Ik was vanaf de previews en de beta al niet te spreken over de minieme vernieuwing die Infinity Ward in de multiplayer heeft gestoken en die mening is met de volledige versie niet bijgesteld. Want eerlijk is eerlijk, het speelt gewoon als een uitbreiding van Black Ops 3. En dat hebben we al gezien en daar willen we niet nog eens 60 euro voor betalen, toch?
Multimatig
Mocht je er nog niet klaar mee zijn; de gunplay is wel prima, de hitdetectie is als vanouds ook goed, en er zitten een aantal leuke maps in. Er zijn ook een paar nieuwe modi toegevoegd, waarvan ik Frontline toch wel de leukste vind, een game modus waarbij je na elke death in je basis spawned, iets dat verrassend goed werkt. Maar daar staat tegenover dat er (weer) geen goede competitieve modus in zit, het enige wat je nu krijgt is een aparte playlist (“competitive”) waarin je dezelfde dingen kunt doen, maar dan met 4 tegen 4. Matig. Maar hetgeen waar ik me het meeste aan stoor, is dat er amper een potje is waarin het gewoon 6 tegen 6 eindigt, want de game dealt gewoon niet goed met leavers. Een paar pubers die slecht tegen hun verlies kunnen, kunnen zo je hele pot vernaaien, want het duurt soms wel vijf minuten voordat er vervangers worden geregeld. En dit was ook al een probleem tijdens de beta, dus óf ze weten niet hoe ze het moeten oplossen, of er komt nog een patch aan. Maar het is nu gewoon kut.
Spacekittens from space
Toch hebben mijn offeranden aan de shootergod z’n vruchten afgeworpen, want verdraaid, het is Infinity Ward gelukt om een bijzonder goede singleplayer campagne neer te zetten! Je moet alleen wel een beetje houden van science-fiction, want een beetje met je ogen halfdicht doen alsof het niet in de ruimte afspeelt, gaat niet werken. Je bent namelijk de gezagvoerder van een ruimteschip, een van de twee grote oorlogsschepen van de Aarde die niet zijn vernietigd door het evil Settlement Defense Front (SDF), geleid door een kwaadaardige commandant met een enorm litteken op z’n gezicht (hij heeft vast een grote spacekitten), gespeeld door Kit Harington, je weet wel: Jon Snow. Gelukkig heb je geheime informatie weten te bemachtigen waardoor je de sleutelposities van de vijandelijke vloot kent die je met je crew in guerrillastijl aan kunt pakken. De missies zijn uiteenlopend van aard en kent ook zijmissies, die niet essentieel zijn, maar vaak wel de moeite waard.
Afwisseling
De personages worden verrassend goed gespeeld in een gelukkig overzichtelijk verhaal, waarin je langzaam maar zeker de defensie van de vijand moet zien af te brokkelen. Dat doe je vanaf je schip, die meteen dient als een hub, waar je telkens terugkomt en kunt kiezen welke missie je als volgende aan wilt pakken. Zo val je vijandelijke bases aan op vreemde planeten en manen en probeer je schepen binnen te dringen en te saboteren. De locaties zijn daarom lekker afwisselend, het ene moment dwaal je rond op de straten van Geneve, het andere moment sluip je naar een vijandelijke basis op een maan van Jupiter. De gameplay is ook veelzijdiger dan de afgelopen edities van Call of Duty. Ik ben persoonlijk erg fan van de sluipmissies waarin je veel meer sfeer opsnuift en spanning voelt dan de standje 100 knalfissa’s, en gelukkig is die balans prima in orde in Infinite Warfare. Een van de hoogtepunten was een zijmissie(!) waarin ik samen met mijn maatje Salter een schip binnendrong, een vijandelijk pak aantrok en net moest doen alsof ik zo’n vieze SDF’er was om een bom te plaatsen.
Top Gun
Er zijn ook meerdere vliegmissies (vaak zijmissies), waarbij je de vijandelijke dogfighters en grotere schepen naar de knoppen moet schieten. Het vliegen is goed gedaan, je wordt natuurlijk een beetje geholpen, waardoor het aanvoelt alsof je een superawesome ruimte-incarnate bent van Maverick uit Top Gun. Als je alle zijmissies doet, denk je misschien effe dat je de binnenkant van de vijandelijke ruimteschepen inmiddels wel hebt gezien, maar als je daarna van mijnwerkers moet redden van een astroïde die in een baan naar de zon is geknald, waarbij je moet oppassen dat je niet levend verbrandt en op hol geslagen robots achter je aan krijgt, heb je wel het gevoel dat je iets bijzonders speelt. Deze afwisselende gameplay wordt aangevuld met mooie cutscenes die de boel lekker aan elkaar plakt en omdat je geen laadschermen hebt, krijg je steeds meer het gevoel dat je echt een hell of a day beleeft met Commander Nick Reyes.
Zo-op
Om de balans helemaal positief te maken, is Zombies in Spaceland wat mij betreft ook een van de meest memorabele co-op modi van de afgelopen jaren. Het goede en vooral leuke level-design gecombineerd met de heerlijke jaren ’80-vibe zorgt ervoor dat zelfs ik, die de zombie modus normaliter links laat liggen, hier wel vaker terug wil komen, puur vanwege de muziek en de pretparksfeer. En natuurlijk zitten er ook dit jaar weer veel collectibles in, Easter Eggs en puzzels, die jou en je vrienden weer genoeg te ontdekken geven. En kom op: je kunt in een achtbaan zitten en David Hasselhoff zit erin!
Opmerkingen