Schim (pc) review – Geweldig concept met niet-geweldige gameplay

Al bij het zien van de eerste beelden van Schim – een game van Nederlandse makelij die terecht de wereld rondgaat door zijn unieke artstijl en insteek – werd ik overspoeld door een stortvloed aan herinneringen. Ik zag een kleine Marvin op de achterbank van een gouden Ford Focus zitten (m’n ouders hadden smáák), en zichzelf vermaken met niets meer dan het aan hem voorbijrazende Nederlandse landschap en een flinke dosis fantasie. Terwijl paaltjes, bomen, vangrails en verkeersborden voorbij schoten beeldde hij zich in hoe een of andere acrobaat zich op elk van deze obstakels afzette, en de auto wist bij te benen. Na het zien van de eerste Spider-Man-film moest die acrobaat plaatsmaken, maar ik bleef dit soort ‘spelletjes’ veel spelen. Eenvoudigere tijden...

Schaduwziel

Schim lijkt gebaseerd op nog zo’n spelletje dat ik vroeger weleens speelde. Waarin ik de schaduwen van alles om me heen zag als een pad dat een van mijn hersenspinsels moest doorlopen. Dit doe je in de game als een zogenaamde schim, een soort ziel van een schaduw. Je springt van schaduw naar schaduw door een prachtig geïllustreerde wereld, met als doel om een bepaald eindpunt te bereiken dat jou weer naar het volgende level loodst. Het is zo’n simpel concept, maar in zijn simpliciteit is het ook verdomd briljant.

Het is niet voor het eerst dat ik een game speel die om schaduwen draait, zo doorliep ik ooit al eens Contrast. Alleen bevatte die game een hoop meer spanning (en een duidelijk verhaal), terwijl Schim juist een soort meditatieve ervaring biedt waar ik vooral het eerste uur volop van genoot. De muziek is erg fijn, (ook) de artstijl is simpel doch beeldschoon en de game is totaal niet uitdagend. Het is overduidelijk waar je telkens heen moet, en welke objecten, mensen of dieren je moet gebruiken om er te komen. Ik speelde de game in een nogal stressvolle week, dus ik was daar eigenlijk best wel blij mee.

NS-achtig piepje

Nee, Schim is zeker geen spel voor hardcore gamers, maar zelfs als jij er zo een bent kun je vast nog wel wat lol beleven. Al helemaal als je in Nederland woont, want voor ons is dit een feest van herkenning. Zoals gezegd is Schim gemaakt door Nederlanders - Ewoud van der Werf en Nils Slijkerman om precies te zijn -, en dat merk je aan alles. Vuilnisbakken, paaltjes in de grond, de veiligheidsmannetjes met vlaggetjes langs de weg, de NS-achtige piepjes op het station; alles schreeuwt Nederland. Op een gegeven moment zat ik zelfs even te twijfelen of de vogel die ik hoorde net buiten mijn raam rondhing of toch in-game aan het zingen was (het was in-game).

Dat eerste uur sprong ik met veel enthousiasme in allerlei schaduwen, en ging ik regelmatig in de tegengestelde richting van mijn doel, gewoon om te kijken wat ik daar zoal kon vinden. Elk level heeft zo zijn verborgen spullen, collectibles als een schroevendraaier of schooltas, die je door ze te vinden weer herenigt met hun eigen schim. Ook kun je met een druk op een knop elk object, mens of dier ‘activeren’. Een eend maakt dan een schattige kwaakgeluidje, een mens hoest of checkt wat er in zijn zakken zit en een brievenbus spuugt een paar brieven uit. Het is leuk, het is schattig, en af en toe is het ook nodig om verder te komen in het level.

Zo kun je door overwegbomen naar beneden te laten gaan een bruggetje creëren voor jouw schim, door verkeerslichten aan te zetten het verkeer manipuleren (en bijvoorbeeld meerijden met een auto) en in een fabriek een grijphaak openen om een doos te laten vallen. Kleine puzzelelementen die interactiviteit aan de wereld van Schim toevoegen, en dat was broodnodig. Verder ben je namelijk alleen maar van schaduw naar schaduw aan het hoppen, terwijl je af en toe een sprong moet timen – maar ook dat is verre van uitdagend.

Schimloos

Aan het begin van de game wordt jouw schim losgekoppeld van zijn mens, die vervolgens schimloos door de wereld loopt. Aan jou om hem te achtervolgen. Het is best een aandoenlijk begin,  want je ziet jouw mens opgroeien en dealen met de realiteit van het dagelijks leven. Daar blijft alleen niet heel veel van over in de daaropvolgende uren, waarin je vooral (vrij hersenloos) van schaduw naar schaduw springt, en jouw mens aan het eind van elk level een kleine cameo heeft. Levels die overig vrij willekeurig aan elkaar lijken te zijn geplakt, zonder een duidelijk idee of verhaal erachter.

Ik sprak al twee keer in deze review over ‘het eerste uur’, want daarna begint op te vallen dat Schim buiten het uitstekende concept niet heel veel te bieden heeft. De interactie met de objecten en levende wezens is minimaal, de levels zijn grotendeels lineair, het verhaal is enorm summier en na verloop van tijd worden er zelfs levels herhaald. En dat is toch wel erg jammer in een game die je in een uurtje of drie à vier wel hebt uitgespeeld.

Dat eerste uur is dus zeker fijn, en als je Schim in kleine hapjes blijft spelen zal het meditatieve gevoel vast langer stand kunnen houden. Maar ook toen kleine Marvin vol fantasie Spider-Man met de auto van zijn ouders zag mee slingeren, pakte hij er na twintig minuten wel zijn Game Boy of een stripboek bij. Schim weet me iets langer te boeien, maar helaas niet veel langer.