
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="11bc85fb-90dd-4846-9398-db23d76cc8ac"><p style="text-align: justify;"><em>N.B. Dit is een aangepaste versie van de Dying Light review uit PU #254, die nu in de winkel ligt.</em></p><p style="text-align: justify;">Oh. Mijn. God... Het waren de eerste drie woorden die uit mijn keel kwamen toen ik Dying Light opstartte, al snel gevolgd door 'zo!', 'poeh hé' en 'moet je kííííííjken'. Ja, de graphics in deze open-wereld zombieslachter zijn fenomenaal. Lichteffecten, draw-distance, particles: in niets doet Dying Light nog denken aan zijn buggy/fugly spirituele voorganger Dead Island. Mooi, al werd het verdomme ook eens tijd dat ontwikkelaar <em>Tech</em>Land zijn naam eer aandeed... *<em>ba-dum tsssss</em>*</p><p></p><p style="text-align: justify;"> </p><h3 style="text-align: justify;"><strong>Volleerd voetbalvedette</strong></h3><p style="text-align: justify;">Maar alle gekheid op een stokje: ondanks hun onooglijke uiterlijk, waren de Dead Island-games wél bijzonder vermakelijk. Wat zeg ik, als wansmaakman waren het zelfs twee van mijn favo last-gen titels! Juist het corny karakter raakte bij mij de juiste snaar, terwijl het lekker lomp met slagwapens rondwapperen natuurlijk een universele appeal heeft.</p><p style="text-align: justify;">Gelukkig vormt dit laatste in Dying Light nog steeds de hoofdmoot. Loden pijpen, genagelde tafelpoten, elektrische machettes: je kunt het zo gek niet bedenken, of je ramt er rottende zombieschedels mee kapot. Iets dat dankzij de overdreven phyics extra leuk is. Zelfs van een simpele trap onder hun hol vliegen de ondoden als een volleerde voetbalvedette door de lucht.</p><p style="text-align: justify;">Kijk die sukkelaars daar toch ook staan, met hun schimmelende ebolahuid en glazige ogen. Een echte bedreiging vormen ze niet, helemaal omdat je in Dying Light net zo makkelijk over auto's, hekken en daken klautert. En dat alles met de soepelste first-person controls sinds de interactieve POV-video's van Brazzers (nooit van gehoord... *<em>kuch</em>* - Ed).</p><p></p><p style="text-align: justify;"> </p><h3 style="text-align: justify;"><strong>Gat in de dag</strong></h3><p style="text-align: justify;">Helaas lijkt deze nieuwe mechaniek in eerste instantie wel de uitdaging wat uit de game te halen. Als gezegd dienen de wandelende lijken namelijk vooral als veredeld slachtvee... Overdag. 's Nachts echter draaien de rollen om, en heeft Dying Light meer weg van survival-horror. Zombies worden sterker, en er verschijnen zelfs nieuwe soorten die je met één klap (on)dood maken. Daartegenover staat dan weer dat de beloning groter is. Zo zijn er na zonsondergang dubbele XP-punten te verdienen, die je vervolgens kunt spenderen aan meer mobiliteit, betere weapon-handling etc.</p><p style="text-align: justify;">Het zorgt voor een fijne dynamiek. In het daglicht klaar je klusjes voor collega-overlevenden, verover je safe-houses en ga je op zoek naar spullen om je arsenaal uit te breiden. Is het duister dan eenmaal gevallen, is het sneaken wat de klok slaat. Sure, je kunt er ook voor kiezen een gat in de dag te slapen, maar soms laat het spel dat niet toe en MOET je dus wel op survival.</p><p style="text-align: justify;">Toch, aangezien er vrijwel geen straf op sterven staat (je begint simpelweg weer bij het dichtstbijzijnde safe-house en raakt wat XP kwijt), is er ook geen echte reden om voorzichtig te spelen. Laat staan bang te worden. Een gemiste kans, zeker omdat het door Wouter líííchtelijk ondergewaardeerde <a href="https://pu.nl/artikelen/review/alien-isolation-review/" target="_blank">Alien: Isolation</a> onlangs liet zien hoe tof het is om je écht compleet weerloos te voelen.</p><p></p><p style="text-align: justify;"> </p><h3 style="text-align: justify;"><strong>Pure pulp</strong></h3><p style="text-align: justify;">Daarnaast is ook het verhaal niet om over naar huis te schrijven. Van wat ik ervan meekreeg, draait het om survivorbelangen die botsen met die van de Global Relief Effort (G.R.E.) - een dertien-in-een-dozijn 'corrupte' multinational die monopolie op het medicijn Antizin wil. Pure pulp dus, waarbij de gemiddelde Donald Duck op Pullitzer-proza lijkt. "<em>I'm not gonna remember your name till you survive a couple of days</em>", zegt op een gegeven moment generieke dude nummer 49827 tegen me. Nou jongen, dat geldt voor mij waarschijnlijk de COMPLETE game.</p><p style="text-align: justify;">Daarom, alhoewel ik persoonlijk de hersenloze NPC's en hun eindeloze stroom fetch-quests niet per se als storend ervaar, weet ik dat dit niet voor iedereen het geval zal zijn. Hoe vibrant de wereld van Dying Light namelijk ook is vormgegeven, z'n bewoners doen vooral doods aan. Jep, ook de levende.</p><p style="text-align: justify;">Belangrijkste is evenwel dat Dying Light het gevoel van Dead Island weet te recreëren. Lekker onsubtiel, lekker simpel maar dan wel met een tactisch sausje, alsook klim- en klautergameplay waar Arno Dorian een puntje aan kan zuigen. En dat in een next-gen spelwereld die ik bij deze durf te bestempelen als mooiste ooit. Want die graphics... Oh. Mijn. God.</p><p></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Dying Light – Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links