
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="1d69890a-c3c6-4e18-a97a-ef37dcfaae2e"><p class="tekst"><em>De review van Raf staat ook in de Power Unlimited van december</em></p><p class="tekst">Gek, hoe snel je het gebrom van een naderende V1-bom leert onderscheiden van een vliegtuigmotor. Ik spot het tuig al van ver, maar is het er een van ons of een van hen? Onze kant heeft nog maar een luizige 17 respawns op voorraad en nog maar één objectief te veroveren. Deze V1 kan dus het verschil maken tussen een uiteindelijk gewonnen of verloren Grand Operation.</p><p class="tekst">De Duitse kruisraket blijkt er een van ons te zijn. Het ding slaat vijftig meter voor ons in en veegt in een gigantische explosie elke vijand op dat laatste objectief weg. De match is nog niet gewonnen maar, terwijl aarde en puin rondom ons neerregenen, klinkt er door en over de headsets heen gejuich uit meer dan dertig kelen. De vernederende nederlaag van de partij daarvoor is in een klap vergeten. Zo makkelijk gaat dat. Wat een pot zeg!</p><p class="tekst" style="text-align: center;"><br/></p><h3 class="tussenkop">Duitser? Nee, echt niet!</h3><p class="tekst">Wie Nederlands spreekt, is in het buitenland ongetwijfeld al eens voor een Duitser gehouden. Een misverstand dat we altijd zo snel mogelijk recht willen zetten. Dat je echter in Battlefield V zowat de helft van de tijd het virtuele uniform van een anonieme Fritz of Franz aantrekt, daar maal je niet om. Nooit bij stilgestaan? Geen probleem, ik weet intussen ook niet meer waar ik met deze gedachtegang heen wou. Behalve dan misschien dat wanneer je in deze game ligt leeg te bloeden en auf Deutsch om ‘ein Mediziner’ reutelt, dat dat om een of andere, weinig diepmenselijke reden 10% minder erg aanvoelt dan wanneer je dat als een niet-Duitser doet.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"></p><p class="tekst">Liggen leegbloeden is geen zeldzaamheid. Dat hoort bij elke shooter waarin spelers de kans krijgen een teamgenoot op de been te helpen. En ook deze aflevering gooit een medic in de klasse-mix en laat daarnaast voor het eerst toe om leden van je eigen squad terug strijdklaar te krijgen, zelfs als je met een andere klasse dan medic speelt. Kijk om je heen en stel je voor dat iedereen die je daar ziet, op kantoor, de trein of in de klas, met jou in een Battlefield game zit. Je kan nu al min of meer raden welk handvol door vijandelijk vuur zou rennen om je te helpen, en je weet ook welke asociale egocentrische klojo’s zonder met hun ogen te knipperen over je zieltogende lichaam zullen hoppen, maar wel luidkeels vloeken wanneer iemand anders dat met hen doet. En je doorziet eveneens al snel wie weliswaar niet van slechte wil is, maar gezegend met het situationeel inzicht van een kip zonder kop en weinig besef heeft van hoe, wat, waar en wie.<br/></p><h3 class="tussenkop">Squads vs teams</h3><p class="tekst">Die nadruk die Battlefield V op squad-play legt is de kracht, maar tegelijk ook af en toe de achilleshiel van de game. Voor alle duidelijkheid, als ik het over je ‘team’ heb, dan bedoel ik de meestal 32 spelers aan jouw kant van de vaak massale veldslagen. Die teams zijn opgebouwd uit ‘squads’, vierkoppige units. Goed samenwerken levert de leden van zo’n squad niet alleen een hogere individuele score op, maar ook behoorlijk meer slagkracht. Ik ben 100% voorstander van dat belonen. Het is immers een geweldige meerwaarde om te kunnen rekenen op je squad en een paar soepel draaiende squads kunnen het verschil maken voor de totale teamprestatie. Zeker wanneer je weet dat die beloning hier ook de vorm krijgt van zo’n V1 of een extra taaie tank.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"> </p><p class="tekst">Wil je solo gaan, of zoek je wel die squad gameplay op, maar zit je met een bende knoeiers/einzelgangers opgescheept, dan zou je de indruk kunnen krijgen dat je genoegen moet nemen met een minder bevredigende gameplay, maar zo voelt het gelukkig zelden. Met dank aan de altijd intense en spectaculaire fundamenten van een potje Battlefield V. Je hebt ook altijd een idee van waar je heen moet, waar je bijdrage gewenst is of waar je jezelf in de vleesmolen van kogels en granaten kan storten. Dat houdt de game ook in minder sociale omstandigheden rechtop.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/PUPimAwTo3E" width="608"></iframe> </p><p class="tekst">Wel moet ik effe opmerken dat de omvang van je 5-koppige squad in Battlefield 1, hier dus is teruggebracht naar 4. Ik heb daar begrip voor, zowel technisch als wat betreft het matchmaking. En 32 laat zich nu eenmaal beter delen door 4 dan door 5. Maar juist omdat je voor optimale slagkracht en tactische flexibiliteit zo aangewezen bent op de unieke eigenschappen van de verschillende klassen, lijkt het alsof de makers met dit verkleinen van de squad-size, het opgeschroefde belang van die squad-play weer een stukje downsizen.