
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="fd0c050f-b679-4dee-89fd-424d0d5ab329"><p><em>Inmiddels is Divinity: Original Sin 2 - Definitive Edition al meer dan drie weken uit, maar Wouter heeft redelijk z’n tijd genomen voor deze review van de PS4-versie. Zie het als een passieproject.</em></p><p>Er komen de laatste jaren nogal wat RPG’s uit in de categorie ‘niche, maar echt goed.’ Zo heb ik genoten van <a href="https://pu.nl/artikelen/review/the-banner-saga-3-review/" target="_blank" title="The Banner Saga 3 review">de afsluiter van The Banner Saga-trilogie</a>, Pillars of Eternity II: Deadfire recent nog een dikke 8 gegeven voor het blad en ook <a href="https://pu.nl/artikelen/review/kingdom-come-deliverance-review/" target="_blank" title="Kingdom Come: Deliverance - Review">Kingdom Come: Deliverance</a> is niet echt een AAA-titel, maar knetterambitieus! In dit rijtje van RPG’s waarin onafhankelijke developers ontzettend veel tijd en liefde hebben gestoken, echte passieprojecten zo u wil, past ook zeker Divinity: Original Sin 2. Het is een verfijnd stukje videogame, eentje die je zou kunnen beschouwen als een bloemlezing (eloquent en subtiel) tegenover het dubstep (lomp en niet meer hip) van een Call of Duty. Verwacht echter niet dat deze review een bloemlezing wordt, hoewel dat heel toepasselijk zou zijn. Ik ben helaas te Gronings om te dichten…</p><p><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/vhM9bC4zZBE" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe></p><h3>Divinity: Original Sin 2 - Een lange geschiedenis aan goddelijkheid</h3><p>Divinity: Original Sin 2 is deel van een franchise die al in 2002 begon met Divine Divinity, en waarin inmiddels al 4 voorgangers en een spin-off zijn verschenen. Dat is een shitload aan lore over wat er allemaal gebeurd is in de Divinity-wereld genaamd Rivellon gedurende een tijdspanne van duizenden jaren, maar maak je daar niet te druk om. Het verhaal is van Divinity: Original Sin 2 is namelijk meer dan capabel genoeg geschreven om je de game in te trekken zonder dat je een studie gevolgd moet hebben. Je komt er dan vanzelf wel achter dat Lucian een gestorven God is en the Source het Divinity-equivalent van magie. Larian Studios, de Belgische ontwikkelaar van de Divinity-serie, kan dat wel, een verhaaltje vertellen. Sterker nog; als J.R.R. Tolkien himself sommige zinnen had geschreven waar Divinity: Original Sin 2 mee doorspekt is, dan zou hij waarschijnlijk glimlachend achterover leunen in z’n stoel, tevreden lurkend aan z’n pijp.</p><p><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/jXiT9Shrw5k" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe></p><h3>Divinity: Original Sin 2 – als een dik, leren boek</h3><p>Divinity: Original Sin 2 is zo’n game die ik in de eerste plaats speel vanwege de tactische, turn-based gevechten, maar op een goede tweede plek zéker voor het verhaal. Er zijn RPG’s waarbij ik soms een beetje zuchtend door de dialogen klik, want zelfs in de beste triple-A titels zit daar oninteressant ge-emmer in van een of andere lamzak wiens schapen je moet redden. Maar bij Divinity: Original Sin 2 ben ik bijna altijd geboeid! Dat komt niet alleen door de prachtige proza, alsof elk stukje tekst door dezelfde, sterke auteur is bedacht, maar ook door de fantastische stemmen. Het zijn voornamelijk Britten, al dan niet Cockney, maar ook mensen met een Schotse en Ierse tongval die de voice acting doen. Soms is het iets te theatraal, maar dat is de enige, minieme kritiek die ik kan uiten op deze professionele cast van ongeveer 80 mensen -waar onder andere <a href="https://pu.nl/artikelen/review/dragon-age-inquisition-review/" target="_blank" title="Dragon Age: Inquisition - Review">Dragon Age: Inquisition</a> veteranen en een Downton Abbey-acteur tussen zitten- die met onverminderde passie ergens rond de miljoen woorden hebben ingesproken. Het klinkt ontzettend klassiek en vertrouwd, alsof er een verhalenverteller voor het open haard zit en voorleest uit een dik, leren boek. Ohja, en het doet me natuurlijk ook denken aan Baldur’s Gate; een van de belangrijkste redenen waarom ik mezelf vandaag de dag een RPG-liefhebber mag noemen.