
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="38013165-6c78-47ca-9cce-9e13f9e3ca7c"><p>Man, man, man wat heeft Ubisoft lopen strooien met trailers de afgelopen weken. Het leek wel of er iedere dag een trailer verscheen en er is behoorlijk wat gespoiled. Teveel wat mij betreft, maar gelukkig blijft er nog genoeg over voor jullie, lieve lezers, om zelf te ontdekken.<br/>Want wat is Parijs groot, en wat zit er veel content in deze game. En wat heb je veel mogelijkheden om jezelf een eigen Assassin’s Creed stijl aan te meten.</p><p></p><p> </p><h3>Ezio 2.0</h3><p>Voor diegene die om onverklaarbare redenen nog niet helemaal weet waar Assassin’s Creed: Unity over gaat: jij speelt Arno Dorian in het 18e-eeuwse kruitvat dat Parijs heet, vlak voor en tijdens de Franse Revolutie. Deze game heeft niets met Les Misérables te maken, dus verwacht geen gastrollen van een uit volle borst zingende Jean Valjean of Javert. Parijs heeft namelijk meerdere revoluties gekend en AC Unity vertelt de eerste. Sowieso zit Unity vol met geschiedenis. Gebouwen, gebruiken, politieke ontwikkelingen, kopstukken, wetten, nieuwe wapens, ideologieën… je struikelt bijna over alle historische feitjes en verwikkelingen. Het leuke is dat je via de Animus Database alles rustig kunt nalezen en dat de Brotherhood daar vervolgens via sidenotes weer cynisch, hedendaags commentaar opgeeft. Erg funny. Hoe dan ook, Arno is eigenlijk Ezio 2.0, al is er wel wat meer aan de hand. Net als bij Ezio Auditore da Firenze belandt Arno bij de Assassin’s omdat zijn vader(s) vermoord wordt/worden. Zijn echte vader en adoptievader. Het is nogal wat, en er zijn genoeg redenen voor Arno om wraak te zweren. Om de boel nóg gecompliceerder te maken heeft Arno zijn oogje laten vallen op de dochter van zijn adoptievader; Elise. En Elise is een tempelier. En ze heeft rood haar. En meisjes met rode haren, die kunnen kussen, dat is niet mis. Het zorgt in ieder geval voor behoorlijk wat spanning en sensatie, dramatiek, subplots en plottwisten. Een tikje soapy wellicht maar ik heb er in alle eerlijkheid handenwrijvend van genoten.</p><p></p><p> </p><h3>Pimp my Arno</h3><p>Een van de leukste nieuwe dingen in AC: Unity is het pimpen van je personage. Dat gaat behoorlijk ver en heeft te maken met verzamelde credits en geld. Zo vergaar je vaardigheden, nieuwe wapens, gadgets, andere hoodies, handstukken, anti-zweetzooltjes en ga zo maar door. Waarom een rode hoodie Arno sterker maakt en een blauwe hoodie je beter laat sluipen mag Joost weten, maar het is een coole feature en ook eentje die ingrijpt op de meer open structuur van de Assasinations, altijd al het kloppend hart van de serie. Deze kun je nu op verschillende manieren benaderen waarbij er niet een enkele juiste is. Het loont om de aan de Assassination gekoppelde zijmissies te doen; al was het alleen maar omdat hiermee zogenaamde secundaire objectives afvinkt en meer leert over je doelwit, alsook ‘the bigger picture’. Maar je kunt ook meteen voor de kill gaan en de rest laten voor wat het is. Waarom je dat zou willen mag opnieuw Joost weten, maar het kan. Hoe je een bepaalde locatie binnensluipt/ binnenstormt is ook helemaal aan jou. Dat kan via een geheime gang, via de voordeur, via de achterdeur of via van boven. Afhankelijk van je speelstijl pimp je je eigen Arno. Mijn Arno zal er halverwege de main story dus anders uitzien, met andere wapens en vaardigheden, dan die van jou. En dat is cool.