
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="2b0530e3-1f69-4eea-a3cc-b3680db52a81"><p><em>Dit is een aangepaste versie van de review die je vindt in PU05 (rond 20 april in de winkels). Wouter en Lucas speelden de game op de Xbox One X.</em></p><p>A Way Out leek me best een veelbelovende game toen ik <a href="https://www.youtube.com/watch?v=-5yCnayzBtA" target="_blank" title="EA Play 2017">de onthulling zag op de E3 in 2017</a>. Per slot van rekening kan deze individualistische wereld wel een beetje verbroedering gebruiken en hoe beter dit te bewerkstelligen dan met een goede co-op game? Ik kan me geen geschiktere manier verzinnen, in ieder geval! Maar ik besefte dat de overtuigingskracht van de characters en de gebeurtenissen wel van essentieel belang zouden zijn om A Way Out een geslaagde game te maken. Want waarom zou je rond willen hangen met twee lamzakken die je liever niet wil kennen? Maar hey, in een tijdperk waarin briljant geschreven video games zoals <a href="https://pu.nl/artikelen/review/the-last-of-us-review/" target="_blank" title="The Last of Us">The Last of Us</a>, <a href="https://pu.nl/artikelen/review/wolfenstein-the-new-order-review/" target="_blank" title="Wolfenstein: The New Order - Review">Wolfenstein: The New Order</a>/The New Colossus en <a href="https://pu.nl/media/video/pu-tv/geen-gold-award-witcher-3-wild-hunt-review/" target="_blank" title="The Witcher 3: The Wild Hunt - Review">The Witcher 3: Wild Hunt</a> ons al hebben laten zien hoe het moet, is een game met sterke dialogen en een goed plot toch niet teveel gevraagd? Toch?</p><p><iframe frameborder="0" height="350" src="https://www.youtube.com/embed/yGZGSdgJVPM" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="425"></iframe></p><h3>A Way Out of this Conversation</h3><p>Heb je wel eens aan een gesprek deelgenomen waar je liever niet in betrokken werd? Dat je ‘lekker weertje, hè?’ zei tegen een random bejaarde, waarna het oudje zijn of haar hele 80-jarige geschiedenis van Nederlandsche weersomstandigheden begon op te rakelen? Of in een vertraagde trein, dat iemand ongevraagd een kneiterboeiende anekdote begon op te hangen over ‘die ene keer toen er ook vertraging was’? Drop anders een keer tijdens een barbecue het magische woord ‘bitcoin’, dan zal je snel genoeg op zoek gaan naar ‘A Way Out’ van deze conversatie. Over A Way Out en conversaties gesproken:<br/>‘Zo, mooie motor heb je daar.’<br/>‘Hey, wil je wel niet met een andere vrouw flirten, gast die ik nog nooit eerder heb gezien.’<br/>‘Misschien moet je een brief schrijven naar je vrouw.’<br/>Dit zijn maar een paar van de, vrij vertaalde, gesprekspareltjes die langskomen in A Way Out. Het lijkt soms alsof de schrijver van A Way Out, Josef Fares, je tussen de gameplay door kapot wil vervelen met koetjes en kalfjes, terwijl hij de spelers in de ‘spannende’ momenten wil murw meppen met clichés.</p><p></p><p>Toegegeven, ik hecht best wel veel waarde aan originaliteit <a href="https://pu.nl/artikelen/review/assassins-creed-origins-review/" target="_blank" title="AC: Origins - Review">en dan met name in dialogen</a>, waarbij ik heftig allergisch ben voor clichés (ik krijg er soms fysieke reacties van in m’n maagstreek), dus ik ben streng op dat gebied. Maar knappe jongen die door de tergend beroerd geschreven teksten van A Way Out weet heen te prikken! Niet geheel verrassend krijgen in de aftiteling maar twee mensen credit voor het schrijfwerk; Josef Fares dus (dezelfde man die ook de game director is en dus volledige creatieve vrijheid over deze titel heeft gehad) en nog iemand die als ‘story consultant’ wordt aangeduid. Die laatste is dus niet eens een schrijver, maar heeft waarschijnlijk wat tips gegeven over, weetikveel, hoe het er aan toe gaat in een gevangenis bijvoorbeeld. Dat betekent dat Fares een enorme taak op z’n hals heeft gehaald, want in je uppie een game schrijven plus volledig overzien, dat is nogal een epische hoeveelheid werk dat je op je neemt! Begrijpelijk dan ook dat sommige conversaties overkomen als iets wat in klad is geschreven en er om schreeuwen om nog een keer of twee herschreven te worden. Want serieus, mijn ziel sterft een klein beetje als twee bewakers aan het kaarten zijn en ik de een tegen de ander hoor zeggen: ‘Why do you always get the aces?’