
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="d404ef69-b60f-431d-90b4-97aee566afc1"><p style="text-align: justify;"><em>Deze review is exclusief voor PU.nl geschreven.</em></p><p style="text-align: justify;">Samen met mijn mannelijke tegenhanger ben ik in een stad aangekomen waar we een geruchtmakende moordzaak moeten oplossen. We behoren tot de Source Hunters die de taak hebben kwaadaardige magie op te sporen en aan te pakken. Al snel blijkt dat er veel meer aan de hand is en moeten we ook nog orcs en andere lelijkerds opruimen. Zo reizen we het hele land (en de ruimte) door om een catastrofe te stoppen die de wereld zal vernietigen. Hè, gelukkig maar, het simpelweg oplossen van een moord is nou niet erg des RPG’s.</p><p style="text-align: justify;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="370" src="//www.youtube.com/embed/Mea7Pa3rhJU" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe></p><p style="text-align: justify;"> </p><h3 style="text-align: justify;">Stinkend ondergoed</h3><p style="text-align: justify;">Laat ik deze alinea eens beginnen door de sfeer van Divinity: Original Sin te schetsen. Het bovenstaande plot is best geinig, maar slechts bijzaak. Het zijn namelijk de interacties met de inwoners in de gamewereld die echt memorabel zijn en vaak zorgen voor een lach op je smoeltje. Zo keek ik totaal niet meer op van het regelen van een prostituee voor een eenzame troll... De focus in de game ligt vooral op de humor, met name het gevatte schrijfwerk, en minder op het overkoepelende plot. Fijne bijkomstigheid is dat ik geen enkele van de veelal geschreven dialogen heb geskipt.</p><p style="text-align: justify;">De wereld is kleurrijk en levendig, en bezit een soort gestileerde look die uitstekend past bij hetgeen erin gebeurt. Zo wordt een personage in stealth gevisualiseerd door een grote rots met kleine beentjes, die ongemerkt dichterbij probeert te komen. De game heeft zeker persoonlijkheid en zit vol maffe dingen als stinkend ondergoed dat je een +1 charisma geeft. Misschien niet helemaal wat we gewend zijn in het vaak vrij duistere fantasy genre, maar de lol die men bij de Belgische ontwikkelaar Larian Studios heeft gehad bij het maken van deze game, spat uit het beeldscherm. Het werkte op mij aanstekelijk.</p><p style="text-align: justify;"></p><p style="text-align: justify;"> </p><h3 style="text-align: justify;">Een echte Roleplaying Game</h3><p style="text-align: justify;">Divinity: Original Sin roept onmiddellijk warme nostalgische gevoelens op. Het isometrische perspectief, de tekstuele dialogen en de zeer open (en soms verwarrende) manier waarop je kunt questen, doen sterk denken aan toppers als Ultima VII en Baldur’s Gate II. Deze game bevat echter nog veel meer zaken die ik sindsdien niet meer in die hoedanigheid ben tegengekomen, waaronder de turn-based combat, de onhandige menu’s, de steile moeilijkheidsgraad en het daadwerkelijke 'role playen'. Tegenwoordig krijgt vrijwel elke game, waarbij je je personage levelt en punten moet toekennen, het label rpg opgeplakt. Zodoende zou je bijna vergeten waar de drie letters echt voor staan. Divinity: Original Sin maakt dit onmiddellijk duidelijk. Onder alle nummertjes en skills liggen meerdere lagen die de performance van je personage bepalen.