Agatha All Along finale spoilerpraat - Een briljant vervolg op WandaVision

Dit artikel bevat spoilers voor Agatha All Along. Afleveringen van de serie verschijnen iedere donderdag op Disney Plus.

Tijn:
Ik sta echt versteld van hoe deze serie begon als een heksenpartijtje met matige challenges en oké schrijf- en acteerwerk, maar plotseling echt indrukwekkende dingen uit de hoge hoed tovert. Het openingsshot alleen al - Lilia die in haar jurk naar beneden valt is nét cryptisch genoeg om je er in te trekken, maar niet te veel verwachtingen mee te scheppen. Al lag het er natuurlijk vrij dik op dat zij degene was die deze week het stof ging bijten.

Dunke:
Zeker, maar het kan ook leuk zijn om te ontdekken hoe een personage ergens terechtkomt. Zeker als het daadwerkelijk een interessant verhaal blijkt te zijn, en dat is met Lilia absoluut het geval. De manier waarop zij de voortgang van tijd niet op chronologische volgorde ervaart is heel tof gedaan. Het is een soort bovennatuurlijk concept waar ik op hoopte in een serie als Agatha All Along, maar ik was niet overtuigd dat Marvel zijn vingers daaraan zou willen branden. Een zeer positieve verrassing dus.

Laura:
Heksenpartijtje? Ik vond het anders een flinke verkleedpartij in deze aflevering. Ik geef het toe, ik heb gegniffeld toen onze hoofdheks die opmerking maakte over hoe Elphaba op haar gebaseerd is. Ik heb de aflevering wel een paar keer moeten kijken, mede door al die sprongen in de tijd, maar verder sluit ik me helemaal aan bij jou, Tijn. De beproeving is trouwens heel Indiana Jonesy, heerlijk! Maar dan voordat er rare alienhoofden in verschenen… 

Dunke:
Het is allemaal ontzettend Dungeons & Dragons, en dat is fantastisch. Eigenlijk is het jammer dat deze serie, ondanks een aantal unieke ideeën, geen groot publiek aanspreekt. Aan de andere kant: ik kan dit idee nu ‘lenen’ voor in een van mijn D&D-sessies.De kostuums vind ik wel een beetje on the nose, eerlijk gezegd. Net als de beelden uit Snow White en The Simpsons in de aftiteling. Begrijpelijk hoor, gezien het allemaal onder Disney valt, maar na een tijdje snap ik het wel.

Laura:
Nee joh, heerlijk toch? Dat hoort helemaal bij dragcultuur: alles is daar on the nose, of on the cheek in dit geval. Ik vond de andere kostuums wat tegenvallen trouwens, maar daar hoefden we gelukkig niet te lang naar te kijken.

Tijn:
Ik ben wel trots: dat Aubrey Plaza ‘Death’ is, hebben we een aantal afleveringen geleden al geraden. Wat lekker dat we sinds de Weekly Watch gewoon bewijs hebben voor de juiste voorspellingen die we maken, of niet Dunke?

Dunke:
Haha, jazeker. Hier kan ik op feestjes goed mee opscheppen.

Laura:
Ik laat jullie wel even alleen…

Dunke:
Maar nog altijd geen Mephisto, hè?

Tijn:
Tja, ik weet het ook niet meer met die duivelse dude. Maar wat een uitsmijter - het draaien van die toren, het spiesen van de Salem Seven, de val van Lilia… Maar goed, de finale-afleveringen: daar gaan we. Dat Aubrey Plaza als Death de verte in loopt, om vervolgens het doek van de set kapot te snijden en daar doorheen te lopen, is echt hilarisch.

Dunke:
Ja, daar schoot ik ook van in de lach. Maar in ieder geval weten we nu dat de Witches Road een filmset is en niet bestaat uit de LED-schermen van de Volume.

Laura:
Aubrey Plaza kan bij mij niks verkeerd doen, al was ze aan touwtjes op een bezemsteel gaan rondvliegen. Ik vond haar een heel rare keuze voor deze rol, maar ze heeft hem goed gedragen.

Tijn:
Jep - de manier waarop Death op het dak staat als Agatha naar buiten komt lopen, is echt een episch beeld. Hoe is Death zo cool!?