</p><p></p><p> </p><h3>Oetlul</h3><p>Ook fijn is de manier waarop Ubisoft haar welbekende parkours-systeem heeft gefinetuned. Arno beweegt zich net wat vloeiender door de prachtige -maar gevaarlijke- wereld dan zijn collega-Assassins voorheen. De overgang van rennen, klimmen, klauteren, een kill maken, springen van gebouw naar gebouw… het gaat, oogt en voelt allemaal wel lekkerder. Zo zal je nu niet langer spontaan van een hoog gebouw aflazeren – of je moet wel een enorme oetlul zijn – doordat Ubisoft simpelweg de besturing makkelijker heeft gemaakt. Wanneer je de rechtertrigger ingedrukt houdt en op A drukt (ik speelde Xbox One-versie) dan klim je langs de Franse gebouwen en kerken omhoog terwijl je met B naar beneden klautert. De kans dat je tijdens een spannende achtervolging een verkeerde klimhandeling doet, wordt hierdoor nagenoeg tot nul gereduceerd. Tegelijkertijd kun je je nu eindelijk van stealth moves bedienen. Hurken achter bankjes, tafels en muurtjes, switchen van cover naar cover en ongezien blijven, genieten vaak de voorkeur in drukbewaakte gebieden. Terwijl je sneakend van A naar B gaat vraag je je af waarom Ubisoft dit niet veel eerder geïmplementeerd heeft.</p><p></p><p> </p><h3>Zoveel te doen</h3><p>Naast het hoofdverhaal met al diens bloederige missies -waar je echt je vingertjes bij kunt aflikken- is er verschrikkelijk veel te doen in AC: Unity. Er zijn de Murder Mysteries waarbij je als een ware Sherlock Holmes moorden moet oplossen en, indien succesvol opgelost, je speciale wapens en items kunt verdienen. Er zijn de Paris Stories, zijmissies die nog meer diepgang geven aan het tumultueuze Parijs en direct of indirect gelinkt zijn aan historische figuren en de verhalen in de game. Het zijn dus niet langer de standaard kutklusjes – al zitten er nog steeds een paar annoying tussen – die je moet doen. Er valt ziekelijk veel te verzamelen. En er is natuurlijk de co-op. Co-op speelt zo'n belangrijke rol, dit wíl je spelen met vrienden. Ubisoft heeft sowieso een uitstekende track record op co-op gebied. Check de co-op missies van de laatste Splinter Cell game bijvoorbeeld en je zult versteld staan hoe goed die zijn. Hier is het niet anders. Alle 11 co-op missies kun je ook in je eentje doen, maar met een of meerdere mede-Assassijnen is zoveel leuker. Bovendien zijn er de Heist-missies die je van extra loot voorzien, en meer loot, is altijd beter. Dankzij co-op vorm je je eigen Brotherhood en dat geeft de game een dikke meerwaarde.</p><p></p><p> </p><h3>De tol van de revolutie</h3><p>Toch moet AC:Unity een flinke tol betalen voor het magistrale, bruisende, bloederige, smerige, mooie, met pracht en praal overladen, maar ook met stinkende riolen en mysterieuze catacomben uitgedoste Parijs. En die tol komt in technische onvolkomenheden waar je simpelweg niet omheen kunt. De game kent namelijk behoorlijk wat schoonheidsfoutjes: tussenfilmpjes die niet altijd even lekker overgaan in gameplay, pop-up van personages in drukke(re) gebieden, de bekende guards/voorbijgangers die vast zitten in een steegje of tot het eind der tijden tegen een muur op blijven lopen, mensen die in de lucht zweven, klungelige AI van voorbijgangers, Arno die half in de muur opgaat, vloeren die onder je voeten wegzakken en ga zo maar door. In alle eerlijkheid, dit vind je in élke sandbox game, maar in AC: Unity valt het wel erg op. Ook is het cover-systeem soms wat klungelig, waarbij je net niet lekker uit je verstopplek komt. Zo kan zomaar je stealth-missie mislukken, omdat je ontdekt wordt. Het is eeuwig zonde want het staat een Gold Award in de weg. Eentje die de game qua content en gameplay namelijk wel verdient.</p><p><iframe frameborder="0" height="350" src="https://www.youtube.com/embed/41Y8t1IBTlA" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="425"></iframe></p><p> </p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Assassin’s Creed: Unity – Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links