Bad Boys: Ride or Die filmreview – Precies wat je ervan verwacht

Vanaf de eerste scène is het duidelijk dat Ride or Die dezelfde sfeer en weg inslaat als zijn voorgangers. We zien een dikke Porsche die bestuurd wordt door de stoere Will Smith (die Mike Lowrey speelt), die zijn terugkeer maakt op het grote doek sinds het Oscar-debakel, met een kermende Martin Lawrence (gespeeld door Marcus Burnett) naast hem. Samen scheuren ze langs de met vrouwen gevulde stranden en wheelie-trekkende motors in Miami. Het is een scène die je in bijna elke film ziet die zich in de bekendste stad van de Amerikaanse staat Florida afspeelt – het doet je misschien ook wel denken aan de Grand Theft Auto 6-trailer - maar het is precies de toon die je verwacht van een Bad Boys-film.

Klassiek plot

Want het vierde deel in de reeks zal voor het verhaal helaas geen originaliteitsprijs winnen. Bad Boys: Ride or Die kiest er namelijk voor om het wat veiliger aan te pakken. Als je op zoek bent naar een baanbrekend verhaal, dan ben je bij Ride or Die aan het verkeerde adres. Mocht je bekend zijn met de franchise, dan weet je precies wat je te wachten staat en wordt het meteen duidelijk dat de film het wiel niet opnieuw probeert uit te vinden.

Nadat Conrad Howard, de inmiddels overleden vriend en oud-kapitein van ons illustere duo, wordt beschuldigd dat hij samen met het kartel heeft samengewerkt, maken de twee maatjes het hun prioriteit om uit te zoeken wie hier achter zit en de naam van de kapitein te zuiveren. Dit loopt niet echt op rolletjes en uiteindelijk mondt het uit tot een klopjacht op het duo. Waar het verhaal van de film best oppervlakkig blijft, bieden terugkerende personages een verrassend emotioneel draagvlak dat het verhaal toch de nodige diepgang geeft. Denk bijvoorbeeld aan Armando, de zoon van Mike, die in de vorige film verantwoordelijk was voor de dood van kapitein Howard en nu samen moet werken met zijn verloren vader om alles tot een goed einde te brengen.

Maar het is wel een verhaal waar je het plot en de verschillende wendingen makkelijk kan voorspellen. De badguy is de meest algemene persona gebaseerd op alle slechteriken uit buddy-cop-films die je je maar kunt bedenken, en is niet veel meer dan een spaak in het wiel van Mike en Marcus. Gelukkig leunt de film een stuk meer op de hoofdpersonages en probeert het zich ook niet voor te doen als een verhaal waarvoor je naar de bioscoop moet gaan.

Mike en Marcus 2.0

De chemie tussen Mike en Marcus, die net als in de vorige delen zowel hilarisch als dramatisch is, is natuurlijk de echte reden om Ride or Die te bekijken. Waar Mike eerder het stoere klankbord was van het duo, zijn de rollen in deze film toch wat omgedraaid. Nadat Marcus is ontsnapt aan de dood is dit wel het laatste waar hij bang voor is, en gooit hij zich in elke mogelijke strijd die er te voeren valt. De pas getrouwde Mike heeft echter nog nooit zoveel gehad wat hij kon verliezen, en lijkt daardoor wat softer geworden. Door de rollen om te draaien blijft de chemie tussen de twee hilarisch zonder teveel in herhaling te vallen ten opzichte van de eerdere films. Zijn er nog steeds grappen die niet aanslaan of die te hard hun best doen om het publiek te laten lachen? Sure. Maar over het algemeen zat ik toch wel met een gniffelend publiek in de bioscoop.

De echte verrassing van de film is voor mij toch echt de manier waarop hij geschoten is. Het Belgische duo Adil El Arbi en Bilall Fallah zit sinds deel drie op de regisseursstoel en het is te merken dat ze de manier van filmen flink op de schop hebben genomen. Ze hebben het voor elkaar gekregen om de actiescènes zo creatief te schieten, dat het de perfecte balans tussen comedy en actie weet te vinden. Daardoor zijn deze scènes een waar genot om naar te kijken. De humor dient daarbij vooral als een aanvulling van de actie. Dit zorgt ervoor dat het de actie niet in de weg zit, wat je dus ook niet uit het moment haalt. De camera schiet van first-person-actie naar top-down-shots, waardoor het soms voelt alsof je zelf een game zit te spelen. Daardoor voelt het geheel wat creatiever dan zijn voorgangers. Eén bepaalde scene die zich in het huis van Marcus afspeelt deed me zelfs een beetje denken aan John Wick, en een mooier compliment kun je een actiefilm bijna niet geven.

De brute actie en aanstekelijke chemie tussen Mike en Marcus zorgt ervoor dat Bad Boys: Ride or Die je 120 minuten aan popcornentertainment biedt. Verwacht zeker niet te veel van het verhaal, en je gaat een leuke tijd hebben. Een eventueel vijfde deel ontvang ik na de stijgende lijn die met Ride of Die is ingezet dan ook met open armen.

Bad Boys: Ride or Die is nu te zien in de bioscoop.