Star Wars Outlaws (PS5) review – Misdadig middelmatig

Het klinkt als een rare stelling van iemand die een lightsaber in huis heeft met een aanschafbedrag waar je een aardige oled-tv van kopen, maar ik ben het gekibbel tussen de Jedi en de Sith beu. De ruimtetovenaars met hun kyber-katana’s mogen dan wel het fundament van de franchise zijn, hun constante gekwebbel over goed en kwaad is bij tijd en wijle een vrij eendimensionaal kijkje in een multidimensionaal universum. Toch lijken ontwikkelaars en Lucasfilm – en in het bijzonder Mickey de inhalige mediamagnaat – geen genoeg te krijgen van alles wat een lightsaber vastheeft. Daarom is het zo verfrissend om te zien dat Star Wars Outlaws draait om een doorsnee inwoner van dat universum ver, ver weg: de draaideurcrimineel.

Stroef begin

Goed, niet iedereen is een verharde crimineel, maar Star Wars en misdaad zijn als de PVV en Geert Wilders: het een voelt toch niet compleet zonder het ander. Ik zie mezelf al prima gedijen in dit milieu. Een mooie ripdeal hier, een klein dolkje in de rug daar. Niemand belangrijker dan ik, mijn kleine ruimtechihuahua genaamd Nix en vooral onze creditchip. Vol enthousiasme open ik dan ook mijn strafblad in de stad Canto Bight. Wie de laatste trilogie films nog in het geheugen heeft staan zal dit oord meteen herkennen: hier komen warlords, wapenhandelaars en wanstaltig rijke aliens hun geld vergokken. De perfecte plaats om de buidels van de gemiddelde Cheff Baysos of Pee-Mol Mahssk eens leeg te roven.

Een misdaadimperium opzetten gaat echter iets stroever dan gehoopt. Al vroeg vult mijn to-dolijst zich met inwisselbare en repetitieve opdrachten die minder opleveren dan het statiegeld op een kratje blauwe melk. Ik snap dat we even de tijd moeten nemen om kennis te maken met de gameplaymechanics en de voorgeschiedenis van onze Kay, maar vroeg in dit avontuur bekruipt me het gevoel dat het wel erg veel van hetzelfde is. Het wordt nog verwarrender wanneer het verhaal een ander tempo aanneemt en we ineens, zonder hele duidelijke reden, diep in de Bantha-stront zitten.

Tegenstrijdigheden

Gelukkig komen we na dit tegelijk trage doch abrupte begin in constanter vaarwater terecht. Toch houden de tegenstrijdigheden niet op. Zo zien we in koud weer dat Nix een klein laagje sneeuw op zijn rug heeft liggen en soms bibbert van de kou. En als wij rondsluipen gaat de kleine man ook diep door alle vier de pootjes om zo weinig mogelijk geluid te maken. Heerlijk oog voor detail, ware het niet dat drie seconden later een npc spontaan de lucht in wordt gesleurd door een onzichtbare trekstraal. En zo zijn er meer voorbeelden.

Na voor de twintigste keer twintig minuten rond geslopen te hebben door een legerbasis vol Storm Troopers ben ik klaar om uit verveling mijn controller een enkeltje Sarlacc Pit te geven. Precies op dat moment kom ik onverwacht een personage tegen dat zo weggelopen lijkt uit de beste momenten van de originele trilogie. Ik zit hardop te lachen op mijn zolderkamertje.

Deze uitersten blijken gaandeweg een thema te vormen. Ja, er zijn momenten dat Outlaws de plank volledig raak slaat. Deze momenten liggen echter ver genoeg uit elkaar dat het avontuur nooit écht op stoom komt. Wat het momentum nog verder doet afnemen is een aaneenschakeling van Star Wars-clichés en een verhaal waarvan de misdadige slechtheid onze onderwereldbaas-in-spe Kay enkel jaloers zou maken. 

Stelen > werken

Misdaad hoeft echter niet altijd mooi te zijn, als het maar loont. Hier heeft de ontwikkelaar zich aan zijn eigen thema gehouden, want het gros van de gameplay is regelrecht gejat uit andere games. Daarbij steelt men niet alleen uit andere Ubisoft-openwereldgames, maar ‘leent’ men ook meer sprekende mechanics uit producties van concullega’s. Denk hierbij aan de vaak gestolen lockpick-mechanic, maar dit keer op… muziek? En halverwege mijn eerste speeder-ritje is de hartslag genoeg opgedreven om de ‘Adrenaline Rush’-modus te activeren. Een blaster mag dan lijken op een revolver, ik had niet verwacht dat deze modus nagenoeg identiek is aan de ‘Deadeye’-mechanic uit een niet onbekende reeks games. I see you, space cowboy…

Ontwikkelaar Massive Entertainment mag dan wel inspiratieloos stelen van andere games, het doet dat over het algemeen wel goed. Je al speedend en schietend een weg banen door boefjes op meerdere planten is doorgaans zeer vermakelijk. Ik vind genoeg opties om mijn speelstijl aan te passen en uitdagingen op een andere manier aan te gaan, wat het geheel in de eerste tien uur redelijk fris houdt. Origineel wordt het echter nooit, wat me na die eerste uren begint te irriteren. Nóg frustrerender is de sluipfetisj die Star Wars Outlaws blijkt te hebben. Veel missies leunen zo sterk op deze stijl van spelen dat het haast een verplichting wordt. Daarbij zijn de gevolgen van ontdekt worden soms zo verregaand dat al het betere jatwerk snel vergeten is.

Nix is écht leuk

Om Star Wars Outlaws in zijn geheel vergetelijk te noemen gaat echter te ver. Kays reis door de onderwereld is dan niet spectaculair, het is prima vermaak voor de Star Wars-liefhebber die niet al te hoge eisen heeft. Ben jij er zo een, temper ook dan je verwachtingen, want vermakelijk betekent niet altijd leuk. Een gebrek aan originaliteit en een overvloed aan herhaling staan dat helaas in de weg.

Zeldzaam lichtpuntje is viervoeter Nix. Of hij nou een Storm Trooper afleidt zodat jij ‘m in de nek kan springen of je helpt valsspelen bij een potje kaarten, Nix blijkt de enige échte voltreffer in Outlaws. De perfecte partner in crime. En als ik eerlijk ben, kan de rest me gestolen worden.

Star Wars Outlaws is nu verkrijgbaar voor pc, Playstation 5 en Xbox Series X/S.