Dankzij mijn hond heb ik Luigi’s Mansion 3 gespeeld

Voordat jullie me aan het kruis nagelen voor die belachelijke misconceptie over Luigi’s Mansion 3: ik ben tot inkeer gekomen. Dit spel is hoe dan ook je tijd waard, hond met oogontsteking of niet. Goed, even terugspoelen. Dit is hoe mijn ‘kluizenaarsweken’ er normaal uit zien: mijn ouders gaan twee à drie weken op vakantie, dus sluit ik me op in hun huis in de achterhoek om lekker met de honden te chillen en eigenlijk gewoon heel veel films te bekijken, muziek te maken en lekker door mijn backlog heen te knallen.

Zo zaten er vorig jaar dagen tussen dat ik vier films per dag aantikte. Ook heb ik toen tientallen uren door Hyrule gehuppeld en lampjes aangestoken in The Depths, en heb ik het jaar ervoor gewijd aan het herspelen van de Portal-games en Borderlands 2. Dit jaar had ik ook weer een flinke kluif op de planning: m’n maat Laurens had me Fire Emblem Three Houses uitgeleend, want ik was eindelijk van plan om te kijken of ik zijn zevenhonderd-nogwat uren kon evenaren.

Geen Fire Emblem voor mij

Dit jaar was er een logistieke uitdaging rondom de vakantie van mijn ouders: Beer had oogontsteking, waardoor de beste vachtbal met een kap om moet lopen. Dat is al een extra moeilijkheidsgraad op zich, want de lomperik kan met die kap op niet rondlopen zonder ergens tegenaan te botsen. Zelfs na twee weken met een kap om zijn nek is hij nog niet gewend aan zijn nieuwe spanwijdte.

Hij loopt tegen werkelijk alles aan, wat betekent dat je ook vaak van achteren wordt getackeld als hij langs je heen wil rennen. Het is geen wonder dat hij het nog niet snapte: als je een glazen deur voor zijn neus opendoet, snapt hij nog niet dat hij er doorheen kan lopen. Daarnaast heeft hij ineens constant oogdruppels nodig. En ja, zo’n oogdruppel jeukt - dus daarna moet je hem vijf minuten afleiden (lees: knuffels geven) zodat hij zijn oog niet tegen een muur of bank aan ramt om te krabben.

Dit hoort erbij met een hond als huisdier en ik doe het met alle liefde, dus dit is absoluut geen klaagzang - maar het kost wel de nodige tijd en energie. De strategische gevechten van Fire Emblem werden constant onderbroken, en ik had absoluut niet de spanningsboog voor de afwisseling tussen lesgeven en de gevechten.

Als iemand die zo nu en dan voor de klas staat, voelt het bovendien een beetje naar om (al dan niet fictieve) leerlingen een slagveld in te leiden - waardoor ik van de dreigende permadeath telkens een knoop in mijn maag kreeg en de gevechten door mijn voorzichtigheid nog langer duurden. Tot slot was ik deze zomer wat meer bezig met mijn werk dan normaal, wat ook absoluut niet erg was, omdat ik nu de uitzonderlijke kans kreeg om John Cena te interviewen.

Resident Evil voor kinderen

Nogmaals: dit is geen zeurblog, ik vind het totaal niet erg dat deze weken anders uitzagen dan normaal - het is weer eens wat anders. Maar het is nodige context voor mijn ontwaking rondom de magie van Luigi’s Mansion, want die kwam vrij onverwachts.

De vergelijking is vast al vaak gemaakt, maar ik maak hem lekker nog een keer: Luigi’s Mansion is een beetje de Sesamstraat-versie van Resident Evil, en dat is heerlijk. Als ik dat eerder had geweten, had ik mezelf niet op elfjarige leeftijd hoeven te traumatiseren met Resident Evil Revelations op de 3DS, die ik destijds dankzij de glanzende review van (uit m’n hoofd) Samuel in huis haalde.

Hoewel ik heb genoten van Luigi’s Mansion 2, kwam dat vooral door de sfeer en mijn jonge leeftijd. Een van die twee gaat niet meer op en het andere voordeel is niet genoeg om een hele game te dragen. Maar met een hond met oogontsteking die voor constante zijtakken in je dag zorgt? Och, wat is het dan de perfecte game!

Lage tonen zijn een massage voor het slakkenhuis

Lekker centen verzamelen, naar edelstenen zoeken en spookjes opzuigen: het was de perfecte game-aanvulling van een week die zich verder vooral tekende door films en leesvoer. Wat nog eens extra hielp is dat ik me goed in de game kon verplaatsen.

Laten we de gelijkenissen op een rijtje zetten: ten eerste zit ik in een leeg huis, net als Luigi in het hotel. Ten tweede droeg ik deze week veel groen, want ‘meer groen dragen’ was mijn goede voornemen dit jaar, en daar heb ik me braaf aan gehouden (tip voor goede voornemens: leg je lat laag). Tot slot kwam Beer, de hond met oogontsteking, telkens naast me zitten als ik de game opstartte - wat betekende dat ik ook nog eens een soort Polterpup naast me had. Dat zijn slechts drie gelijkenissen, maar toch.

Dat laatste is een schattig fenomeen waar ik even wat context bij moet schetsen. Lage tonen trekken om een of andere reden enorm de aandacht van mijn hond, en nu heeft hij ook nog eens een satellietschotel om zijn nek waardoor het allemaal nog duidelijker binnenkomt. Mijn andere hond, Doortje, kan het niet minder boeien. Maar als je piano speelt of gewoon op een paar lage tonen begint te rammen, komt dit witte schotelvormige gevaar er gelijk naast zitten.

Laten mijn ouders nou net een nieuwe soundbar hebben aangeschaft, met uiteraard een flinke subwoofer ernaast. En ja hoor: Luigi’s Mansion 3 heeft in het leeuwendeel van de nummers een behoorlijk lekkere contrabas, waar mijn hond net zo van geniet als ik. Als de lage tonen door de woonkamer dansen, is het een kwestie van tijd voordat Beer naast me komt zitten, terwijl er uit de mand van Doortje vooral snurk-ASMR te horen is. Het plaatje van mijn hond die aan komt lopen als ik de game opstart zag ik niet aan komen, maar het was onverwachts best wel magisch.

Durf je dat wel alleen?

Dus als mijn broer en zijn vriendin vragen of ik écht in m’n eentje Luigi’s Mansion 3 heb gespeeld, met geen vriend of vriendin om snot-Luigi te besturen: ja, dat heb ik echt gedaan. Ook al is de game vooral een sfeervolle kijkdoos waarin je je verzamelwoede kwijt kan en simpele puzzels oplost, terwijl ik normaal iets prikkelendere gameplay opzoek.

Zelfs ’s avonds laat, als de honden al in de gang lagen te ronken en ik nog héél effe een verdieping in de spookflat afrondde, hoorde ik na een paar minuten weer een krabbeltje aan de deur. Op filmvlak ben ik druk geweest - stay tuned voor de Vierkante Ogen-zomerspecial van de Weekly Watch. Ik heb ook genoeg leesvoer verslonden, in de vorm van Bruce Campbells biografie If Chins Could Kill en het tweede deel van The Dark Tower. Maar niets daarvan komt ook maar in de buurt van mijn playthrough van Luigi’s Mansion 3, met vaker wel dan niet mijn hond op schoot.