</p><p></p><h3>Divinity: Original Sin 2 – leunstoelstrategie van de bovenste plank</h3><p>Divinity: Original Sin 2 lijkt in veel opzichten op Baldur’s Gate en daarop volgende isometric view, tactische RPG’s (Neverwinter Nights, Icewind Dale, etc.), zowel qua stijl als verhaalvertelling en de manier waarop je characters dient uit te rusten en te levellen. Het grote verschil is echter dat Divinity niet gebaseerd is op de decennia oude regels van Dungeons &amp; Dragons, die hele rollenspelbende met dobbelstenen en Dungeon Masters, je kent het wel. Net zoals Pillars of Eternity heeft Divinity: Original Sin 2 haar eigen universum, met unieke regels en, wat deze titel zo bijzonder maakt, een geheel eigen vechtsystem. Daar waar de meeste T-RPG’s aan real time gevechten doen, die desgewenst op elk moment gepauzeerd kunnen worden, is Divinity: Original Sin 2 turn-based tot op het bot. Deze gameplay is echt waar XCOM en Dragon Age elkaar overlappen in een niet heel erg laagdrempelig, zeer uitgebreid systeem waar de mogelijkheden praktisch eindeloos zijn. Ik heb een gevecht gehad tegen een heks die ik vier keer op een andere manier probeerde, twee keer met andere companions, waarna het me uiteindelijk lukte door de vijanden in een soort tunnelval te lokken. Ik heb een battle gewonnen omdat ik m’n groep krijgers in twee teams opsplitste en zo een soort tangconstructie van death op de evil Magisters losliet. Een van m’n tactieken is vijanden in brandende gebieden teleporteren, een andere is een waterballon op ze te smijten (for real) en het vocht vervolgens onder stroom te zetten. Larian bedenkt steeds weer gekkere dingen om de battles boeiend te houden terwijl de groepsleden van je party op bijzonder rap tempo nieuwe spells en skills ontwikkelen. Het is soms een beetje priegelen en het ziet er voor een buitenstaander waarschijnlijk uit als een bewegend bordspel voor ultra-nerds, maar man wat is het genieten voor leunstoelstrategen zoals ik.</p><p></p><h3>Divinity: Original Sin 2 – ook voor je vrienden</h3><p>Toch, Divinity: Original Sin 2 is een RPG die al in 2015 aangekondigd werd, vervolgens al in september 2016 in early access kwam, waarna de volledige release voor de PC een jaar later volgde. Het is inmiddels alweer een jaar later, dus waarom is deze game nog relevant? Nou, de game is nu te spelen met HDR en in 4K mocht je daar de juiste console plus tv voor hebben (de PS4 Pro checkerboardt die shit), kent aangepaste physics en moet sneller lopen, maar omdat ik niet heel erg onder de indruk ben van de framerate van de game waarbij vooral het map-scherm stottert als een dolle, is het melden hiervan vooral een plicht. Interessanter is wat Larian inhoudelijk heeft veranderd aan de hand van community-kritiek, waardoor ze besloten hebben de hele derde akte van de game meer body te geven en de story arc van het personage Beast aan te passen. Daarvoor is wat level design veranderd, zijn er 8 nieuwe gevechten en heel wat dialogen toegevoegd, waarbij Larian humblebragt dat er maar liefst 250.000 zinnen opnieuw zijn opgenomen. Toewijding noem ik dat! Tot slot is er een extra makkelijke moeilijkheidsgraad toegevoegd en worden de quests op een veel overzichtelijkere manier in je journal weergegeven, dus Definitive is zeker geen uit de aars getrokken woord. Hoewel je de PC-versie ook gewoon kan updaten met al deze extra’s, maar ik zie mensen niet zo snel splitscrenen op dat platform. Want dat kan ook nog gewoon; Divinity: Original Sin 2 leent zich uitstekend voor co-op of competitief gamen en niet alleen in de Game Master modus (dit is gewoon D&amp;D maar dan video game-stijl) of Arena Mode (die focust op het vechtsysteem), maar ook in de Story Mode zelf. Het is zo’n game die zó gul is, dat het zelfs genoeg fun biedt voor jou en je vrienden, mocht je maten hebben die geeky genoeg zijn voor een titel als deze.</p><p></p><h3>Divinity: Original Sin 2 - pure passie</h3><p>Een aantal jaren geleden probeerden ontwikkelaars (bijna wanhopig in sommige gevallen) mee te liften op de ongekende faam van The Elder Scrolls: Oblivion en later Skyrim, met als gevolg open wereld RPG´s van soms… bedenkelijke kwaliteit. Ik herinner me nog goed de ‘Oblivion beater’ genaamd Two Worlds, of de worstelingen van games zoals Gothic en Lords of the Fallen. Er zitten zeker prima games bij, maar je merkt aan alles dat een kleine studio probeert te doen wat een triple-A monsterontwikkelaar heeft gedaan met een 10 keer zo groot budget. Nu, járen later, wordt een steeds groter publiek blootgesteld aan RPG´s die minstens zo ambitieus zijn, maar veel haalbaarder voor de middelen van kleine studio´s. Het hoeft niet steeds realistischer, groter en indrukwekkender, want steeds meer gamers nemen ‘genoegen’ met meer tactiek, meer fantasie en beter schrijfwerk. We gaan daarmee terug in de tijd naar het edele era van Baldur’s Gate; wat een ontwikkeling! De makers van de Divinity-serie hebben als eerste de teletijdmachine genomen naar de 90’s en mogen nu eindelijk de vruchten plukken van hun pioniersfunctie. Na jaren in redelijke obscuriteit geleefd te hebben met een niche RPG-reeks, is het nu, met de consoleversie van Divinity: Original Sin 2, hoog tijd dat de franchise van Larian Studios in één adem genoemd wordt met Dragon Age of The Elder Scrolls. Niet wat betreft verkoopaantallen of populariteit, maar wel qua ambitie en pure, prachtige passie. Ik zou er bijna van gaan dichten...</p><p></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Divinity: Original Sin 2- Definitive Edition - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links