. Prachtig. Maar misschien nog wel het beste… is dat Spirits een betere Smash-speler van je maakt; die unieke regels zorgen er immers voor dat je de kern-gameplay van Smash leert inzetten in immer veranderende contexten. Net als, inderdaad, in competitief potjes tegen menselijke spelers. Voorgaande Adventure-modi (zoals de Subspace Emissary) waren best leuk, maar maakten je géén betere speler. Spirits wel.<br/></p><h3 class="Body"><strong>Wagenziek</strong></h3><p class="Body">Deze slimme, recursieve manier van gameplay koppelen aan het nalatenschap van Nintendo en z'n personages wordt echter ook doorgetrokken naar de andere modi. Classic Mode was voorheen een behoorlijk saaie, voor elk personage vrij identieke ervaring waarbij je een serie standaard gevechten moest behalen voordat je tegen Master Hand mocht vechten. En dat was ’t. Nu is Classic Mode voor elk personage uniek, zowel thematisch als inhoudelijk. Speel je als Wolf? Dan moet je vechten tegen alle personages die niet in Smash 4 terugkwamen. Yoshi? Vecht tegen andere hagedissen, draken en dino’s. Pikachu? Zijn Classic Mode draait volledig om Pokémon. Jigglypuff? Vecht tegen de volledige cast van de allereerste Smash-game. Ryu? Alle gevechten zijn Stamina-battles, vergelijkbaar met Street Fighter. Cloud? Al zijn gevechten spelen zich af in bewegende arena’s, refererend naar zijn wagenziekte in Final Fantasy VII. Et cetera, enzovoorts. Classic Mode is nu weliswaar vermakelijk, en ik had nooit gedacht dat ooit te zeggen.</p><p class="Body" style="text-align: center;"><br/></p><h3 class="Body"><strong>Boodschap</strong></h3><p class="Body">Dát is hoe je nostalgie doet, verdomme: door niet simpelweg naar bekende dingen te verwijzen, maar door het daadwerkelijk te koppelen aan gameplay. Zeggen dat Ultimate dus een 'viering' is van het medium is net zo’n understatement als zeggen dat het WK een 'best leuke gebeurtenis' is in de wereld van 't voetbal. Ultimate is geen viering; het is een herbevestiging van het bestaansrecht van videogames. Ja, Ultimate laat je je ongegeneerd trots voelen op je identiteit als gamer; iets wat in dit politieke klimaat zelfs bijna gezien wordt als een zwaktebod. Dit benadrukken vind ik belangrijker dan het hebben over de kleine mechanische veranderingen in de combat, want, hé, dat boeit alleen hardcore idioten zoals ik.</p><p class="Body" style="text-align: center;"></p><p class="Body">Ultimate is, qua gameplay, immers wel gewoon weer een Smash-game, en je weet ondertussen wel of dat je ding is of niet. Enfin, Ultimate is mijn game van het jaar — shit, het is mijn game van de generatie — en dat heeft dus niet alleen te maken met het beste character roster in een game ooit, de bijna 900 nummers tellende soundtrack (die in z’n eentje de aankoopprijs waard is) en het geweldige, tijdloze, aangescherpte vechtsysteem. Het heeft voornamelijk te maken met dat het meer videogame durft te zijn dan welke game dan ook. Werkelijk ultimate. Aldus dit Smash PR-bureau.</p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Super Smash Bros Ultimate - review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links