The Lord of the Rings: The War of the Rohirrim filmreview - Mooie toevoeging aan Midden-aarde-catalogus

The War of the Rohirrim vindt plaats in het Lord of the Rings-universum, maar speelt zich 183 jaar vóór het meest bekende verhaal van Tolkien af. We volgen namelijk het leven van Helm Hammerhand, een van de bekendste koningen van Rohan. Althans, dat is wat fans dáchten. De focus van de film blijkt namelijk veel meer te liggen op de dochter van Helm, die grappig genoeg niet eens een naam had in het boek van Tolkien. In deze film draagt ze de naam Hèra. Dat is natuurlijk even slikken voor de meest fanatieke boekfanaten en fans die het haten wanneer er dingen afwijken van het bronmateriaal. Maar hé, er werd ook genoeg gewijzigd in de The Lord of the Rings-filmtrilogie en daar hebben ook weinig mensen wat op aan te merken.

Het verhaal van The War of the Rohirrim richt zich op de oorlog tussen Rohan en de Donkerlanders (ook wel bekend als Dunlendings). Deze begint nadat Freca, de leider van de Donkerlanders, bij Rohan aanklopt om zijn zoon, Wulf, met de dochter van Helm te laten trouwen. Dit wordt niet goed ontvangen en als gevolg hiervan geeft de koning, Helm in dit geval, Freca zo’n harde donder op z’n smoel dat hij in één klap dood is. Vandaar die bijzonder vette bijnaam: Hammerhand. Nadat Wulf zijn vermorzelde vader ziet liggen, is hij van plan wraak te nemen op Rohan en de troon op te eisen. Dit leidt tot een oorlog tussen de twee facties.

Een ware koning

Omdat de oorlog niet uitgebreid beschreven is in het bronmateriaal, hebben de schrijvers van de film genoeg speelruimte om verschillende punten toe te voegen. Dat doen ze door een hoofdrol aan Hèra te geven. Haar aanwezigheid zorgt voor een extra emotionele laag, omdat Hèra indirect de reden van de oorlog is. Ook biedt ze een vrouwelijk perspectief in een voornamelijk door mannen gedomineerd verhaal. Haar strijd met Wulf vormt de kern van het verhaal. Helaas blijft deze strijd behoorlijk aan de oppervlakte hangen door het redelijk simpele wraakmotief van Wulf. Beide personages ondergaan genoeg trauma, maar daar wordt helaas te weinig op ingegaan, waardoor je sterke connecties met de personages mist.

Daarnaast wordt er ook een poging gedaan om wat romantiek in het verhaal te verwerken. Dit slaat niet aan, wat ervoor zorgt dat de emotionele lading in de film enigszins ontbreekt. Het verhaal van Helm, die overigens fantastisch wordt neergezet door Brian Cox, weet me meer te raken. Elke keer wanneer Hammerhand aanwezig is op het scherm, voel je een vorm van autoriteit waar je u tegen zegt. Het staat in fel contrast met de getergde koning Théoden in The Lord of the Rings, maar het is wel een verhaal dat bij een badass koning van Rohan past. Door deze film worden de referenties naar de koning een stuk sterker en wordt duidelijk waarom de oude burcht in Rohan de naam ‘Helms Deep’ kreeg.

The War of the Rohirrim gaat onwijs snel van start en sleurt je meteen mee in het ontstaan van de oorlog. Helaas weet de film het tempo niet helemaal vast te houden en verzwakt dat in het midden. Door de abrupte verandering in het tempo krijgt de dialoog in het midden van de film dan ook minder waarde. Als gevolg hiervan is het einde ook een stuk minder impactvol.

Midden-aarde leeft weer

The War of the Rohirrim weet het universum van Tolkien ondanks bovengenoemde kritiek fantastisch aan te vullen. Aan het begin van de film kun je de sfeer uit de oorspronkelijke trilogie bijna proeven. Door een Galadriel-achtige vertelling van Miranda Otto (Éowyn in The Lord of the Rings) en muziek met het welbekende thema van Rohan verlang je meteen naar meer. Het is ook te merken dat Peter Jackson een rol heeft in de productie van de film, want als iemand ergens een Midden-aarde-sausje overheen kan gooien, is hij het wel.

De muziek is overigens ook erg sterk. Naar mijn mening kan niemand de muziek van Howard Shore in The Lord of the Rings evenaren, maar de soundtrack Stephen Gallagher vult bekende stukken perfect aan door er zijn eigen draai aan te geven. Er worden memorabele plekken als de Gouden Hal in Edoras, Helms Deep en nog veel meer hotspots uit de wereld van Tolkien bezocht, zonder te veel te leunen op de originele trilogie. De film kent en respecteert de wereld en het bronmateriaal, zonder het te erg uit te melken.

Alleen aan het einde van The War of the Rohirrim worden twee personages benoemd die overduidelijk aanwezig zijn voor een goedkope dosis nostalgie Dit is onnodig. De film durft buiten dit voorbeeld een eigen verhaal te vertellen, en dat is iets wat ik alleen maar kan respecteren.

Een gewaagde keuze

The War of the Rohirrim durft niet alleen verschillende dingen te doen op het gebied van verhaalvertelling, maar ook qua stijl. Dit is de grootste verandering die we zien sinds The Lord of the Rings-films - de film is immers een anime. Toen ik las dat het om een geanimeerde film zou gaan, schrok ik om eerlijk te zijn erg en was ik ook licht teleurgesteld. Na het zien van de film durf ik toe te geven dat dit helemaal niet nodig was. De film ziet er prachtig uit!

The War of the Rohirrim maakt gebruik van 3D-achtergronden en 2D-personages. Met name de 3D-achtergronden vormen een fantastisch canvas voor de film en zullen voor fans vast als wallpapers voor hun telefoon gebruikt gaan worden. De groene vlaktes en strenge winters van Rohan worden magisch neergezet. Het is te merken dat regisseur Kenji Kamiyama (Ghost in the Shell) bekend is met de stijl en het genre. Hij laat Midden-aarde in een ander jasje zien, en dat is verdomd verfrissend. De visuals zijn vooral indrukwekkend tijdens de grote gevechten en maken spectaculaire acties mogelijk. De wat minder indrukwekkende 2D-personages vallen vaak een beetje tegen als je het vergelijkt met de 3D-achtergronden, maar dit is dan ook het enige kritiekpuntje op deze verder gewaagde keuze.

The Lord of the Rings: The War of the Rohirrim is nu in de bioscoop te zien.