Dunke:
Om haar nog wat cooler te maken: het effect waarmee Deaths halve schedel zichtbaar wordt is praktisch. Op het gebied van design is dit een geweldige verandering ten opzichte van hoe Death er in de comics vaak uit ziet. Dat is wat meer een Grim Reaper, maar dit ontwerp past heel goed bij het verhaal. Want wie weet, misschien ziet Death er voor iedereen anders uit.

Tijn:
…en nu hebben we weer een standaard toverlichtshow. Nu we Sam Raimi’s visie op magische gevechten hebben gezien in Multiverse of Madness, ben ik echt klaar met die Harry Potter-onzin met gekleurde stralen die elkaar raken. Dit is precies wat me tegenstond aan het einde van WandaVision.

Laura:
Ja, maar hoe ga je kracht en magie anders tonen? Ik vind dit wel een van de meest effectieve manieren om het te tonen, al begrijp ik ook wel je verveling.

Dunke:
Het laatste gevecht tussen Death en Agatha had wat mij betreft echt vele malen sterker uit de verf kunnen komen. De strijd duurde niet lang, maar ik had toch gehoopt op wat slim gebruik van magie. Iets zoals in Doctor Strange in the Multiverse of Madness, inderdaad. Afijn, na een tijdje breekt Wiccan de boel op, en dat met een volledig heldenkostuum!

Tijn:
En wat blijkt? Billy heeft de Witches Road helemaal geWanda’d - het is allemaal zijn illusie. Wacht eens even… moeten we dan boos zijn op Billy dat die eerste paar beproevingen zo strontsaai waren?

Laura:
Haha, dat waren ook wel wat oudere tijdperken, daar wist die arme jongen gewoon niet zoveel van, joh. Ik ben vooral heel blij dat aflevering 8 en 9 achter elkaar kwamen, want die realisatie aan het einde smaakte heel heftig naar meer. Ik hou er wel van dat we niet zo’n standaard opbouw krijgen. Het nam je nog even als een soort achtbaan mee door allerlei emoties, waardoor je Agatha ook in een heel ander licht ging zien. Ik vond het ontzettend prachtig en ik denk dat het daardoor ook loont om de serie vaker te bekijken.

Dunke:
Waar Marvel regelmatig de één-na-laatste aflevering gebruikt als flashbackepisode, pakken ze dat in Agatha iets anders aan. Alle actie zit in aflevering acht, terwijl we in de seizoensfinale meer te weten komen over Agatha’s verleden. De traditionele structuur is dus gebroken, maar ik weet niet of dit mijn voorkeur heeft. Het voelt een beetje als mosterd na de maaltijd.

Tijn:
Het werkt voor mij wel. Ik had absoluut niet verwacht dat ik na Agatha All Along zin zou hebben om de serie nóg een keer te bekijken, maar here we are.

Laura:
Ja, precies, dat is toch briljant? 

Dunke:
Het begin, waarin Death en Agatha een gesprek hebben terwijl Agatha bijna gaat bevallen, is eigenlijk precies het soort bovennatuurlijke waar deze kant van het MCU zo interessant door wordt. Het is even heel iets anders dan de gebruikelijke capes, schilden en hamers.

Laura:
Ik vond het heel raar dat Death zo op een afstandje verscheen. Ik dacht dat ze volledig de horrorkant op zouden gaan en haar zo naar haar toe zouden laten zweven of haar zo hakkelig zou laten lopen als de engerd uit The Grudge of The Ring, ofzo. Ik heb trouwens wel even opgezocht hoe dat zat met die citroen waarin ze beet, want dat is niet echt een gangbaar ding bij bevallingen. Het is dus om je brein daarop te laten focussen in plaats van op de pijn. Dat had ik wel verwacht, maar ik hoopte dat er nog een mooie heksenbetekenis achter zat.

Tijn:
Misschien is het om te zorgen dat ze even niet dat Witches Road-liedje kan zingen. We hebben hem nu al vaak genoeg gehoord deze serie, maar ik zie het nog voor één keer door de vingers. 

Dunke:
Het is een prima nummer, ondanks dat het om de haverklap gezongen wordt.

Laura:
Ja, het is catchy, je gaat dan toch meezingen he?

Tijn:
Oneens.

Dunke:
Kom op Tijn, handjes in de lucht! Down, down, down the road…

Laura:
Zo, Dunke, dat nummer klinkt nog beter met jouw basgeluid erin.