<br/></p><h3 class="tussenkop">I need ammoooh!</h3><p class="tekst">Naast een medic in de buurt of een squad-maatje die begrijpt dat een levende broeder aan zijn zijde beter is dan het alternatief, is ook de aanwezigheid van een speler in de support-klasse van belang. Dat heeft alles te maken met de vrij beperkte hoeveelheid munitie waarmee je het terrein indropt. Je bent, zeker als je met de assault-klasse en zonder een death wish speelt, nogal snel door je kogels heen. Zonder een gulle support-speler in de buurt, moet je ofwel gaan tanken bij depots die her en der op vaste plekken op elke map staan (en heel af en toe door zo’n support-speler gebouwd worden), of een handvol kogels bij gesneuvelde vijanden gaan scharrelen. Dat eerste alternatief dwingt je tot een omweg of even terugtrekken uit de hotzone van het moment. Het tweede forceert je tot een rush gameplay en daar voelt een deel van de spelers zich niet comfortabel bij.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"></p><p class="tekst">Het past ook niet bij elke tactische situatie. Wanneer je bijvoorbeeld druk wil blijven zetten op een vijand die zich in de buurt van zo’n munitiedepot heeft ingegraven, dan wil je niet heen en weer pendelen tussen een ander depot en de frontlijn. Ben jij die goed ingegraven vijand, maar heb je helaas niet zo’n munitiedepot in de buurt, dan verlaat je liever je positie niet om die paar kogels van een overmoedige aanvaller op te gaan rapen.<br/></p><h3 class="tussenkop">Uber-sniper</h3><p class="tekst">Al die scenario’s zijn geen issue met zo’n vrijgevige support-kerstman in je squad of in de buurt. Of wanneer jij meestal toch al neergaat voor je kogels op zijn. Gebeurt het je toch meer dan je lief is, dan is de kans groot dat je een sniper bent die een kostbaar vliegtuig heeft opgeofferd om zich naar een afgelegen plekje te Uberen en verdien je niet beter. Alleen voor een assault-speler die er graag in zijn eentje op uittrekt of een medic die het hele team onder zijn vleugels wil nemen, kan de rem er weleens op gaan.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"></p><p class="tekst">Voor een tactische shooter is dat resource management-mechanisme perfect te verantwoorden. Voor een shooter als Battlefield V, die tactiek absoluut aanmoedigt, maar bewust niet in dat tactische subgenre wil wonen, voelt het dan net iets te geforceerd. In ieder geval sproei je hier niet met ammo packs om je persoonlijke match-score aan te dikken, maar omdat je teamgenoten die effectief goed kunnen gebruiken.<br/></p><h3 class="tussenkop">Wow! Heb je dat gezien?!</h3><p class="tekst">Battlefield V doet iets waar maar weinig multiplayer-shooters in slagen: het heeft iets episch, in de zin van groot en groots. Het overdondert visueel, het klinkt zoals Hollywood ons al jaren wijsmaakt dat een slagveld klinkt en het blijft zelfs gesmeerd spelen wanneer je met een leeggeschoten wapen rondhost of een hele polonaise van medics je leegbloedende lichaam voorbij danst.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/nLR5DXRqtis" width="608"></iframe> </p><p class="tekst">In de meeste gevallen is zelfs keer op keer aan flarden geschoten worden geen ergernis … oké, wel een ergernis, maar niet van het type dat je uit de vibe haalt, uit dat gevoel ‘daar te zijn’. Als veteraan van een paar honderd veldslagen in Battlefield 1, weet ik dat het overweldigende wel afneemt als je een paar dozijn keer over de mappen bent opgerukt. Maar helemaal verdwijnen doet dat gevoel nooit. En omdat Battlefield V nog sterker scoort op het terrein van video en audio, met nog meer interactiviteit, een overtuigender schademodel en een beter voelbare link tussen je spelpersonage en de spelwereld, weet ik wel zeker dat deze nieuwe het feestje nog langer ‘vers houdt’ dan zijn voorganger.<br/></p><h3 class="tussenkop"></h3><h3 class="tussenkop">Airborne en Final Stand</h3><p class="tekst">Op het verplichte, maar hier niet echt relevante nummertje Team Deathmatch en de nog best populaire Battlefield-versie van Domination na, volgen nagenoeg alle competitieve multiplayer modes uit Battlefield hetzelfde stramien. Een team van 16 tot 32 spelers betwist een meestal uitgestrekte speelmap op een numeriek even sterke vijand. De ene keer kan het letterlijk beide kanten opgaan, vaker nog is het aan het aanvallende team om door het veroveren/detoneren van objectieven, stapsgewijs terrein op de verdedigers te winnen.