Directive 8020 gaat ons laten smullen van paranoia

Dat plekje? Dat is natuurlijk het stukje in mijn brein dat altijd maar twijfelt over wat de juiste keuze is! Ofwel m’n twijfelkont, als je dat liever hoort. Directive 8020 is het eerste hoofdstuk van het tweede seizoen van The Dark Pictures Anthology, wat betekent dat we weer zelf keuzes maken die het lot van de personages bepalen.

Ik heb de afgelopen jaren keihard genoten van talloze playthroughs van Until Dawn en The Quarry - al voelt het einde van die laatstgenoemde wel erg gehaast - en heb me aan verschillende hoofdstukken van de eerste The Dark Pictures-reeks gewaagd. Hoewel die soms wat onafgewerkt voelden, was er één ding dat nooit teleurstelde: het ongelofelijke gevoel van mysterie dat er bij komt kijken.

Precies in de Twilight Zone 

Hoewel we nu al het een en ander over Directive 8020 weten, blijft het een mysterieuze bedoening. Ontwikkelaar Supermassive Games stapt af van de dronken vriendengroepen uit hun grotere games, om zich weer te richten op een stel professionals, zoals dat in veel van de eerdere The Dark Pictures-games ook het geval was.

Die professionals krijgen te maken met buitenaardse wezens die van gedaante kunnen veranderen - The Thing in de ruimte dus, met een flink Alien- en Event Horizon-sfeertje. Of, als je van de jongere generatie bent: Among Us, maar dan volwassen. Maar laten we eerlijk zijn, Among Us was altijd al The Thing in cartoonstijl.

Directive 8020 lijkt daarbij een lekker Lovecraft-achtig sausje te hebben, wat goed smaakt bij een mysterieuze buitenaardse maaltijd. Ik hoop enorm dat Supermassive de sleutel heeft gevonden om de spanning en paranoia op te krikken, én om die alien zich in vreemde, niet te bevatten vormen te presenteren zodra we ‘m gesnapt hebben.

Nooit genoeg The Thing

Ik roep al jaren dat The Thing zich perfect zou lenen voor een game in Telltale-stijl, waar Supermassive op voort heeft gebouwd. Verschillende handelingen die leiden tot verschillende geïnfecteerde mensen, waarbij je zelf moet uitvogelen wie nou wel en niet te vertrouwen is…

De filmische stijl leent zich er goed voor om subtiele hints te geven, zoals - komt ‘ie weer - in The Thing zo meesterlijk wordt gedaan. Waarom heeft Florian geen vr-bril op? Wat doet Tjeerd in een horrorgame? Waar is Cody z’n Spelunky-hoed? BAM! BAM! BAM! Kijk, drie van die buitenaardse knoeperds levenloos op de vloer.

Nu gaat het in Directive 8020 uiteraard niet om m’n eigen gewaardeerde collega’s, maar om die van Brianna Young, die met vier anderen op een ruimteschip zit. Brianna Young wordt gespeeld door Lashana Lynch - ik ben niet enorm bekend met haar oeuvre, maar in No Time To Die schopte ze genoeg kont om mij vertrouwen in haar te geven.

Meer interactie in je interactieve film

Wat Directive 8020 onderscheidt van de andere games van Supermassive, is grof gezegd de hoeveelheid knopjes die je in gaat drukken. In Directive 8020 krijgen we namelijk meer gameplay voor de kiezen. Hopelijk houdt dat nog wel het gevoel van de interactieve film in stand - want oh, wat is het heerlijk om deze games met je vrienden op de bank te spelen - maar om eerlijk te zijn was ik ook wel een beetje klaar met die eindeloze QTE’s uit de vorige games.

Bovendien gaat dit de spanning weer een tikkeltje opkrikken, want games van Supermassive zijn nooit meer zo spannend geweest als die ‘don’t move!’-QTE van Until Dawn, met dat lichtbalkje van de DualShock 4. Een beetje variatie in gameplay gaat de reeks goed doen, als we maar lekker keuzes kunnen blijven maken.

Wat betreft dat filmische gevoel heeft Supermassive nog een aas achter de hand - of eigenlijk achter het keyboard. De muziek wordt namelijk gemaakt door Jason Graves, die eerder al de fenomenale muziek van de oorspronkelijke versie van Until Dawn maakte (wat de saaie nieuwe muziek uit de Until Dawn-remake overigens des te kwalijker maakt). Graves was ook verantwoordelijk voor de muziek van de Dead Space-games, dus met het ruimtehorrorbijltje heeft hij ook al vaak genoeg gehakt.

Het gordijn met het vraagteken

Wat ik zo tof vindt aan de aanpak van The Dark Pictures Anthology, is dat deze structuur gemaakt is om veel verschillende ideeën te laten zien. Naast Directive 8020 ben ik ook gewoon heel hyped dat het tweede seizoen wordt afgetrapt. Je hebt vast wel eens spelshows gezien waarbij iemand moet kiezen tussen een geldprijs of een doek met een vraagteken. Tegen beter weten in gaat mijn brein altijd naar dat vraagteken.

De anthologie-opzet is binnen het horrorgenre ook niet vreemd, en past er geweldig bij: The Twilight Zone is natuurlijk het bekendste voorbeeld, maar dingen als De Griezelbus, Kippenvel en Fear Street profiteren allemaal van die extra mysterieuze laag die om zo’n set verhalen heen hangt. Ook recent zijn we nog getrakteerd op een paar toffe anthologieën: Cabinet of Curiosities van Guillermo Del Toro, de V/H/S-films, Trick ‘r Treat en - als je de definitie van horror een beetje oprekt - Black Mirror.

Wie wordt de mysterieuze verteller van dit seizoen? Waar gaan die andere verhalen over? Het is echt als een stel cadeautjes dat voor ons klaarligt, waarvan we er eens in het jaar eentje mogen uitpakken. Het heeft het magische gevoel van een kampvuurverhaal. Ik heb mijn marshmallows en de kleding die naar rook mag gaan stinken al klaarliggen voor Directive 8020, maar bovenal heb ik nu zin om The Thing nog een keer te bekijken. Ik… uh… maak de rest van m’n werk over 109 minuten wel af.

Directive 8020 verschijnt in 2025 op Xbox Series X|S, PlayStation 5 en pc.