Dunke:
Ik ga wel even pompoensoep maken, willen jullie ook?

Laura:
Lekker, zet je de uitgeholde pompoen dan voor je deur? 

Tijn:
Aaaaaaah! Stop! Dan is Agatha eindelijk klaar met zingen om wat heksen af te gaan maken, en wat zegt die verdomde Nicholas? “Mama, heksen vermoorden kan morgen ook nog. Down, down, down the road, down the witches roaaaaad!”

Dunke:
Het gevoel begint me te bekruipen dat Marvel erg trots is op dit lied.

Tijn:
Hè hè, het gezang is klaar. De twist dat de Witches Road een verzinsel van Agatha is om andere heksen op te lichten is dan wel weer leuk. En het moment dat Billiam ineens een echte Witches’ Road tevoorschijn tovert… De verbazing op Agatha’s gezicht, om een paar seconden later het kwartje te zien vallen - het is fantastisch.

Dunke:
En dan de manier waarop ze de situatie gelijk naar haar hand zet. Het is onverwachts, maar Agatha is voor mij uitgegroeid tot een ontzettend intrigerend personage.

Laura:
Ik vond het tof hoe dat verteld wordt door alleen maar herhaling. Hoezeer jij dat ook niet trok Tijn, je moet toegeven dat dat een krachtige vertelling is. Dat is nog eens een toverlichtshow op een andere manier.

Tijn:
Tot we plotseling spook-Agatha krijgen! Dus Steve Rogers en Tony Stark zouden in theorie ook nog ergens rond kunnen spoken?

Dunke:
Uhm… Dat weet ik niet zo zeker. Maar Spookatha deed me wel denken aan Marvel’s Midnight Suns, waar Agatha ook in de vorm van een geest verschijnt. Potvolkoffie, nu heb ik zin om die game weer te spelen.

Laura:
Ja, en dan ga ik het toch weer zeggen: dat is Marvel nou eenmaal. Niemand is ooit echt dood. Maar dat gezegd hebbende, hoe onze Agaat zei dat ze “hem” niet kon “facen”, die wanhoop, dat raakte me enorm. En ik ben nog wel bewust kinderloos, maar dat kwam echt wel even binnen.

Tijn:
We kregen drie lekkere afsluiters voor een serie die wat traag op gang kwam, maar ik ben wel teleurgesteld dat we niet één keer het liedje Agatha All Along hebben gehoord. Dat terwijl de halve speeltijd van de finale bestond uit dat irritante Witches Road-lied.

Dunke:
Ik had het echt niet verwacht, maar Agatha All Along is dus gewoon een hartstikke prima Marvel-serie. Een beetje op het niveau van Hawkeye durf ik wel te zeggen. De magische hoek van het MCU blijft machtig interessant, dus ik hoop dat we die blijven verkennen in toekomstige projecten. Al is het maar om dat grote, duivelvormige gat in mijn ziel op te vullen..

Laura:
Deze serie is ongeveer mijn tienerjaren. Die kamer van Billiam vooral, had zo mijn kamer kunnen zijn toen ik rond de 15 jaar oud was. Evanescence-postertje, overal van die esoterische dingetjes, sowieso overal rommel… En ik was ook helemaal into wicca toen, dus waarschijnlijk heb ik daardoor een hogere heksenhoed op van deze serie dan veel anderen. Ik kan me goed indenken dat mensen het niks vinden, en vooral dat mensen na een of twee afleveringen afhaken, maar ik vind het tof dat Marvel dat risico heeft genomen om het juist allemaal keihard samen te laten komen in die laatste afleveringen. Het is een serie van de lange adem, en een goede longinhoud is wel zo handig als je tachtig keer Down the Witches Road moet zingen.

Tijn:
Ja, die kamer van Billy zat echt vol met heerlijke nerdverwijzingen. M’n maat en ik zaten voor de tv als die Leonardo DiCaprio-meme, wijzend naar al die toffe horrorposters op de achtergrond.  Maar helaas, weer geen Mephisto in de MCU - niet eens een cadeautje na de credits. Volgende keer beter?

Dunke:
Natuurlijk gaan ze hem ook niet een serie als Agatha All Along proppen. Mephisto is veel belangrijker, dus hij komt vast langs in Captain America: Brave New World. Toch? Laura, Tijn? Waar gaan jullie heen? Mephisto komt ech-