</p><p></p><h3>A Way Out: allerlei soorten gameplay</h3><p>Maar ondanks dat A Way Out voor een groot deel afhankelijk is van het schrijfwerk, omdat het nogal een plotgedreven game is, is de gameplay natuurlijk ook niet verwaarloosbaar. Dat deel is gelukkig een stuk beter, bij vlagen zelfs inventief en verrassend goed! A Way Out moet je co-op spelen, dan wel splitscreen, dan wel online, maar in je eentje met zowel Vincent als Leo aan de slag, dan kan je alleen als je heel veel geduld en skill hebt om met twee controllers tegelijk te gamen. Ik zou het niet aanraden. Hoe dan ook, beide spelers kiezen één van de characters en gaan samen proberen uit de gevangenis te ontsnappen, waarbij de game met allerlei soorten gameplay, eh… rommelt. Er zit een minuscuul stukje side-scrolling beat ‘m up in, tegen het einde is het een third person shooter, er komen wat puzzels langs en sommige delen doen denken aan Uncharted-achtig ge-avontuur; klimmen, klauteren, sneaken, op motoren gezeten van jeeps vluchten, dat werk. Al deze verschillende soorten gameplay zijn matig tot okay uitgewerkt, gehinderd door weinig overtuigende physics en amper uitdaging, maar aan het begin zijn er wel slimme momentjes waarbij je écht moet samenwerken (terwijl Leo een gat in de muur schraapt, moet Vincent opletten dat er geen guard aankomt en andersom), hoewel die </p><p>redelijk zeldzaam zijn. Het overgrote deel van A Way Out ben je de omgeving aan het afspeuren naar interactiepunten, aangegeven door een handig rondje, waarna je instructies op het scherm opvolgt, die soms opgehaast worden door een tijdslimiet. ‘Ohja, ik moet rap op X tappen om ervoor te zorgen dat ik geen kogel in m’n aars krijg en dit stuk overleef.’ Óh wacht, nou moeten we samen timen dat we tegelijkertijd op X drukken, zodat we de deur open rammen.’ Je kent het, je bent er geweest, je weet hoe het gaat.</p><p></p><h3>De beste momenten in A Way Out</h3><p>De beste momenten in A Way Out zijn als Leo en Vincent in dezelfde scène, soms onafhankelijk van elkaar, soms samen, aan het knokken/vluchten/racen zijn. Dan verandert de splitscreen in allerlei verschillende rechthoeken, wisselen ze van plek en soms komt er zelfs een derde perspectief bij, terwijl ‘de camera’ gekke buitelingen en vluchten maakt. Qua regie zijn dit echt bijzonder knappe sequenties, waarbij een achtervolging door een bouwterrein in iets best wel spectaculairs verandert. Soms neemt het nogal ongeloofwaardige vormen aan, worden de spelers op vrij onsubtiele wijze een bepaalde kant opgeduwd of Leo/Vincent opeens naar de juiste plek geteleporteerd wordt, maar toch zijn dit de momenten waar A Way Out meer mee had moeten shinen. Ook leuk zijn de volstrekt nutteloze mini-games, zoals het bespelen van een banjo en een piano, honkballen, vier-op-een-rij en darten. Dat twee mannen die op de vlucht zijn na een ontsnapping uit de gevangenis chill spelletjes gaan zitten spelen is natuurlijk volledig idioot, maar het feit dat de game zo een onderlinge concurrentiestrijd tussen de spelers aanmoedigt, heeft wel degelijk een functie… Toch herinner ik me nu, na 6 uur spelen, vooral de cliché oneliners, het voorspelbare plot, de soms pijnlijk monotone voice acting en ja, die gesprekken die ik nog niet eens met een half oor zou willen opvangen in de trein, laat staan dat ik er actief deel van uit wil maken. Echt, in de bushalte voor het Amstelveense verzorgingstehuis Vredeveld zijn de praatjes nog prikkelender!</p><p></p><p><em>Check morgen op PU.nl DE HELE GAME zoals Wouter en Lucas hem speelden.</em></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


A Way Out - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links