</p><p style="text-align: justify;">Daarnaast neemt deze game de term 'roleplaying' heel letterlijk door, wanneer je de AI uitzet, beide personages tegelijkertijd speelbaar te maken. Je kan de personages ook vrij uitgebreid customizen en de gesprekken zelf vormgeven. Dit voelt in het begin schizofreen, maar al snel kon ik het erg waarderen, dat ik niet alleen de skills van mijn protagonisten kon kiezen, maar ook hun onderlinge relatie en gehele wereldbeeld kon bepalen. Ik ging helemaal op in mijn eigen gecreëerde narratief. En zijn mijn personages het een keer niet eens (met een NPC) dan spelen we gewoon een potje Steen, Papier, Schaar. Toch wel een van de geinigste manieren ooit om een discussie op te lossen. De game is overigens ook in multiplayer te spelen, waarbij ieder personage een van de twee andere partymembers bij zich houdt en er ook zelf op uit kan trekken.</p><p></p><p style="text-align: justify;"> </p><h3 style="text-align: justify;">Elektrocuteer je vijanden</h3><p style="text-align: justify;">De turn-based combat uit Divinity: Original Sin richt zich op het aantal stappen dat je kunt nemen en de aanvallen die je kunt uitvoeren. Dit wordt bepaald door action points en cooldowns. De tactiek draait voornamelijk om het controleren van het speelveld door het nuttig inzetten van de elementen (water, aarde, vuur etc.) en de wisselwerking hiertussen. Het systeem is slim gemaakt en vooral ook erg leuk, omdat het voor de verandering weer eens wat minder hack 'n slash actie biedt dan veel nieuwerwetse RPG’s. Een voorbeeld: tijdens de voorbereiding op een gevecht schiet je wat tonnen met vergif in de omgeving lek en laat hier vervolgens een vlammenzee op los. Gegarandeerd dat de vijanden al gehavend zijn voor het gevecht goed en wel begonnen is. Maar ook tijdens de combat kun je naar hartelust experimenteren met verschillende spells, pijlen en scrolls. Natte ondergrond? Zet er elektriciteit op en elektrocuteer je vijanden, of creëer met behulp van wat vlammen een damp waardoor je tegenstander niks meer ziet.</p><p style="text-align: justify;">Elke situatie en elk gevecht vormt eigenlijk een nieuwe tactische en creatieve aangelegenheid die je geheel kunt ombuigen in jouw voordeel. Zo kwam het een keer voor dat ik een gevecht na bijna een uur ploeteren (wat eerder regel dan uitzondering is) alsnog verloor. Onthoud: Quick Save is je beste vriend in deze pittig game. Ik herlaadde mijn laatste save en besloot ditmaal eerst mijn inventory en de omgeving eens goed af te speuren. Na een moment van overpeinzing leverde dit een briljante ingeving op waardoor ik alsnog kon zegevieren. Concluderend draait het allemaal om positionering, het overdachte gebruik van je beperkte actiepunten en het combineren van bepaalde elementen (met de omgeving).</p><p style="text-align: justify;"></p><p style="text-align: justify;"> </p><h3 style="text-align: justify;">Vrijheid, blijheid</h3><p style="text-align: justify;">De vrijheid die je krijgt bij het roleplayen en in het combatsysteem worden je de gehele game voorgeschoteld. Wil je de traditionele held spelen en quests allemaal netjes afhandelen? Of juist elke NPC die je tegenkomt bruut afslachten; het kan allemaal, want in Divinity: Original Sin kent elk probleem vele oplossingen. Zo kwam ik op een gegeven moment een levende bom tegen die een NPC gevangen hield. Na een gesprekje dat niks opleverde, besloot ik de boom neer te schieten met mijn boogschutter, waarbij de ontploffing ook de NPC doodde... Bij mijn tweede poging zette ik mijn mage in die het eerst liet regenen en vervolgens de boom bevroor, waardoor iedereen het overleefde en ik mijn personages een later gesprek vol moeilijke schuldgevoelens bespaarde. Verschillende oplossingen dus met verschillende consequenties, zowel op het verhaal als op het karakter en het wereldbeeld van je personages.