Marvel’s Spider-Man: Miles Morales doet niets fout

Miles kan zijn lichaam onder stroom zetten met ‘venom’, een soort oranje bliksem. Met venom kan hij vijanden door kamers heen slingeren, ze immobiel maken of simpelweg van een elektrische stoot voorzien. Hij gebruikt de elektriciteit ook in puzzels. Miles dient bijvoorbeeld generatoren op te laden of elektriciteitsnetwerken met venom te verbinden.

Ook thematisch speelt elektriciteit een hele grote rol. Een nieuw energiebedrijf, Roxxon, blijkt een wel heel grote vinger in de pap van New York City te hebben. De motieven van Roxxon lijken dan ook dubbel. De moeder van Miles, die nog steeds moet bijkomen van het verlies van haar man in het eerste deel, grijpt daarom naar de politiek.

Er is daarom veel, ehm, spanning tussen de familieleden. En dan is er nog de beste vriendin van Miles, die samen met haar broer én Miles zelf nauw betrokken is bij het ontwikkelen van nieuwe technologie. Ze werken aan een nieuwe vorm van energie die elektriciteit zou kunnen vervangen: NuForm.

Jullie raden nooit welk bedrijf NuForm ontwikkelt. Roxxon! Nou ja zeg!

Nieuw, niet helemaal anders

Het verhaal in Spider-Man: Miles Morales is een beetje silly, maar de game komt daarmee weg omdat zelfs de ietwat onnozele verhalende haakjes geheel binnen het acceptabele stripboekenspectrum blijven. Deze game bevat enkele sterke en oprecht emotionele verhalende momenten. Ontwikkelaar Insomniac Games doet dat heel erg goed. Miles Morales maakt bizarre dingen mee, maar voelt meer mens dan superheld.

Een grote rol speelt Peter Parker niet in dit verhaal, mocht je dat na de trailers denken. Hij gaat namelijk op vakantie met zijn inmiddels welbekende vriendin, en dus moet Miles - voor het eerst - een week of twee het stokje van hem overnemen.

Dit deel is dan ook veel eerder afgerond dan het origineel. Binnen twaalf uur ben je er doorheen, maar het voelt veel sneller. De pacing ligt erg hoog en spannende wendingen volgen elkaar in rap tempo op. Het is dan ook moeilijk de controller neer te leggen. Vergeleken met het oorspronkelijke Marvel’s Spider-Man, voelt Miles Morales getrimd. Na het uitspelen kun je overigens nog steeds de vriendelijke buurtheld uithangen. Miles heeft een eigen app waarmee bewoners een beroep op hem kunnen doen. Het is een ingenieus alternatief voor een quest-systeem.

Ook interessant zijn de bijzondere krachten die Miles heeft. De normale combat - dus tegen normale vijanden - was in het vorige deel een tikkeltje agressiever, gezien Miles over onzichtbaarheid beschikt en Peter Parker enkele sterke area-of-attack-aanvallen had. Misschien wel het subtielste verschil tussen beide games is de muziek. Miles Morales leunt iets meer richting hiphop. Beats zijn door de symfonische orkestrale muziek gemixt, wat je onder meer goed hoort tijdens gevechten - een subtiele, maar gepaste toevoeging.

Verder is Marvel’s Spider-Man: Miles Morales precies die hele goede game die je na zijn hele goede voorganger verwacht.

De PlayStation 5

Spider-Man: Miles Morales komt natuurlijk ook uit op de PlayStation 4, maar wij speelden de game op de nieuwe PlayStation 5. Deze game is op de PlayStation 5 heel erg mooi, mede dankzij raytracing. Je speelt dan wel op 30 fps. Zonder raytracing draait de game op 60 fps.

Er is een moment dat raytracing bijna perfect etaleert. Je loopt dan onder begeleiding een vijandelijke basis binnen. De gang is doordrenkt met paarse belichting en knipperende monitors met een Outrun-achtige esthetiek. In dit shot reflecteert de belichting op de glimmende jassen, maar vooral op de vloeren. Je krijgt echt het idee een scene uit een goede vaporwavefilm binnen te wandelen.

Raytracing krijgt ook de letterlijke kans om te shinen op de ramen van flats en in de welgeplaatste regenplassen. Of dat allemaal het verlies van 60 fps rechtvaardigt is persoonlijk. Ikzelf vind van niet. Die hoge framerate is echt bijzonder fijn, met name tijdens de hectische gevechten. Maar die knoop moet je zelf doorhakken.

In de game merk je niet bijzonder veel van de nieuwe adaptieve triggers, al zorgen ze er wel voor dat je tijdens het zwieren door de stad ‘harder’ moet drukken - een tof effect. De haptische feedback maakt ook niet heel veel indruk. Je merkt het alleen echt goed wanneer er hele zware vijanden door het beeld denderen, zoals een vijand van neushoornachtige proporties. Dat voel je wel in je klauwtjes.

Of je deze game nou speelt op de vorige of de nieuwe PlayStation, Miles Morales is heel erg de moeite waard. Het vertelt een bondig maar intens verhaal, introduceert enkele hele vermakelijke twists en er is een heleboel in New York te verzamelen, op te lossen en uit te vechten. Mocht je een PlayStation 5 in huis halen: koop ook Marvel’s Spider-Man: Miles Morales. Gewoon, omdat het een hele goede game is.

Spider-Man: Miles Morales is vanaf 12 november verkrijgbaar op PlayStation 4 en PlayStation 5. De PlayStation 5 zelf is vanaf 19 november verkrijgbaar.

Lees meer reviews: