Gears 5 blies mij omver door weinig nieuws te doen

In december 2019 was het precies tien jaar geleden dat ik voor het eerst het Gears-universum indook. Ik herinner mij nog dat een van mijn beste maten mij de game cadeau gaf voor mijn verjaardag. Nieuwsgierig scheurde ik het pakje open om te zien wat mijn volgende avontuur op de Xbox 360 zou worden. Mijn aanvankelijke reactie van blijdschap werd vrijwel meteen gevolgd door twijfel. Het third-person shootergenre kon mij destijds namelijk totaal niet bekoren. Ik had dus wat tijd nodig om me over mijn desinteresse heen te zetten. In december 2009 besloot ik dan toch maar te beginnen aan de game en na een uur of drie begon ik mij steeds meer thuis te voelen in het grijze en grauwe Sera.

Ik had nooit gedacht dat Gears 5 mij nog steeds zo intens kon laten genieten van deze door oorlog verscheurde wereld. Zeker gezien het feit dat ik in de loop der jaren andere interesses op het gebied van games heb ontwikkeld. In essentie is Gears altijd diezelfde cover-based shooter gebleven, waarvan ik na deel vier niet zeker wist of nóg een nieuw deel mij nog zo kon boeien. Hoewel de bèta mij positief stemde over de multiplayer, begon ik toch lichtelijk sceptisch aan de singleplayercampagne. Het moment dat het eerste tussenfilmpje naadloos overloopt in het gameplaygedeelte wist gelukkig een sterke indruk op mij te maken.

Kait heeft mij beet

Niet alleen vanwege die naadloze overgang, maar voornamelijk vanwege de grafische pracht van het spel. Sera is niet langer een grijze en sombere wereld waarin je vriend en vijand nauwelijks van elkaar kunt onderscheiden. De planeet is zoveel jaar na Emergence Day een gedetailleerde lust voor het oog en bovenal een kleurrijkere spelwereld geworden. Bepaalde gebieden zien er weelderig uit en dat de tussenfilmpjes in-game gerendered zijn maakt het geheel des te indrukwekkender. Maar dat is niet het enige wat het spel zo imposant maakt, want de oorlog met de Locust heeft diepe wonden achtergelaten. Ongeneesbare wonden zou ik haast willen zeggen.

Dit gegeven vormt de basis van het verhaal dat Gears 5 stuwt. Nog steeds wordt er naar die vreselijke periode in de geschiedenis van de mensheid gerefereerd alsof het gisteren gebeurde. Voor velen zijn veel vragen onbeantwoord gebleven en het ontdekken van de waarheid heeft duidelijk voor enorme polarisatie gezorgd op Sera. Zelfs binnen het nieuwe Delta Squad komen interne strubbelingen voor die maken dat twee van de vier leden – Kait en Del – ervoor kiezen om hun eigen paden te bewandelen.

Zodra ik Kait onder de knoppen krijg zie ik Gears 5 langzaam veranderen in een game waarin droge humor en machogedrag veel minder de boventoon voeren. Uiteraard vinden we de welbekende humor wel terug in de gesprekken die bijvoorbeeld Kait en Del voeren gedurende hun kruistochten en het machogedrag uit zich vooral in de overmoedige houding van JD Fenix, maar het is met name de volwassenheid van Kait die de show steelt. De schokkende ontdekking die ze deed aan het einde van deel vier achtervolgt haar nog steeds en daarom is ze op zoek naar haar ware identiteit. Gelukkig vergezelt Del haar op haar zoektocht, want vooral de gesprekken die de twee met elkaar voeren getuigen van sterk schrijfwerk waar de Gears-franchise eigenlijk nooit eerder om bekend stond. We horen de twee mijmeren over het verleden en recente gebeurtenissen. Het mooie is dat ze alles vanuit verschillende oogpunten bekijken, waardoor gebeurtenissen uit de vorige delen in een andere daglicht geplaatst worden.

Nog steeds Gears of War

Maar zoals ik eerder al zei is Gears in essentie altijd gewoon Gears gebleven en dat is te merken aan de nog altijd sublieme gameplay. Nog steeds zoek ik dekking achter een afgebrokkeld muurtje, doorzeef ik met veel plezier kolossale vijanden met kogels en zaag ik Locust doormidden met mijn oude vertrouwde Lancer. Echter blijkt het hersenloos knallen vooral op hogere moeilijkheidsgraden niet meer genoeg te zijn om door te kunnen naar de volgende checkpoint. Onze mechanische kameraad Jack is in Gears 5 namelijk veel belangrijker geworden. Hij kan nu bijvoorbeeld wapens en munitie van het slagveld oppikken, extra dekking bieden en zelfs vijanden aanvallen. Broodnodige aanpassingen zijn het, want The Swarm maakt het ons niet meer zo makkelijk als in voorgaande delen. De vijand neemt nu veel actiever deel aan het gevecht en dwingt me als het ware om achter dat afgebrokkelde muurtje vandaan te komen en tactisch te werk te gaan.

Spelenderwijs merk ik dat het vooral die kleine verbeteringen zijn die mij zo weten te imponeren dat ik aan het einde van de rit mezelf de vraag stel: ‘Is Gears 5 het beste deel dat ik tot nu heb gespeeld?’ De game is namelijk alles wat ik van Gears verwacht en meer. Het grafische geweld is adembenemend, het verhaal is impactvoller en de gameplay is dankzij kleine en logische aanpassingen nog spectaculairder geworden.

Daarnaast doet Gears 5 mij verlangen naar een vervlogen tijd waarin ik een stuk minder zorgen had, een tijd waarin mijn moeder er nog was en ik lange, nachtelijke coöperatieve sessies kon houden met een van mijn beste vrienden. Toch vind ik dat een moeilijke vraag om te beantwoorden. Het origineel was voor mij toch een van de grootste verrassingen van de vorige consolegeneratie en de herinneringen die ik aan dat spel heb overgehouden staan nog steeds vers in mijn geheugen gegrift. Misschien is het ook helemaal niet belangrijk om die vraag te beantwoorden. Wat telt is dat ik nog steeds met volle teugen geniet van Gears 5 en ondanks (of dankzij) het abrupte einde van het verhaal niet kan wachten om te zien waar Gears 6 mij naartoe zal leiden.