</p><p style="text-align: justify;">Overal zijn ‘optionele’ activiteiten te ondernemen, zo kun je je personages leren om met dieren te praten. En nee, het is totaal niet noodzakelijk om met alle ratten in een grot te ouwehoeren of je schoenen sneeuwproof te maken, maar grappig en/of handig is het vaak wel. Met alles dat niet vastgeschroefd zit, en dat is bijna alles, kan sowieso geïnteracteerd worden. Het proberen van nieuwe dingen en het kijken wat er allemaal mogelijk is, is een van de grootste pluspunten van de game. De vrijheid in het gaan en staan waar je wilt, is er daarentegen iets minder. Theoretisch gezien hebben we inderdaad te maken met een soort sandbox game, maar er is weldegelijk een bepaalde weg die de game je subtiel opstuurt, aangezien de vijanden buiten de ‘juiste’ gebieden simpelweg veel te sterk zijn om te verslaan. Desondanks zijn experimenteren en exploreren wel twee belangrijke sleutelwoorden in Divinity: Original Sin.</p><p></p><p style="text-align: justify;"> </p><h3 style="text-align: justify;">Zoek het uit!</h3><p style="text-align: justify;">Er is verschrikkelijk veel te ontdekken in de wereld van Divinity: Original Sin, maar je wordt wel gedwongen hier helemaal zelf achter te komen. Het gebrek aan sturing zorgt ervoor dat je zelf op zoek gaat naar avontuur of er meestal tegenaan loopt. Zoals wanneer je een brandende boot spot en er nergens wordt aangegeven dat je in staat bent de boel te blussen. Het probleem en de oplossing worden je niet op een dienblad aangereikt en dat is best bevrijdend… maar soms ook erg frustrerend. Ik kan echter niet direct zeggen of het daadwerkelijk te onduidelijk is of dat ik deze aanpak simpelweg niet (meer) gewend ben.</p><p style="text-align: justify;">Feit blijft dat ik een flink aantal uren als een kip zonder kop heb rondgerend. Zo bleek bijvoorbeeld dat ik met het verkeerde personage een bepaald voorwerp had opgepakt en ik maar niet snapte waarom een NPC net deed alsof ik het niet op zak had, of waarom een deur niet openging terwijl ik zeker wist de sleutel te hebben. Hetzelfde geldt voor het onder de knie krijgen van het craften of het verkopen van spullen aan NPC’s. Sowieso is de hoeveelheid content die je over je heen krijgt vrij overweldigend. Iedereen wil wat van je, zo kan je met elke NPC in de eerste stad die je bezoekt een gesprek aanknopen, zonder dat je precies weet wat je vervolgens hiermee te doen staat. Oftewel: het is een beetje veel zonder houvast. Als ik de game niet ‘verplicht’ had moeten spelen, was ik wellicht wel gestopt en had ik een geweldige ervaring gemist. Zonde dus! Maar goed, toen ik eenmaal voorbij die beginfase was, vond ik juist dat de uitdaging die het onder de knie krijgen van dit alles een van de dingen is die deze game zo bevredigend maakt om te spelen.</p><p></p><p style="text-align: justify;"> </p><h3 style="text-align: justify;">Kickstarter succes</h3><p style="text-align: justify;">Ten slotte heb ik toch het gevoel het effe te moeten vermelden, Divinity: Original Sin is mogelijk gemaakt door Kickstarter. En nu wil ik niet zeggen dat dit platform perfect is, maar zo hoogwaardige als deze game zie je ze weinig. Ik heb op geen enkel moment gedacht: wow, wat leuk / gaaf / mooi… voor een Kickstarter game. Ondanks dat men bij Larian Studios geen gebruik kon maken van het reusachtige budget dat sommige andere ontwikkelaars tot hun beschikking hebben, hoort de game simpelweg thuis in de hoogste regionen van het (oude) RPG genre. Het is dan ook niet een van de beste indie rpg’s van het jaar, maar gewoonweg een van de beste rpg’s van het jaar.</p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Divinity: Original Sin - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links