De wereld van Arcane is zo ontzettend gelaagd. Seizoen één vertelt het verhaal over twee zussen die na de dood van hun vader uit elkaar groeien en beiden op hun eigen manier in een neerwaartse spiraal terechtkomen. Tegelijkertijd vertelt het een verhaal van armoede, van hoe onderdrukking door een rijke bovenstad helden in de onderwereld maakt. En wanneer gelijkheid dichterbij is dan ooit, explodeert alles tot één groot conflict. Dat is waar seizoen twee de draad weer oppakt en je direct in een spiraal van spanning, intrige en persoonlijk drama gooit. We zijn zó terug.
Waar gaat dit heen?
Ik maakte me halverwege mijn kijksessie een beetje zorgen. Waar Arcane altijd stond voor een personagegedreven verhaal zonder al te veel lore-bullshit, gooit seizoen twee gelijk een hoop op je bord. Plots krijgen we te maken met ‘wild runes’, een mysterieuze organisatie genaamd de Black Rose, verschillende facties in de onderwereld van Zaun, Viktors mysterieuze transformatie door Hextech, enzovoorts. Met in het achterhoofd dat Arcane met dit seizoen eindigt vroeg ik me af: waar gaat dit in godsnaam heen?
Maar het Franse Fortiche is slimmer dan dat – het toppunt van show, don’t tell. Wie goed oplet, ziet aan gezichtsuitdrukkingen en intonaties hints voor wat komen gaat. Dat Ambessa, de meedogenloze moeder van Mel, opeens op het toneel verschijnt en éxact wanneer de jonge Caitlyn haar moeder kwijtraakt inspringt, blijkt achteraf helemaal geen toeval. Zelfs de pre-post-credits-scènes (?) hinten naar iets wat al heel lang in werking is gezet, tot het opeens tot uiting komt en je diep in je hart raakt.
Een persoonlijker conflict
Zelfs als het leeuwendeel van dat soort zaken over je hoofd vliegt vormen Jinx, Vi en Caitlyn nog altijd de kern van het verhaal. Met name die laatste ondergaat een behoorlijke transformatie, nadat haar moeder van haar wordt afgenomen door het toenemende geweld. Waar het meisje altijd aan de sympathiekere kant van het spectrum stond, wordt ze nu gedwongen tot harde maatregelen. De serie is daarbij nooit bang om je perspectief op een personage te beïnvloeden: je ziet hoe diepgeworteld het conflict eigenlijk is wanneer ze er persoonlijk bij betrokken raken. Elke aanval heeft weer extremere gevolgen en leidt tot meer verdeling. Treffender kan het commentaar op onze eigen samenleving niet zijn.
Ook Vi en Jinx staan niet stil. Met name die eerste, ingesproken met de zoete stem van Hailee Steinfeld, ondergaat een identiteitscrisis. Waar ze ooit walgde van de Enforcers van het rijke Piltover, maakt ze daar opeens zelf onderdeel vanuit. Arcane staat daarmee weer bol van de symboliek. De wederontmoeting tussen de zussen doet bijvoorbeeld angstvallig veel denken aan de eerste keer toen de Enforcers hun thuis binnenvielen, Vi’s poging om iemand te vertrouwen loopt uit op een herhaling van het verleden en Viktors nieuwe identiteit is een commentaar op profeten.
Door het rappe tempo en de vele plotlijnen is er wel wat minder ruimte voor andere personages. Waar Jayce voorheen nog centraal stond in de kwestie rondom Hextech – de op magie gebaseerde technologie die de verschillen nog veel groter maakt – krijgt hij tot nu toe weinig tijd om dat probleem te verkennen. Hetzelfde geldt een beetje voor verzetsstrijder Ekko en de pluizige professor Heimerdinger, die met hun onderzoek ondanks de ingrijpende gevolgen qua karakter een beetje op de tweede plaats komen.
Daarbij leunt seizoen twee voor mijn gevoel iets meer op League of Legends-lore dan voorheen. Een hoop kun je zien aankomen of begrijpen door heel goed op te letten, maar enkele elementen zijn me na zes afleveringen en een bezoekje aan de League of Legends-wiki nog steeds niet helemaal duidelijk. Op basis van hoe de tweede akte een hoop samenbrengt, m’n hart breekt en de serie klaarmaakt voor een grote finale, heb ik er echter vertrouwen in dat de serie dat gebrek aan focus goedmaakt.
Absolute fucking cinema
Want eerlijk: hoewel alle karakterontwikkelingen, thematiek en commentaar van Arcane al absolute cinema zijn, tilt de animatie dat naar een nog veel hoger niveau. Ik overdrijf niet wanneer ik zeg dat geen enkel animatieproject – ook niet Spider-Verse – in de buurt komt van sommige vechtscènes tot nu toe. De manier waarop Fortiche vliegende kogels, stoten, vonken, felle kleuren en verschillende animatiestijlen met elkaar samenbrengt tot één schouwspel is ongekend. De actie in Arcane is werkelijk een feest om naar te kijken, terwijl ook elke frame tijdens de kalmere scènes een schilderij op zich is.
Her en der wordt er meer geëxperimenteerd met de animatie, maar de grootste variatie blijft bewaard voor de muzikale intermezzo’s die tijdsprongen weergeven. Hoewel ze vooral bedoeld zijn om de banger van een originele soundtrack te laten ademen (onder andere Linkin Park, Stromae en Stray Kids), is een enkeling puur gemaakt om gewoon even te flexen. Dit is naar verluidt de duurste animatieserie ooit gemaakt, maar geen cent is verspild.
Drie jaar lang vroeg ik me af of Arcane een eendagsvlieg was - zo’n zeldzame serie die voor één seizoen alles perfect doet en daarna weer verdwijnt. Hoewel ik dus nog een derde van de afleveringen te gaan heb en er zeker nog vraagtekens zijn, is het wel duidelijk dat er nog altijd geen betere gameverfilming bestaat dan Arcane. Petje af.
Arcance aflevering 1 tot en met 3 zijn nu te bekijken op Netflix. Aflevering 4 tot en met 6 en 7 tot en met 9 verschijnen op respectievelijk 16 en 23 november.
Opmerkingen