Dead Space is geen overbodige remake

Van de buitenkant lijkt de USG Ishimura niet bepaald interessant, maar wie Dead Space heeft gespeeld weet dat het zwevende stuk metaal met zijn monotone kleurenpalet onvergetelijke horror huisvest. Het is ook niet voor niets dat wanneer je het ruimteschip in beeld ziet komen in de Dead Space-remake – we mochten de eerste drie hoofdstukken van het spel spelen – je hartslag gelijk omhoog schiet. Want van buiten is de Ishimura nog steeds zo nietszeggend als bijna anderhalf decennium geleden, maar je weet dat zodra Isaac Clarke een diagnose van het ruimteschip bekijkt, hij – en in het verlengde daarvan jij – er helemaal alleen voor staat. En de Necromorphs zich zullen laten gelden.

Creatief met ledematen

Die Necromorphs zijn net als de rest van de game voorzien van een mooie, nieuwe laag verf – al is ‘mooi’ misschien niet het juiste woord als we het over de overgenomen lijken van de Ishimura-bewoners hebben. Na het zien van de vernieuwde ‘aliens’ uit Dead Space kun je in ieder geval niet anders dan concluderen dat de extra details van deze monsters enorm bijdragen aan hoe graag je ze zou willen ontlopen. Het is nog duidelijker te zien dat ze ooit mens waren; niet alleen aan de gezichten die er vaak nog (half) aan hangen, maar ook aan alles wat er aan de binnenkant zit.

Door het nieuwe peeling-systeem zie je die binnenkant nog beter en vaker dan veertien jaar geleden. Ontwikkelaar Motive heeft de Necromorphs namelijk opnieuw opgebouwd met verschillende lagen. Isaac schiet huid, pezen, spieren en botten kapot, en hoe dat eruitziet hangt af van de hoek waaruit hij richt, maar ook welk wapen hij gebruikt. Dat geeft de speler meer ruimte om zijn creativiteit de vrije loop te laten, bijvoorbeeld door dezelfde ledemaat met verschillende wapens te beschieten. Een schot van de Pulse Rifle laat niets over van de huid, terwijl een zaag uit de Ripper een arm aan een paar pezen laat bungelen. 

Vertrouwd, maar niet oud

De Necromorphs komen net als in 2008 uit vrij voorspelbare hoeken kruipen, in ieder geval gedurende de eerste hoofdstukken. Grote, rechthoekige luchtschachten in de muren zijn zelden veilig, terwijl ze ook vaak uit het plafond komen vallen of uit een afgrond komen kruipen. Sommige dingen veranderen dus nooit, maar dat geeft wel aan dat Motive ook op het gebied van gameplay het origineel niet helemaal uit het oog verliest. Hetzelfde valt enigszins te zeggen over de locatie. De Ishimura is een bekend strijdtoneel, maar je kunt niet volledig afgaan op de kennis die je in het origineel opdeed.

Het ruimteschip heeft tal van nieuwe gangen en verbindingen tussen de bekende locaties die Isaac bezoekt om het te kunnen repareren. Er zijn ook enkele nieuwe kamers die je niet verplicht bent om te bezoeken, maar waar je wel handige spullen kunt vinden en meer te weten komt over de Ishimura en zijn bewoners. Tussendoor zijn enkele nieuwe obstakels geplaatst, al is het in de eerste drie hoofdstukken vooral een kwestie van het oplossen van dezelfde omgevingspuzzels als in het origineel. Vaak met behulp van Stasis, de blauwe straal die Isaac kan ‘schieten’ en zowel objecten als vijanden tijdelijk vertraagt. Dat is nog altijd een uitstekende manier om zowel de omgeving te manipuleren als jezelf wat ademruimte te geven in gevechten.

Hoewel de omgevingen bekend voorkomen, versterken nieuwe grafische technieken vanaf minuut één het beklemmende gevoel dat de Ishimura altijd al gaf. De contrasten zijn groter, waardoor je nog minder duidelijk kunt zien of er in het donker een Necromorph schuilt. En ze zijn dramatischer, waardoor bijvoorbeeld het Medical Deck een nog diepere indruk achterlaat. Met bloed bedekte bedden zijn opgelicht, beschadigde schermen aan de muren laten medische foto’s van de door Necromorphs overgenomen bemanning zien, en even verder onthullen groen opgelichte reageerbuizen dat iets is ontsnapt. De omgeving vertelt op deze manier meer verhalen - een enorm pluspunt voor deze remake.

Menselijker

Het verhaal is een belangrijk punt voor Motive. Dat wordt meer gelijkgetrokken met de lore die Dead Space 2 en 3 aan het universum toevoegden, met als resultaat onder andere een hoop nieuwe tekstbestanden om te lezen. Toch loopt het spel niet op de zaken vooruit en is het vooral gefocust op Isaacs eenzame strijd tegen een onbekende vijand. Maar waar Isaac in het origineel een nietszeggend personage was, laat hij in de remake uitgebreid van zich horen. Zijn stem wordt ingesproken door dezelfde acteur als in de vervolgen, Gunner Wright, en dat draagt bij aan de menselijkheid én geloofwaardigheid van het hoofdpersonage.

Die menselijkheid spreekt ook uit de momenten waarop Isaac niet deelneemt aan een dialoog of in zichzelf praat, met dank aan wat Motive de ‘Intensity Director’ noemt. Dat houdt in dat de game gaandeweg bepaalt hoe de gangen en zijkamers van de Ishimura worden gevuld met onder andere rook, lichteffecten en Necromorphs. Je kunt aan Isaac zien en vooral horen wanneer hij deze stressvolle momenten ervaart. Al deze factoren beïnvloeden Isaacs hartslag en ademhaling, én welke geluiden hij maakt. Het verhoogt het gevoel van dreiging op subtiele wijze. Elke horrorervaring is gebaat bij een menselijk middelpunt, dus ook wat dat betreft lijkt de remake het origineel te overstijgen.

Toch valt er ook op een negatieve manier te gruwelen van de previewversie van Dead Space. De bugs stapelen zich in rap tempo op; Stasis-puzzels werken niet mee, een deur gaat niet open terwijl dat wel zou moeten, Isaac kan ineens niet meer bewegen, explosies zijn funest voor de framerate en afgehakte lichaamsdelen bewegen spastisch rond. Ook keldert de framerate van deze versie naarmate je langer speelt, wat erg jammer is gezien de game een ‘onafgebroken’ ervaring wil bieden door laadschermen weg te laten en de gehele game – inclusief filmpjes – in één shot te laten afspelen. Motive heeft nog even de tijd om deze problemen op te lossen. Hopelijk lukt dit ze, want dan belooft dit de beste versie van Dead Space te worden.

Dead Space komt op 27 januari 2023 uit voor pc, Xbox Series X en S en PlayStation 5.