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"></p><p class="tekst">Het paradepaardje hier heet Grand Operations. Daarin worden drie mappen met telkens een eigen mix van game modes afgewerkt. Het aantal respawns, de hoeveelheid munitie en de beschikbaarheid van voertuigen waarmee een team aan de volgende ‘dag’ van de operatie begint, hangt af van hoe goed ze tijdens de voorgaande presteerden. Slagen geen van beide partijen erin om op de derde dag een beslissing af te dwingen, dan wordt er een Final Stand mode achteraan geplakt. Die is exclusief voor Grand Operations en lijkt op een soort team deathmatch, zonder respawns en waarbij de munitie en gezondheid waarmee je start afhankelijk is van de gebeurtenissen/prestaties in de voorgaande drie operatiedagen. Wanneer je als verdediger drie dagen gedomineerd hebt en die final stand alsnog verliest, dan voelt zo’n sudden death verlies best zuur aan, geloof me, maar uiteindelijk heb je ook dat aan jezelf te danken. Tip, ga hier alleen maar voor medics en support.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"></p><p class="tekst">Airborne is de andere nieuwe en exclusieve spelmodus voor deze Grand Campaigns. Sommige van die langgerekte meerstaps-sessies trappen immers af met een luchtlanding waarbij de aanvallers het terrein op parachuteren. Hoe langer ze wachten met springen, hoe dieper ze op vijandelijk terrein landen … en hoe meer kans de oppositie heeft om hun vliegtuig uit de lucht te knallen. Zo’n gevleugeld troepentransport in het vizier van je luchtafweergeschut zien uiteenspatten, gevolgd door de boodschap dat je een volledige squad gewiped hebt, is absoluut een Battlefield-momentje.<br/></p><h3 class="tussenkop">Progressief gamepje</h3><p class="tekst">Battlefield heeft een extreem goeie gunplay, die je naarmate je meer speelt – of daarvoor koude harde cash neertelt – kan tweaken voor die cruciale fractie meer slagkracht of een nauwer aansluiten op jouw speelstijl. Dat geldt overigens voor het hele, nog maar eens dieper en breder uitgewerkte progressiesysteem van Battlefield V. Ook tanks en vliegtuigen hebben hun eigen skilltree waarbij kiezen verliezen is, maar je wint er voor je gevechtsjager een bom mee waardoor je met dit tuig ook tanks kan aanpakken.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"></p><p class="tekst">Wie ooit Battlefield speelde, weet dat je aan de lopende band beloningen vrijspeelt. Hier voelt het écht aan dat je daar de gun- en vehicle-play mee kan uitdiepen. De verticale terugslag wat terugschroeven op je machinegeweer en het 20% sneller naar je schouder kunnen brengen; aan elk wapen of voertuig kan je maar liefst 5 dingen aanpassen. Dat maakt een verschil, maar maakt ze niet overpowered. Als dat toch zo aanvoelt, is het omdat je er tegen die tijd al zoveel uren mee in de weer bent geweest, dat je elke gril van dat ding volledig in de vingers hebt.<br/></p><h3 class="tussenkop">Het groeit!</h3><p class="tekst">Veteranen van Battlefield 1 weten dat die game continu evolueerde. Met nieuwe mappen, gamemodes, upgrade-opties enzovoort. Die aanpak heet Tides of War. ‘The Last Tiger’ War Story is daar een voorbeeld van en spelers mogen bijna maandelijks nieuwe hoofdstukken verwachten. Je krijgt dus een game die nog groeit en de moeite loont om telkens weer voor een paar weken of langer naar terug te keren. Dat klinkt geweldig en dat is het ook, zeker als je ziet wat je allemaal al bij release krijgt. Tegelijkertijd geeft het de ontwikkelaar een naar mijn mening niet helemaal gerechtvaardigd excuus om de beloofde 4-speler co-op mode Combined Arms pas begin 2019 ‘in te plannen’. Op nog meer geanticipeerde Battle Royal modus voor 16 squads Firestorm is het zelfs nog tot maart wachten. Zelfs de Firing Range, een soort oefenmodus, volgt pas na release.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"> <iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/JUaUciRJy3Y" width="608"></iframe></p><p>Dat maakt deze review toch een extra uitdaging. Want je krijgt een shitload aan game, vergelijkbaar met wat Battlefield 1 een solide hit maakte. Tegelijk voelt het alsof dat alles ‘maar’ drie gangen zijn van wat een viergangenmenu met dessert moet worden … en voor velen nu al had moeten zijn. Dat is meteen ook een van de redenen dat het scoreblokje hier een vette en verdiende 80 laat zien, terwijl de kans er absoluut inzit dat dit tegen de lente 90 wordt. Jammer, maar dat zal die spelers dan waarschijnlijk worst/würst wezen.</p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Battlefield V - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links