Dead or Alive 6 komt zijn beloftes niet na

Seks verkoopt nu eenmaal, en dat weet Dead or Alive 6. Toch is er een en ander veranderd. De nadruk ligt meer op het spektakel van de gevechten dan op de borsten van de vrouwelijke vechters en de kleding die ze dragen is veelal een stuk bescheidener. Veelal, want met het verdienen van munten zijn outfits vrij te spelen die het geseksualiseerde karakter van de franchise gewoon weer bevestigen.

Ondanks dat een vos zijn streken niet verliest is Dead or Alive 6 op dit vlak nét wat minder opzichtig dan zijn voorgangers, al scheelt het weinig. De herziening van de outfits heeft namelijk weinig zin als daar personages zoals Marie Rose en Honoka tegenover staan. Zij bewandelen de lijn tussen acceptabel en verwerpelijk, en je mag je afvragen voor wat voor publiek deze personages zijn ontworpen. In ieder geval niet voor hun leeftijdsgenoten.

Prachtige onzin

Fans van het vechtsegment van de franchise kunnen opgelucht ademhalen bij de gedachte dat er aan de kern van Dead or Alive nagenoeg niets is veranderd. De voornaamste trekpleister van de serie is altijd de visuele pracht en praal geweest en daaraan heeft dit zesde deel ook geen gebrek. De animaties zijn snel en vloeiend, de aanvallen knallen van het scherm dankzij hun visuele impact en de omgevingen zijn afwisselend en gedetailleerd. Naarmate een gevecht vordert worden de gevolgen van het geweld zichtbaar op de vechters en zijn er steeds meer blauwe plekken, kleerscheuren en zweetdruppels te zien.

Het gevoel voor realistische details gaat hand in hand met absurde dingen als arena’s met een agressieve Pteranodon, teleportatie-aanvallen van de ninja’s en personages die na een gebroken rug weer vrolijk opstaan. De mix van realisme en over-de-top fantasie werkt goed, vooral omdat Dead or Alive 6 zichzelf niet al te serieus neemt.

In de verhaalmodus vind je dezelfde flirt met absurditeit. Het flinterdunne verhaaltje hangt aan elkaar van onnodig ingewikkelde scenario’s. Zo is er een voorname plotlijn die je kan volgen, maarspeel je ook tijdens het voltooien van hoofdstukken nieuwe gevechten vrij die het perspectief van de nevenpersonages belichten. In welke volgorde deze gespeeld moeten worden wordt nooit echt duidelijk, maar omdat ze toch vooral dienen als humoristische intermezzo’s – en niet als logische aanleiding voor gevechten – maakt dat uiteindelijk niets uit.

Spelers die op zoek zijn naar een solo-ervaring kunnen er beter voor kiezen Quest te spelen; een net zo oppervlakkige modus, maar in ieder geval wat onderhoudender dan het hoofdverhaal. In de Quest-modus kun je door opdrachten te voltooien nieuwe kledingstukken of haarstijlen voor je personages ontgrendelen. Tenminste, voor de vrouwelijke personages: hun virtuele klerenkast kan makkelijk worden gevuld met een tiental nieuwe outfits, terwijl ninja Hayate het moet doen met een nieuwe muts.

IJzersterke gameplay

Wat het spel in solomogelijkheden ontbeert, wordt voor een groot deel goedgemaakt door het goed uitgedachte vechtsysteem. De klassieke gameplay met slagen, worpen en houdgrepen keert terug, aangevuld met het nieuwe Break-systeem. Met één druk op een knop voer je een combinatie van krachtige aanvallen uit die behalve visueel indrukwekkend ook effectief zijn. Heb je genoeg kracht verzameld om je Break-balk te vullen, dan kun je redelijk eenvoudig een superaanval activeren die veel schade doet.

Door deze toevoeging wordt Dead or Alive nog toegankelijker dan het al was. Het gebruik van het Break-systeem spreekt namelijk redelijk voor zich en stelt beginners in staat om gevaarlijk uit de hoek te komen – zónder dat het spel oneerlijk wordt. Verder zijn bijna alle aanvallen uit te voeren met simpele knoppencombinaties, waardoor vooral je inschattingsvermogen van belang is voor een effectieve speelstijl.

Het Break-systeem is er sowieso niet alleen voor de beginners. Het biedt tal van mogelijkheden voor het onderbreken en verlengen van aanvalscombinaties, zodat ook doorgewinterde spelers meer variatie in hun vechtstijl kunnen krijgen. Het is altijd prijzenswaardig wanneer het een vechtspel lukt om een goede balans te vinden tussen toegankelijkheid en diepgang, en Dead or Alive 6 slaagt hier met vlag en wimpel.

Achteruitgang

Om van dat solide vechtsysteem gebruik te maken ben je wel aangewezen op het beperkte onlinegedeelte van Dead or Alive 6. Hoewel onlinesessies voor deze review stabiel verliepen en er genoeg tegenstanders te vinden waren, kent de game (op moment van schrijven) alleen maar ranked matches. Dat wil zeggen dat je hoe dan ook tegen vreemden moet spelen én altijd voor ranking points. Een simpel potje voor de lol tegen een van je vrienden is er niet bij.

Gelukkig is er een offline versus-modus, maar ook die laat te wensen over. Dead or Alive kwam altijd met een Tag-modus, waarbij vier spelers het in teams van twee tegen elkaar opnemen. In dit deel is deze spoorloos verdwenen, en ligt de focus op één-tegen-ééngevechten. De afwezigheid van de Tag-optie is door de ontwikkelaars uitgelegd als een beperking omwille van de grafische kracht, maar die verklaring voelt niet bevredigend. Offline Dead or Alive was altijd op z’n leukst was met vier man, waardoor dit voelt als een enorme achteruitgang.

In combinatie met de nietszeggende singleplayermogelijkheden en te beperkte online-opties blijft er uiteindelijk inhoudelijk weinig over om van te genieten. En voor een spel met zo’n ijzersterk vechtsysteem is dat doodzonde. Team Ninja had de intentie om van Dead or Alive 6 een volwaardige esport-ervaring te maken. Ook werd spelers voorgespiegeld dat deze game minder seks en meer serieuze fighting-game zou worden, maar daar is uiteindelijk weinig van terecht gekomen.

Dead or Alive 6 is op dit moment beschikbaar voor Playstation 4, Xbox One en pc. Voor deze review is de game gespeeld op een Playstation 4.

Laatste reviews op Gamer.nl: